Przejdź do zawartości

Ostatni Rzymianin: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m poprawa linków
Funkcja sugerowania linków: dodane 3 linki.
Linia 5: Linia 5:
* [[Majorian]]a<ref>Clyde Pharr, ''The Theodosian Code and Novels and the Sirmondian Constitutions'', Princeton, New Jersey 1952, s. 551.</ref> (420–461) – cesarza zachodniorzymskiego w latach 457–461, ostatniego władcę który próbował ratować potęgę Zachodu i przeciwstawić się zbrojnie [[Barbarzyńca|barbarzyńcom]];
* [[Majorian]]a<ref>Clyde Pharr, ''The Theodosian Code and Novels and the Sirmondian Constitutions'', Princeton, New Jersey 1952, s. 551.</ref> (420–461) – cesarza zachodniorzymskiego w latach 457–461, ostatniego władcę który próbował ratować potęgę Zachodu i przeciwstawić się zbrojnie [[Barbarzyńca|barbarzyńcom]];
* [[Ambrosius Aurelianus|Ambrosiusa Aurelianusa]]<ref>Michael E. Jones, ''The End of Roman Britain'', New York 1998, s. 125.</ref><ref>Jean Markale, ''King of the Celts: Arthurian Legends and the Celtic Tradition'', Rochester, Vermont 1994, s. 111.</ref> (poł. V wieku) – dowódcę rzymskiego, który około 450 roku poderwał celtycką ludność [[Brytania|Brytanii]] do walki przeciw [[Sasi|saskim]] najeźdźcom;
* [[Ambrosius Aurelianus|Ambrosiusa Aurelianusa]]<ref>Michael E. Jones, ''The End of Roman Britain'', New York 1998, s. 125.</ref><ref>Jean Markale, ''King of the Celts: Arthurian Legends and the Celtic Tradition'', Rochester, Vermont 1994, s. 111.</ref> (poł. V wieku) – dowódcę rzymskiego, który około 450 roku poderwał celtycką ludność [[Brytania|Brytanii]] do walki przeciw [[Sasi|saskim]] najeźdźcom;
* [[Syagriusz]]a<ref>Penny MacGeorge, ''Late Roman Warlords'', Oxford 2002, s. 159.</ref><ref>Jacques le Goff, ''Medieval Civilization 400–1500'', Oxford 1990, s. 21.</ref> (430–486/487) – ostatniego rzymskiego namiestnika [[Galia|Galii]], który zdołał utrzymać nad nią suwerenną władzę jeszcze kilka lat po upadku cesarstwa zachodniorzymskiego;
* [[Syagriusz]]a<ref>Penny MacGeorge, ''Late Roman Warlords'', Oxford 2002, s. 159.</ref><ref>Jacques le Goff, ''Medieval Civilization 400–1500'', Oxford 1990, s. 21.</ref> (430–486/487) – ostatniego rzymskiego namiestnika [[Galia|Galii]], który zdołał utrzymać nad nią suwerenną władzę jeszcze kilka lat po upadku [[Cesarstwo zachodniorzymskie|cesarstwa zachodniorzymskiego]];
* [[Anicius Manlius Severinus Boethius|Boecjusza]]<ref>Johannes Hirschberger, ''A Short History of Western Philosophy'', London 1976, s. 60.</ref><ref>Władysław Tatarkiewicz, ''Historia estetyki'', tom II, Warszawa 1985, s. 77.</ref> (480–524) – filozofa i teologa chrześcijańskiego, uważanego za ostatniego reprezentanta filozofii klasycznej;
* [[Anicius Manlius Severinus Boethius|Boecjusza]]<ref>Johannes Hirschberger, ''A Short History of Western Philosophy'', London 1976, s. 60.</ref><ref>Władysław Tatarkiewicz, ''Historia estetyki'', tom II, Warszawa 1985, s. 77.</ref> (480–524) – filozofa i teologa [[Chrześcijaństwo|chrześcijańskiego]], uważanego za ostatniego reprezentanta filozofii klasycznej;
* [[Kasjodor]]a<ref>Hartmann Grisar, ''History of Rome and the Popes in the Middle Ages'', vol. II, London 1911, s. 229.</ref> (483–583) – pisarza łacińskiego na dworze królów ostrogockich, dbającego o zachowanie antycznych tradycji literackich;
* [[Kasjodor]]a<ref>Hartmann Grisar, ''History of Rome and the Popes in the Middle Ages'', vol. II, London 1911, s. 229.</ref> (483–583) – pisarza łacińskiego na dworze królów ostrogockich, dbającego o zachowanie antycznych tradycji literackich;
* [[Justynian I Wielki|Justyniana I]]<ref name = Durant>Will Durant, ''The Age of Faith. A History of Medieval Civilization (Christian, Islamic, and Judaic) from Constantine to Dante, A.D. 325–1300'', New York 1935, s. 117.</ref> (483–565) – cesarza [[Cesarstwo Bizantyńskie|bizantyjskiego]] w latach 527–565, który uczynił celem swojego panowania odzyskanie dawnych ziem [[starożytny Rzym|Rzymu]]. Odzyskał całą Italię, fragment Półwyspu Iberyjskiego i część dawnego zachodniorzymskiego wybrzeża Afryki;
* [[Justynian I Wielki|Justyniana I]]<ref name = Durant>Will Durant, ''The Age of Faith. A History of Medieval Civilization (Christian, Islamic, and Judaic) from Constantine to Dante, A.D. 325–1300'', New York 1935, s. 117.</ref> (483–565) – cesarza [[Cesarstwo Bizantyńskie|bizantyjskiego]] w latach 527–565, który uczynił celem swojego panowania odzyskanie dawnych ziem [[starożytny Rzym|Rzymu]]. Odzyskał całą Italię, fragment [[Półwysep Iberyjski|Półwyspu Iberyjskiego]] i część dawnego zachodniorzymskiego wybrzeża Afryki;
* [[Belizariusz]]a<ref name = Durant /> (505–565) – dowódcę bizantyjskiego, który odzyskał północną Afrykę z rąk [[Wandalowie|Wandalów]] i rozgromił [[Ostrogoci|Ostrogotów]] w Italii;
* [[Belizariusz]]a<ref name = Durant /> (505–565) – dowódcę bizantyjskiego, który odzyskał północną Afrykę z rąk [[Wandalowie|Wandalów]] i rozgromił [[Ostrogoci|Ostrogotów]] w Italii;
* [[Grzegorz I|Grzegorza Wielkiego]]<ref>Bertrand Russell, ''History of Western Philosophy'', London 2004, s. 539.</ref> (540–604) – [[papież]]a w latach 590–604, reformatora Kościoła zachodniego.
* [[Grzegorz I|Grzegorza Wielkiego]]<ref>Bertrand Russell, ''History of Western Philosophy'', London 2004, s. 539.</ref> (540–604) – [[papież]]a w latach 590–604, reformatora Kościoła zachodniego.

