Zygmunt Głowacki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Głowacki
Ilustracja
Zygmunt Głowacki w 1932 roku
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1877
Trzemeszno

Data i miejsce śmierci

grudzień 1939
Warszawa

Senator IV kadencji i V kadencji(II RP)
Okres

od 1935
do 1939

Przynależność polityczna

Obóz Zjednoczenia Narodowego

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Zygmunt Głowacki (ur. 21 marca 1877 w Trzemesznie, zm. w grudniu 1939 w Warszawie) – polski prawnik, działacz poznański, polityk, senator w II RP.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Uczył się w gimnazjach w Gnieźnie i Drawsku Pomorskim. Zdał maturę (egzamin abituriencki) 9 marca 1899 roku. Studiował ekonomię i prawo na uniwersytetach we Wrocławiu, Monachium i Greifswaldzie. 17 listopada 1904 roku w Greisfaldzie obronił doktorat z nauk prawniczych[1]. Przedtem zdał egzamin referendarski we Wrocławiu (1902), później asesorski w Berlinie (1907).

Działalność niepodległościowa[edytuj | edytuj kod]

Będąc uczniem gimnazjum działał w tajnym Towarzystwie Tomasza Zana. Ze względów politycznych opuścił Gniezno w 1897 roku i przeniósł się do Drawska Pomorskiego.

W maju 1917 roku[2] (według innych źródeł w 1914 roku[3]) powołany do armii niemieckiej (do listopada 1918 roku służył jako podoficer w sądach wojennych w Poznaniu). W 1918 roku był członkiem Komendy Głównej Straży Obywatelskiej i organizatorem sądownictwa w czasie Powstania Wielkopolskiego, następnie organizatorem Straży Ludowej w Poznaniu (w której szeregach uczestniczył w oswobodzeniu Poznania[3]). Od maja 1919 roku służył jako oficer sądowy w Inspekcji Obrony Krajowej. Na początku 1920 roku zgłosił się ochotniczo do wojska[1], jednak w kwietniu 1920 roku został zwolniony do rezerwy w stopniu porucznika.

Praca[edytuj | edytuj kod]

W latach 1908–1919 pracował (gdy nie był w wojsku) jako adwokat[1]. Od lipca 1919 roku został szefem więziennictwa w Departamencie Sprawiedliwości Ministerstwa byłej Dzielnicy Pruskiej (naczelnikiem wydziału i członkiem komisji dla egzaminów aplikanckich i sądowych), od lutego do października 1921 roku pracował jako dyrektor Departamentu Więziennictwa w Ministerstwie Sprawiedliwości w Warszawie. W latach 1922–1928 był kolejno syndykiem i dyrektorem Giełdy Zbożowo-Towarowej w Poznaniu. W kadencji 1923–1934 był członkiem Magistratu i honorowym radcą m. Poznania, a od 1928 roku współtworzył i prezesował Radzie Nadzorczej Fabryki Opon Samochodowych „Stomil” SA. Od 1929 roku pracował jako radca krajowy Poznańskiego Wojewódzkiego Związku Komunalnego, a od 1932 roku ponadto jako wicestarosta krajowy w Poznaniu[1][2].

Działalność społeczna i polityczna[edytuj | edytuj kod]

Przez wiele lat był prezesem Związku Towarzystw Powstańców i Wojaków w Wielkopolsce. W latach 1923–1929 organizował Zjednoczenie Kurkowych Bractw Strzeleckich RP, którym później kierował. W latach 1934–1936 był wiceprezesem, a od 1937 roku prezesem, Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914–1919 i wiceprezesem Związku Powstańców Wielkopolskich po zmianie jego nazwy.

Był członkiem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR) oraz Rady Naczelnej Obozu Zjednoczenia Narodowego (OZN).

W 1935 roku został wybrany senatorem IV kadencji (1935–1938) z województwa poznańskiego[4] z listy BBWR. W 1938 roku został ponownie wybrany z województwa poznańskiego senatorem V kadencji (1938–1939), tym razem z listy OZN. W senacie IV kadencji pracował w komisjach: administracji, prawniczej. W V kadencji w komisjach: administracyjno-samorządowej, budżetowej, gospodarczej (1937–1938), komunikacji (1937–1938), prawniczej (w której był zastępcą przewodniczącego), od czerwca 1939 roku również w komisji specjalnej ds. mniejszości niemieckiej w Polsce.

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Warszawy, gdzie przeżył jej oblężenie. Zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach w grudniu 1939 roku, złamany fizycznie i duchowo[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był synem Wojciecha i Pelagii z Biesiadowskich[3]. W latach 1908–1939 mieszkał w Poznaniu. Nie założył rodziny[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: niewydana, 1939, s. 87. reprint z odbitki korektorskiej: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1984
  2. ↑ a b c d Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP: Zygmunt Głowacki. [dostęp 2012-05-16].
  3. ↑ a b c d Zdzisław Grot: Głowacki Zygmunt. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 8: Girdwoyń Michał – Gross Adam. Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk – Instytut Historii, 1959–1960, s. 130., reprint wydany przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Warszawa, 1990, ISBN 83-04-03291-0
  4. ↑ Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 402.
  5. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  6. ↑ M.P. z 1926 r. nr 99, poz. 294 „za zasługi, położone na polu pracy społecznej”.
  7. ↑ M.P. z 1930 r. nr 13, poz. 21 „za zasługi na polu pracy narodowej i społecznej”.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zygmunt_Głowacki&oldid=72221947”