Zygmunt Fredro

Zygmunt Fredro
	; Bończa
Data śmierci	1663
Dzieci	Karol Fredro

Zygmunt Fredro z Pleszewic herbu Bończa (ur. ?, zm. 1663) – stolnik sanocki (od 1639), starosta janowski (od 1650), starosta krośnieński (1657-1663), kasztelan sanocki (od 1652), wymieniony w Konstytucji z 1661 roku, sędzia kapturowy ziemi przemyskiej w 1648 roku^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Zygmunt Fredro dostał po ojcu Kacprze Fredrze i po matce Magdalenie Dunikowskiej tylko Hoczew i parę małych folwarków, oraz dobra Ciśniańskie, obszary wielkie i parę małych folwarków, ale nie przynoszące pożytku. Jeszcze i z tego musiał wyposażyć dwie siostry. Miał jego ojciec także i Chodnowice, ale te dostały się jego starszemu bratu, księdzu Kantorowi Fredrze, i dopiero po tego duchownego śmierci, mogły się dostać jego potomstwu.

Stryj jego Andrzej Fredro, sam niemający męskiego potomstwa, wziął jeszcze jego jako małego chłopca na wychowanie i wyprawił z wyposażeniem do Włoch, a potem do Francji, skąd koło roku 1655 powrócił jako młodzieniec dwudziestoletni, ale już pełen wiedzy.

Został mężem Teresy Ślezanowskiej w 1650 r. w Jarosławiu. Około r. 1658 występuje jako właściciel Korczyny koło Krosna. Poseł sejmiku wiszeńskiego na sejm nadzwyczajny 1652 roku^[2]. W 1652 r. został kasztelanem sanockim. Na sejmie 1659 roku wyznaczony z Senatu do lustracji dóbr królewskich na Wołyniu^[3].

Syn jego Karol Fredro z Pleszewic, który od 1663 był starostą krośnieńskim, został zabity w Warszawie w 1669.

Drugi syn Andrzej Fredro, był również starostą krośnieńskim i poślubił Gniewoszową h. Rawicz.

Miał też córkę Joannę Snopkowską chorążową Latyczowską i dwie córki, które poszły do Zakonu Karmelitanek Bosych i życie poświęciły Bogu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie w skutek fundacyi śp. Aleksandra hr. Stadnickiego. Wyd. staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego. T. 21. Lauda sejmikowe. T. 2. Lauda wiszeńskie 1648-1673 r., Lwów 1911, s. 15.
↑ Stefania Ochmann-Staniszewska, Zdzisław Staniszewski, Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana Kazimierza Wazy. Prawo - doktryna - praktyka, tom II, Wrocław 2000, s. 344.
↑ Volumina Legum, tom IV, Petersburg 1860, s. 279.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Polski Słownik Biograficzny, (Jan Reychman), t. 7 s. 126 - 127 i 123
Bohdan Ryszewski,Izabella Rdzanek, Archiwistyka i bibliotekoznawstwo: prace dedykowane Profesorowi Bohdanowi... Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, 1997, s. 70-71
Władysław Łoziński, Prawem i lewem: obyczaje na Czerwonej Rusi w pierwszej połowie XVII wieku, 1960, t. 1, s.96
Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz, Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J., s.52-53

[1] Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie w skutek fundacyi śp. Aleksandra hr. Stadnickiego. Wyd. staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego. T. 21. Lauda sejmikowe. T. 2. Lauda wiszeńskie 1648-1673 r., Lwów 1911, s. 15.

[2] Stefania Ochmann-Staniszewska, Zdzisław Staniszewski, Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana Kazimierza Wazy. Prawo - doktryna - praktyka, tom II, Wrocław 2000, s. 344.

[3] Volumina Legum, tom IV, Petersburg 1860, s. 279.

[1]

[2]

[3]