Christoph Gottlieb Schröter: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m usunięcie powiadomienia o propozycji do CzyWiesza Znacznik: Ręczne wycofanie zmian |
drobne redakcyjne, wikizacja Znacznik: Wycofane |
||
| Linia 32: | Linia 32: | ||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Podstaw muzyki uczył się od ojca{{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}. W 1706 roku został posłany do [[Drezno|Drezna]], gdzie śpiewał jako sopranista w kapeli książęcej i uczył się gry na instrumentach klawiszowych{{r|baker}}{{r|harvard}}. Kształcił się w zakresie gry organowej i fugi w drezdeńskiej Kreuzschule{{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}. W latach 1717–1718 studiował |
Podstaw muzyki uczył się od ojca{{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}. W 1706 roku został posłany do [[Drezno|Drezna]], gdzie śpiewał jako [[Dyszkant|sopranista]] w kapeli książęcej i uczył się gry na instrumentach klawiszowych{{r|baker}}{{r|harvard}}. Kształcił się w zakresie gry organowej i [[Fuga (muzyka)|fugi]] w [[Drezno|drezdeńskiej]] Kreuzschule{{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}. W latach 1717–1718 studiował [[Teologia|teologi]]ę w [[Lipsk]]u{{r|baker}}{{r|harvard}}. Po powrocie do Drezna pracował jako pomocnik [[Antonio Lotti]]ego, kopiując jego partytury{{r|baker}}{{r|harvard}}. W 1719 roku został zatrudniony jako sekretarz u nieznanego z nazwiska arystokraty{{r|baker}}{{r|harvard}} i w kolejnych latach odwiedził kraje niemieckie, Holandię oraz Anglię{{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}. W latach 1724–1726 wykładał na [[Uniwersytet Friedricha Schillera w Jenie|uniwersytecie w Jenie]]{{r|encmuz}}{{r|baker}}. Pełnił funkcję organisty w kościołach w [[Minden (Nadrenia Północna-Westfalia)|Minden]] (1726–1732) i [[Nordhausen]] (1732–1782){{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}. Od 1739 roku był członkiem założonego przez [[Wawrzyniec Mitzler de Kolof|Wawrzyńca Mitzlera]] Correspondierende Societät der musicalischen Wissenschaften{{r|encmuz}}{{r|baker}}. |
||
Był autorem licznych prac teoretycznych, m.in. ''Deutliche Anweisung zum Generalbaß'' (wyd. Halberstadt 1772){{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}. Zajmował się projektowaniem [[instrument klawiszowy|instrumentów klawiszowych]]{{r|encmuz}}{{r|baker}}. W listach opublikowanych przez [[Friedrich Wilhelm Marpurg|Friedricha Wilhelma Marpurga]] w czasopiśmie ''Kritische Briefe über die Tonkunst'' uważał się za wynalazcę [[fortepian]]u z [[mechanizm młoteczkowy|mechanizmem młoteczkowym]]{{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}, co jednak jest współcześnie podważane przez badaczy, przyznających pierwszeństwo [[Bartolomeo Cristofori]]emu{{r|baker}}{{r|harvard}}. |
Był autorem licznych prac teoretycznych, m.in. ''Deutliche Anweisung zum Generalbaß'' (wyd. Halberstadt 1772){{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}. Zajmował się projektowaniem [[instrument klawiszowy|instrumentów klawiszowych]]{{r|encmuz}}{{r|baker}}. W listach opublikowanych przez [[Friedrich Wilhelm Marpurg|Friedricha Wilhelma Marpurga]] w czasopiśmie ''Kritische Briefe über die Tonkunst'' uważał się za wynalazcę [[fortepian]]u z [[mechanizm młoteczkowy|mechanizmem młoteczkowym]]{{r|encmuz}}{{r|baker}}{{r|harvard}}, co jednak jest współcześnie podważane przez badaczy, przyznających pierwszeństwo [[Bartolomeo Cristofori]]emu{{r|baker}}{{r|harvard}}. |
||
Skomponował m.in. 5 [[kantata|kantat]], 4 [[pasja (muzyka)|pasje]], ''Sieben Worte Jesu'' oraz szereg utworów instrumentalnych{{r|baker}}{{r|harvard}}. |
Skomponował m.in. 5 [[kantata|kantat]], 4 [[pasja (muzyka)|pasje]], ''Sieben Worte Jesu'' oraz szereg utworów instrumentalnych{{r|baker}}{{r|harvard}}. Zapisy utworów Schrötera uległy zniszczeniu w 1761 roku, kiedy podczas okupacji Nordhausen francuscy żołnierze splądrowali i podpalili dom kompozytora{{r|encmuz}}{{r|baker}}. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
Wersja z 20:30, 17 maj 2024
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Christoph Gottlieb Schröter (ur. 10 sierpnia 1699 w Hohenstein, zm. 20 maja 1782 w Nordhausen[1][2][3]) – niemiecki organista, teoretyk muzyki i kompozytor.
Życiorys
Podstaw muzyki uczył się od ojca[1][2][3]. W 1706 roku został posłany do Drezna, gdzie śpiewał jako sopranista w kapeli książęcej i uczył się gry na instrumentach klawiszowych[2][3]. Kształcił się w zakresie gry organowej i fugi w drezdeńskiej Kreuzschule[1][2][3]. W latach 1717–1718 studiował teologię w Lipsku[2][3]. Po powrocie do Drezna pracował jako pomocnik Antonio Lottiego, kopiując jego partytury[2][3]. W 1719 roku został zatrudniony jako sekretarz u nieznanego z nazwiska arystokraty[2][3] i w kolejnych latach odwiedził kraje niemieckie, Holandię oraz Anglię[1][2][3]. W latach 1724–1726 wykładał na uniwersytecie w Jenie[1][2]. Pełnił funkcję organisty w kościołach w Minden (1726–1732) i Nordhausen (1732–1782)[1][2][3]. Od 1739 roku był członkiem założonego przez Wawrzyńca Mitzlera Correspondierende Societät der musicalischen Wissenschaften[1][2].
Był autorem licznych prac teoretycznych, m.in. Deutliche Anweisung zum Generalbaß (wyd. Halberstadt 1772)[1][2][3]. Zajmował się projektowaniem instrumentów klawiszowych[1][2]. W listach opublikowanych przez Friedricha Wilhelma Marpurga w czasopiśmie Kritische Briefe über die Tonkunst uważał się za wynalazcę fortepianu z mechanizmem młoteczkowym[1][2][3], co jednak jest współcześnie podważane przez badaczy, przyznających pierwszeństwo Bartolomeo Cristoforiemu[2][3].
Skomponował m.in. 5 kantat, 4 pasje, Sieben Worte Jesu oraz szereg utworów instrumentalnych[2][3]. Zapisy utworów Schrötera uległy zniszczeniu w 1761 roku, kiedy podczas okupacji Nordhausen francuscy żołnierze splądrowali i podpalili dom kompozytora[1][2].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 140. ISBN 978-83-224-0865-0.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3214. ISBN 0-02-865530-3.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 806–807. ISBN 0-674-37299-9.