Święto Federacji
Święto Federacji (fr. Fête de la Fédération) – pierwsze wielkie święto rewolucyjne czasów rewolucji francuskiej, zorganizowane 14 lipca 1790 na paryskim Polu Marsowym z okazji rocznicy zdobycia Bastylii. W czasie święta Ludwik XVI złożył uroczystą przysięgę lojalności wobec postanowień Konstytuanty, zaś Talleyrand odprawił uroczystą mszę.
Święto Federacji miało w założeniach odbywać się co roku, jednak po raz drugi zostało zorganizowane dopiero w 1792, a następnie jego tradycja została całkowicie porzucona. Jedynie w czasie Stu Dni podejmowane były próby jego ponownej organizacji.
Geneza święta[edytuj | edytuj kod]
Inspiracją dla organizatorów Święta Federacji były podobne uroczystości, jakie były urządzane, zwłaszcza na południu, przy formowaniu nowych ludowych jednostek wojskowych. Z entuzjazmem został zatem przyjęty projekt markiza La Fayette, by w czasie jednej uroczystości uhonorować paryską Gwardię Narodową (której był komendantem) i rocznicę zdobycia Bastylii. Zgromadzenie Narodowe oraz Komuna Paryża wyraziły dodatkowo życzenie, by święto stało się dowodem jedności wszystkich Francuzów wobec zachodzących w kraju zmian.
Święto[edytuj | edytuj kod]
Przygotowania[edytuj | edytuj kod]
Prace przygotowawcze, polegające głównie na usypywaniu tymczasowych ziemnych tarasów i wznoszeniu ołtarza ojczyzny, rozpoczęły się 1 lipca 1790. Wobec protestów pracujących robotników, związanych ze słabą płacą, do pracy przy przygotowaniach wezwano wszystkich paryżan-patriotów. Odzew był ogromny, a w pracach brał udział nawet sam La Fayette. Według relacji świadków w czasie robót dochodziło do fraternizowania się przedstawicieli różnych stanów społecznych.
Przebieg święta[edytuj | edytuj kod]
Święto cieszyło się ogromnym zainteresowaniem paryżan, którzy w liczbie około 100 tys. stawili się na Polu Marsowym. Mimo złej pogody stawiła się też w komplecie Gwardia Narodowa ze sztandarami i orkiestrą. Uroczystość otwierał La Fayette, jednak najbardziej oklaskiwaną osobą był Ludwik XVI, który pojawił się na trybunie honorowej razem z rodziną, w stroju udekorowanym symbolami rewolucyjnymi (trójkolorowa kokarda). Zarówno król, jak i wszyscy zebrani przysięgli wierność narodowi i prawu, a także nienapisanej jeszcze konstytucji, a następnie odśpiewali Te Deum, natomiast Talleyrand odprawił uroczystą mszę świętą. W uroczystościach brała udział, także żywo oklaskiwana, delegacja Stanów Zjednoczonych.
Po zakończeniu uroczystej części obchodów, miał miejsce wspólny posiłek dla wszystkich chętnych uczestników święta.
Podobne uroczystości miały miejsce w wielu innych miastach Francji.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Baszkiewicz, Nowy człowiek, nowy naród, nowy świat. Mitologia i rzeczywistość społeczna rewolucji francuskiej, PIW 1993.
- Simon Schama, Citizens. A Chronicle of the French Revolution, New York: Alfred A. Knopf, 1989, ISBN 0-394-55948-7, OCLC 830482818.