Dwór w Konradowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dwór w Konradowie
Symbol zabytku nr rej. 1973 z 22.12.1971[1]
Ilustracja
Dwór od północnego wschodu
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Konradów

Adres

Konradów 24,
57-541 Konradów

Typ budynku

dwór

Styl architektoniczny

barokowy

Kondygnacje

2

Ukończenie budowy

koniec XVIII w.

Położenie na mapie gminy Lądek-Zdrój
Mapa konturowa gminy Lądek-Zdrój, na dole nieco na lewo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Dwór w Konradowie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po lewej znajduje się ikonka pałacu z opisem „Dwór w Konradowie”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, na dole nieco na prawo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Dwór w Konradowie”
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego
Mapa konturowa powiatu kłodzkiego, po prawej nieco na dole znajduje się ikonka pałacu z opisem „Dwór w Konradowie”
Ziemia50°18′41″N 16°47′45″E/50,311389 16,795833
Widok od zachodu
Widok od południowego wschodu

Dwór w Konradowie (niem. Hof in Konradswalde) – zabytkowy barokowy dwór w Konradowie na ziemi kłodzkiej z końca XVIII wieku. Obecnie częściowo użytkowany na cele mieszkaniowe.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Dwór w Konradowie położony jest w centralnej części wsi pod numerem 24, w pobliżu kościoła filialnego pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W średniowieczu na terenie dzisiejszego dworu znajdował się prawdopodobnie dwór wolnego sędziego, który istniał zapewne jeszcze długo przed pierwszą wzmianką na jego temat z 1416 roku. Najprawdopodobniej został on gruntownie przebudowany w 2. ćwierci XVIII wieku przez właściciela tutejszych dóbr, Johanna Antona von Frobela. Nowy obiekt powstał przypuszczalnie z połączenia istniejącego gmachu z budynkiem gospodarczym, w wyniku czego powstała budowla założona na planie wydłużonego prostokąta, dwukondygnacyjna, zamknięta dachem czterospadowym o zaklęśniętych połaciach[3]. W latach niezależności dóbr konradowskich, czyli: 1726-1763, 1847-1852, około 1886 i 1905-1945 dwór pełnił funkcję rodowej siedziby, a okresowo był użytkowany jako siedziba kurii majątkowej oraz dom mieszkalny dzierżawców dóbr[4].

Po zakończeniu II wojny światowej obiekt został przejęty przez władze polskie i znacjonalizowany[5]. Do początku lat 90. XX wieku służył jako budynek administracyjno-mieszkalny Przedsiębiorstwa Rolniczo-Przemysłowego w Trzebieszowicach[5]. Obecnie nadal jest zamieszkały[5], chociaż część pomieszczeń (dawne biura) stoi pusta[6].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Fasadę (elewacja wschodnia) wyróżnia umieszczony centralnie, otwarty, kolumnowy ganek, zamknięty tarasem z murowaną balustradą o wklęsło-wypukłym zarysie[6]. Pod nim ulokowano półkoliście zamknięte wejście główne z płaskim, tynkowym obramieniem, ozdobionym dwiema wolutami[6]. Poza tym na wszystkich elewacjach występuje taki sam detal architektoniczny w postaci lizen i listwowego gzymsu międzypiętrowego oraz uszakowatych opasek okiennych wspartych na skromnych parapetach[6]. Naroża zaakcentowano boniowaniem[6]. Różnice w rozstawie osi okiennych (być może są to pozostałości po dawnej budowli), zakłócające regularność narzuconych podziałów elewacji, zamaskowano między innymi zdwojonymi lizenami i delikatnym zróżnicowaniem ich szerokości[4].

Całość wystroju, który zachował się do dziś, cechuje znaczne uproszczenie form i sprymitywizowanie detalu architektonicznego, zdradzające nieporadność miejscowego budowniczego barokizującego dwór. Wnętrze rozwiązano w sposób czysto użytkowy - na zasadzie dwutraktu, z centralną przelotową sienią. Część pomieszczeń przyziemia zamknięto sklepieniami kolebkowymi, a pozostałe przykryto stropami. W związku z tym, że dwór został posadowiony poniżej poziomu dziedzińca folwarcznego rozciągającego się tuż za nim, na jego zapleczu wybudowano dość pokaźny mur oporowy[4].

Obiekt ostatni raz był poważnie remontowany w latach 70. XX wieku[5] z zamiarem przeznaczenia go na ośrodek wczasowy, jednak pomysł ten nie został zrealizowany[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Na podstawie Rejestru zabytków województwa wałbrzyskiego z 1998 roku.
  2. Kotlina Kłodzka. Mapa turystyczna, 1:100 000, Eko-Graf, Wrocław 1997.
  3. Popularna Encyklopedia Ziemi Kłodzkiej, pod red. J. Laski i M. Kowalcze, t. 1, Kłodzko 2009, s. 159.
  4. a b c d Popularna Encyklopedia Ziemi Kłodzkiej, op. cit., s. 160.
  5. a b c d Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, s. 354. ISBN 978-83-89188-95-3.
  6. a b c d e Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, s. 151. ISBN 83-7005-341-6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]