Zygmunt Morawski
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
styczeń 1921 |
|---|---|
| Data śmierci |
7 sierpnia 1943 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
Zygmunt Morawski ps. „Bem” (ur. w styczniu 1921 w Pruszkowie pod Warszawą, zm. 7 sierpnia 1943) – hubalczyk, podporucznik Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Zygmunt Morawski był synem Mariana Morawskiego, oficera armii carskiej Rosji, a następnie Wojska Polskiego[1].
Zygmunt wstąpił ochotniczo do wojska po zdanej maturze w 1938 roku[2]. Nie wiadomo, w jakiej jednostce służył podczas kampanii wrześniowej. Do oddziału majora Henryka Dobrzańskiego dołączył w drodze z Puszczy Augustowskiej do Warszawy i pozostał w nim do czasu jego rozwiązania. Służył w szwadronie. Po śmierci „Hubala” był dowódcą jednej z grup udających się na spotkanie z jego następcą. Po rozwiązaniu oddziału przebywał w Warszawie, a następnie przez Węgry i Turcję dostał się na Bliski Wschód. Przebywał w końcu 1940 w polskim obozie w Latrum w Palestynie[3]. Walczył następnie w szeregach Pułku Ułanów Karpackich w ramach Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich gen. Kopańskiego[4].
Niejasne są okoliczności jego śmierci. W „Biuletynie Wolnej Polski” napisano, że nieustraszony partyzant oddziału „Hubala” z roku 1939–1940, kawaler orderu Virtuti Militari, został doprowadzony do samobójstwa[5]. Wedle informacji rodziny, „Bem” zginął w pojedynku. Przyczyną miało być, wysunięte przez innego oficera, oskarżenie ojca Zygmunta o komunizm i w następstwie spoliczkowanie tegoż oficera przez „Bema” [1]. W takiej sytuacji samobójstwo mogło zostać przedstawione jako wersja oficjalna. Śmierć poniósł 7 sierpnia 1943[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Igielski ↓.
- ↑ Szymański 1986 ↓, s. 153.
- ↑ Szymański 1986 ↓, s. 154.
- ↑ Rus 2018 ↓, s. 137-138.
- ↑ Szymański 1986 ↓, s. 155.
- ↑ Szymański 1986 ↓, s. 156.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Igielski, Tajemnica śmierci ppor. Zygmunta Morawskiego - Bema [online] [dostęp 2024-02-05].
- Paulina Rus, Losy hubalczyków po rozwiązaniu Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego, [w:] Przemysław Wywiał, Andrzej Ziarko (red.), Bezpieczeństwo współczesnego świata: doświadczenia i perspektywy, Kraków 2018, s. 131-150.
- Marek Szymański, Oddział majora Hubala, Warszawa: Książka i Wiedza, 1986, s. 153–156, ISBN 83-05-11561-5.