Wersja z 15:16, 18 maj 2024

Ostatni Rzymianin – potoczny termin stosowany w publicystyce historycznej na określenie postaci, która uważana jest za ostatniego reprezentanta kultury antycznej i starorzymskich cnót w obliczu końca epoki i postępującej barbaryzacji. Określenie pochodzi z dzieła Kremucjusza Kordusa (zm. 25), rzymskiego historyka, który będąc piewcą systemu republikańskiego nazwał „ostatnimi Rzymianami” (ultimus Romanorum) Marka Brutusa i Kasjusza – zabójców Cezara[1].

„Ostatnim Rzymianinem” nazywano m.in.:

Przypisy

  1. ↑ Christopher Burnand, Tacitus and the Principate: From Augustus to Domitian, Cambridge 2011, s. 108.
  2. ↑ Justine Davis Randers-Pehrson, Barbarians and Romans: The Birth Struggle of Europe, A.D. 400–700, Beckenham, Kent 1983, s. 131.
  3. ↑ Teodor Parnicki, Aecjusz, ostatni Rzymianin, Warszawa 1977.
  4. ↑ Clyde Pharr, The Theodosian Code and Novels and the Sirmondian Constitutions, Princeton, New Jersey 1952, s. 551.
  5. ↑ Michael E. Jones, The End of Roman Britain, New York 1998, s. 125.
  6. ↑ Jean Markale, King of the Celts: Arthurian Legends and the Celtic Tradition, Rochester, Vermont 1994, s. 111.
  7. ↑ Penny MacGeorge, Late Roman Warlords, Oxford 2002, s. 159.
  8. ↑ Jacques le Goff, Medieval Civilization 400–1500, Oxford 1990, s. 21.
  9. ↑ Johannes Hirschberger, A Short History of Western Philosophy, London 1976, s. 60.
  10. ↑ Władysław Tatarkiewicz, Historia estetyki, tom II, Warszawa 1985, s. 77.
  11. ↑ Hartmann Grisar, History of Rome and the Popes in the Middle Ages, vol. II, London 1911, s. 229.
  12. ↑ a b Will Durant, The Age of Faith. A History of Medieval Civilization (Christian, Islamic, and Judaic) from Constantine to Dante, A.D. 325–1300, New York 1935, s. 117.
  13. ↑ Bertrand Russell, History of Western Philosophy, London 2004, s. 539.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ostatni_Rzymianin&oldid=73802301”