Kwas diazotowy(I)

Kwas diazotowy(I)
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
addyt.	bis(hydroksydoazot)(N—N)
	Inne nazwy i oznaczenia
Stocka	kwas diazotowy(I)
inne	diazenodiol, kwas podazotawy
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	H2N2O2
Masa molowa	62,03 g/mol
Wygląd	bezbarwne kryształy
	Identyfikacja
Numer CAS	14448-38-5
PubChem	61744
SMILES
	N(N=O)O
InChI
	InChI=1S/H2N2O2/c3-1-2-4/h(H,1,4)(H,2,3)
	InChIKey
	NFMHSPWHNQRFNR-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Rozpuszczalność
	dobrze rozpuszczalny w etanolu, słabiej w eterze, chloroformie i benzenie
Kwasowość (pKa)	pKa1 7,21; pKa2 11,54
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kwas diazotowy(I) (kwas podazotawy^[a]), H
2N
2O
2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy tlenowych kwasów azotu, zawierający dwa atomy azotu na stopniu utlenienia I. Jest kwasem słabym i nietrwałym, ma budowę dimeryczną, HON=NOH.

Otrzymać go można w reakcji diazotanu(I) srebra z eterowym roztworem HCl w warunkach ściśle bezwodnych, w atmosferze gazu obojętnego^[1]. Tworzy bezbarwne kryształy krystalizujące z eteru, które łatwo ulegają rozkładowi, a ogrzane wybuchają. Wybuch może nastąpić też bez widocznej przyczyny. W obecności stałego KOH ulega samozapłonowi^[1]. W roztworze wodnym powoli rozkłada się z wydzieleniem podtlenku azotu.

Kwas diazotowy(I) tworzy sole: wodorodiazotany(I) zawierające anion [HON=NO]−
oraz diazotany(I) z anionem [ON=NO]2−
. Diestry kwasu diazotowego(I), RON=NOR, są nietrwałe i rozkładają się do azotu i wolnych rodników^[3].

Izomerem kwasu diazotowego(I) jest nitroamid, H
2N−NO
2.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Nazwa zgodna z zaleceniami nomenklaturowymi American Chemical Society^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Handbook of Preparative Inorganic Chemistry. Georg Brauer (red.). T. 1. New York, London: Academic Press, 1963, s. 492–493.
↑ Naming and Indexing of Chemical Substances for Chemical Abstracts. 2007 Edition. American Chemical Society, 2008, s. 100.
↑ Henry A. Bent. Structural chemistry of donor-acceptor interactions. „Chemical Reviews”. 68 (5), s. 587–648, 1968. DOI: 10.1021/cr60255a003.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Egon Wiberg, Arnold Frederick Holleman: Inorganic Chemistry. Elsevier, 2001. ISBN 0-12-352651-5.

[3] Nazwa zgodna z zaleceniami nomenklaturowymi American Chemical Society^[2].

[Brauer-1] Handbook of Preparative Inorganic Chemistry. Georg Brauer (red.). T. 1. New York, London: Academic Press, 1963, s. 492–493.

[2] Naming and Indexing of Chemical Substances for Chemical Abstracts. 2007 Edition. American Chemical Society, 2008, s. 100.

[Bent1968-4] Henry A. Bent. Structural chemistry of donor-acceptor interactions. „Chemical Reviews”. 68 (5), s. 587–648, 1968. DOI: 10.1021/cr60255a003.

[1]

[a]

[3]

[2]