Rochici

Rochici

Pełna nazwa	Wspólnota Braci Miłosierdzia od św. Rocha
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Założyciel	Konstanty Kazimierz Brzostowski
Data założenia	1713
Data zatwierdzenia	1753

Wspólnota Braci Miłosierdzia od św. Rocha (Rochici) – założycielem wspólnoty był biskup wileński Konstanty Kazimierz Brzostowski (1644-1722), który opracował dla rochitów ustawy zakonne. Zgromadzenie osadzone zostało w 1713 przy szpitalu pw. św. Rocha w Wilnie. Rozwinęło się na Litwie i Żmudzi. W 1753 rochici otrzymali kanoniczne potwierdzenie od biskupa Michała Zienkowicza.

Pierwotnie celem rochitów było pielęgnowanie i grzebanie ofiar epidemii — zgodnie z czwartym ślubem zakonnym nakazującym im miłość w ratowaniu ubogich i "powietrzem zarażonych". Ten cel wyrażało charakterystyczne godło zakonne, przedstawiające trupią głowę i skrzyżowane pod nią piszczele, białe na czarnym tle. Znak ten nosili rochici na zakonnych czarnych płaszczach, noszonych na szarych (później białych) habitach przepasanych czarnym pasem skórzanym. Stroju dopełniała czarna czapka. W późniejszym okresie rochici oddawali się pracy duszpasterskiej w parafiach na wzór kapłanów diecezjalnych.

Wspólnota składała się w większości z braci zakonnych, jednak w każdym domu przebywał jeden kapłan dla duchowej opieki nad chorymi i braćmi. Na czele Wspólnoty stał "brat starszy".

Zgromadzenie zostało skasowane przez władze rosyjskie w 1840, ale przetrwało kilka następnych lat we Worniach i Kęstajciach na Żmudzi, gdzie rochici prowadzili szpitale.