Zygmunt Wenda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Zygmunt Wenda
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 kwietnia 1896
Rzeszów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

16 maja 1941
Budapeszt, Węgry

Przebieg służby
Lata służby

od 1914

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty Legionów

Stanowiska

dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa:

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje - czterokrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Order Krzyża Orła III Klasy (Estonia) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Józef Piłsudski z oficerami 1 DPLeg. Od lewej płk Stefan Biestek, płk Jan Kruszewski, płk dypl. Teodor Furgalski, ppłk Zygmunt Wenda, ppłk Władysław Filipkowski

Zdzisław Zygmunt Wenda (ur. 29 kwietnia 1896 w Rzeszowie, zm. 16 maja 1941 w Budapeszcie) – członek POW, znany polityk OZN, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, poseł na Sejm V kadencji w II RP (wicemarszałek Sejmu), Szef Wydziału Opieki Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich od 1936 roku[1], kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1912 r. wstąpił do Związku Strzeleckiego, następnie w latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich i Polskiej Organizacji Wojskowej[2]. Był oficerem 1 pułku piechoty. W 1918 rozbrajał wojska niemieckie w Lublinie. W 1920 odznaczony Orderem Virtuti Militari za walki w Białymstoku.

10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu sztabowego 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie[3][4]. W 1924, likwidacji baonu sztabowego, został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza[5][6]. W grudniu 1925 został przesunięty na stanowisko dowódcy I batalionu[7]. Z dniem 8 października 1926 został przydzielony do składu osobowego Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko adiutanta przybocznego[8]. Z dniem 2 listopada 1927 został przeniesiony z GISZ do 1 pp Leg. z równoczesnym powołaniem do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze hospitanta kursu 1927/29[9]. Z dniem 5 października 1929, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 1 pp Leg. na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10]. Od 1930 pełnił obowiązki dowódcy pułku, a w marcu 1932 został zatwierdzony na tym stanowisku[11]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko oficera do zleceń[12].

W 1937 został szefem sztabu OZN (jako następca ppłk. Kowalewskiego)[13] i faktycznie kierował tą organizacją; wprowadził do polityki tej organizacji metody rozkazodawstwa wojskowego. Przez Władysława Pobóg-Malinowskiego oceniany jako „podpułkownik o ambicjach generała, ale polityk domorosły i bardzo niezgrabny”[14]. W listopadzie 1938 r. został posłem tej partii na Sejm V kadencji z okręgu wyborczego nr 24, obejmującego powiaty kielecki i włoszczowski[2]. Na pierwszym posiedzeniu wybrano go wicemarszałkiem izby. Pozostawał wówczas w stanie nieczynnym[15]. 3 grudnia 1938 r. w sejmie ostro zaatakował zbyt jego zdaniem ostrożną politykę gospodarczą Eugeniusza Kwiatkowskiego, opowiadając się za szerokim programem inwestycyjnym. Został jednak zmuszony do wycofania się ze swych tez, co osłabiło jego prestiż[16]

Był prezesem Związku Wojskowych Klubów Sportowych i wiceprezesem Związku Rewizyjnego Spółdzielni Wojskowych. Wchodził w skład Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich[2].

W kampanii wrześniowej 1939 otrzymał przydział mobilizacyjny do Naczelnego Dowództwa w charakterze oficera do zleceń Naczelnego Wodza. Między innymi w nocy z 6 na 7 września wyjechał z Warszawy z rozkazami dla gen. bryg. Skwarczyńskiego[17]. Z Kwaterą Główną Naczelnego Wodza ewakuował się na Węgry, gdzie zmarł wiosną 1941.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • chorąży – 2 lipca 1915[18]
  • podporucznik – 1 listopada 1916[18]
  • porucznik
  • kapitan
  • major – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 (w 1924 zajmował 297. lokatę w korpusie oficerów piechoty)
  • podpułkownik – 23 stycznia 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 71. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • pułkownik – 26 stycznia 1935 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Związek Legionistów Polskich : 1936–1938 r. : sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 34.
  2. a b c Tadeusz Zieleniewski (Scriptor): Sejm i Senat 1938–1943. Warszawa: Nakł. Księg. F. Hoesicka, 1939, s. 297.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 544.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 125, 404.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 121, 348.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 266.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 140 z 31 grudnia 1925 roku, s. 763.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 47 z 28 października 1926 roku, s. 384.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927 roku, s. 349.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 288.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 226.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 153.
  13. Pułk. Zygmunt Wenda. „Wschód”. Nr 64, s. 3, 30 października 1937. 
  14. Władysław Pobóg-Malinowski: Najnowsza historia polityczna Polski. T. 2, Okres 1914–1939, vol. 2. Gdańsk: Graf, 1990, s. 804–805. ISBN 83-85130-29-2.
  15. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 9.
  16. Władysław Pobóg-Malinowski: Najnowsza historia polityczna Polski. T. 2, Okres 1914–1939, vol. 2. Gdańsk: Graf, 1990, s. 854–855. ISBN 83-85130-29-2.
  17. Marian Porwit, Komentarze ... s. 43.
  18. a b Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 20.
  19. Dekret Wodza Naczelnego L. 2630 z 16 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 239
  20. M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego i wychowania fizycznego”.
  22. M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  23. M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  24. Na podstawie fotografii Plik:Zygmunt Wenda.jpg
  25. Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).
  26. Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 238.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]