Zygmunt Markowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Markowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 kwietnia 1872
Lwów

Data i miejsce śmierci

13 września 1951
Wrocław

profesor doktor nauk weterynaryjnych
Specjalność: choroby wewnętrzne
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1908 – medycyna
Uniwersytet Lwowski

Profesura

1911 (nadzwyczajny), 1919 (zwyczajny)

rektor Akademii Medycyny Weterynaryjnej
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Wielki Oficer Orderu Leopolda II (Belgia) Komandor Orderu Świętego Sawy (Serbia)

Zygmunt Markowski (ur. 28 kwietnia 1872 we Lwowie, zm. 13 września 1951 we Wrocławiu) – polski patolog, lekarz chorób wewnętrznych, wykładowca akademicki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Antoniego i Anieli z Heimrothów. Był starszym bratem Józefa Antoniego, anatoma i antropologa[1]. Po ukończeniu Gimnazjum św. Jacka w Krakowie studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, a następnie powrócił do Lwowa, gdzie kontynuował naukę na Akademii Medycyny Weterynaryjnej (AMW). Po jej ukończeniu w 1895 i uzyskaniu dyplomu lekarza weterynarii rozpoczął pracę w Zakładzie Anatomii Opisowej AMW. Odbył studia doktoranckie na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego i uzyskał tam w 1908 tytuł doktora wszech nauk lekarskich, uzupełniał wiedzę na Uniwersytecie w Bernie oraz na Uniwersytecie w Berlinie. Po powrocie do Lwowa odbył staż w terenie i w 1910 został docentem, a następnie uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego w dziedzinie patologii i terapii weterynaryjnych chorób wewnętrznych. Z czasem jego profesura objęła również zwierzęce choroby zakaźne, powierzono mu również kierowanie Kliniką Chorób Wewnętrznych i Zakaźnych AMW, równocześnie do 1914 pracował jako konsultant Towarzystwa Rolniczego na Podolu. Po wybuchu I wojny światowej został lekarzem wojskowym, początkowo pracował w klinice psychiatrycznej w Wiedniu, a następnie w Krakowie. W 1918 powrócił do Lwowa, rok później uzyskał stopień profesora zwyczajnego. W latach 1920–1923 i 1927–1930 był rektorem Akademii Medycyny Weterynaryjnej, dokonał reorganizacji uczelni i przyczynił się do jej znacznego rozwoju. W 1920 został również wykładowcą na Wyższych Kursach Ziemiańskich oraz redaktorem naczelnym Przeglądu Weterynaryjnego i zajmował to stanowisko przez dziesięć lat, w 1923 należał do założycieli Rozpraw Biologicznych, gdzie również powierzono mu funkcję redaktora naczelnego i pełnił ją do wybuchu II wojny światowej. Po zakończeniu drugiej kadencji rektorskiej w 1930 otrzymał stanowisko dyrektora Departamentu Weterynarii w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych, pełnił tę funkcję przez trzy lata. W 1931 został uhonorowany tytułem doktora honoris causa AMW, a rok później zaangażował się w powstanie Unii Słowiańskich Lekarzy Weterynaryjnych. Pracę naukową kontynuował po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną i ustanowieniu USRR, przerwało ja dopiero wkroczenie do miasta hitlerowców i zamknięcie uczelni. W ramach wysiedlenia Polaków ze Lwowa w 1945 wyjechał do Krakowa, gdzie przez krótki czas był związany z Uniwersytetem Jagiellońskim. Jesienią tego samego roku otrzymał od prof. Stanisława Kulczyńskiego propozycję stworzenia od podstaw Wydziału Weterynaryjnego na połączonych Uniwersytecie i Politechnice Wrocławskiej, pracę rozpoczął 1 listopada 1945. Przez dwa lata pełnił funkcję pierwszego dziekana Wydziału Weterynaryjnego, a także kierownika Katedr Patologii i Terapii Szczegółowej, Diagnostyki Chorób Wewnętrznych i Epizootiologii. W 1947 ze względów zdrowotnych ograniczył pracę naukową, zmarł cztery lata później. Został pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 192. [dostęp 2021-08-13].
  2. M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 351 „za zasługi na polu nauki weterynaryjnej oraz rozwoju międzynarodowych stosunków w zakresie obrotu zwierzętami i zwalczania chorób zwierzęcych”.
  3. Tadeusz Jeziorowski: Belgijski Order Leopolda II... [w:] Nikodem Pajzderski, Muzealnik – konserwator – historyk sztuki, Poznań: 2014, s. 277.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]