Wójtostwo w Bystrzycy Kłodzkiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wójtostwo w Bystrzycy Kłodzkiej
Symbol zabytku nr rej. 248/1063 z 24.02.1964
Ilustracja
Widok wójtostwa od południowego zachodu
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Bystrzyca Kłodzka

Adres

ul. Podmiejska 1

Typ budynku

mieszkalny

Styl architektoniczny

gotyk

Ukończenie budowy

początek XIV w.

Ważniejsze przebudowy

1767 r.

Położenie na mapie Bystrzycy Kłodzkiej
Mapa konturowa Bystrzycy Kłodzkiej, w centrum znajduje się ikonka wieży z opisem „Wójtostwo w Bystrzycy Kłodzkiej”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po lewej znajduje się ikonka wieży z opisem „Wójtostwo w Bystrzycy Kłodzkiej”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, na dole nieco na prawo znajduje się ikonka wieży z opisem „Wójtostwo w Bystrzycy Kłodzkiej”
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego
Mapa konturowa powiatu kłodzkiego, blisko centrum na dole znajduje się ikonka wieży z opisem „Wójtostwo w Bystrzycy Kłodzkiej”
Położenie na mapie gminy Bystrzyca Kłodzka
Mapa konturowa gminy Bystrzyca Kłodzka, w centrum znajduje się ikonka wieży z opisem „Wójtostwo w Bystrzycy Kłodzkiej”
Ziemia50°17′45,52″N 16°39′07,71″E/50,295978 16,652142
Bystrzycka starówka i wójtostwo

Wójtostwo w Bystrzycy Kłodzkiej – pozostałość po warownej wieży, wzniesionej na początku XIV w[1]. W przeszłości budowla wchodziła w obręb murów miejskich i pełniła funkcje obronne[1], obecnie jest to budynek mieszkalny.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Czworoboczna wieża została wzniesiona na początku XV w. na wzniesieniu w sąsiedztwie Bramy Wodnej[1]. Zachował się dokument wydany przez króla Jana I Luksemburskiego, zawierający podziękowanie dla wójta J. Ruckera za wniesienie jej własnym kosztem[2]. Początkowo wieża miała 90 stóp wysokości, w szczycie miała blankowania, a od pozostałej zabudowy miasta była oddzielona ziemnym wałem i fosą[3]. W roku 1533 budowla została sprzedana jednemu z mieszczan, a w roku 1555 ponownie przeszła na własność miasta[3]. W czasie wojny trzydziestoletniej były w niej mieszkania dla oficerów i żołnierzy, a w roku 1776 została zakupiona przez podskarbiego Davida Ehrenberga[2]. Wtedy też obniżono wieżę o około 10 łokci (dwie kondygnacje), równając ją w ten sposób z sąsiadującymi budynkami[3]. W takiej formie budowla dotrwała do czasów obecnych.
Decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków z dnia 24 lutego 1964 obiekt został wpisany do rejestru zabytków[4].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Obecnie wójtostwo jest budowlą murowaną z kamienia i cegły, czworoboczną, trzykondygnacyjną, wzniesioną na planie zbliżonym do kwadratu[1]. Ściany są gładko tynkowane, a całość jest nakryta dachem czterospadowym[5]. Obecny kształt wójtostwa nie uległ zbytniej zmianie od ostatniej osiemnastowiecznej przebudowy. W pomieszczeniach przyziemia i parteru zachowały się sklepienia kolebkowe z lunetami, krzyżowe i stropy belkowe[5]. Piwnice mają dwie kondygnacje, z których niższa jest wykuta w skale. Budowla posiada cechy architektury średniowiecznej, takie jak wąskie, rozglifione okna strzelnicze i ostrołukowy portal z fasetą[5]. Obecnie budynek pełni funkcje mieszkalne[2].

W kulturze[edytuj | edytuj kod]

Budynek został uwieczniony w kadrze filmu Nikt nie woła.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Józef Pilch: Leksykon zabytków architektury Dolnego Śląska. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2005, s. 41. ISBN 83-213-4366-X.
  2. a b c Krystyna Bartnik: Śląsk w zabytkach sztuki. Bystrzyca Kłodzka. Wyd. I. Wrocław-Warszawa-Kraków: Ossolineum, 1992, s. 112 i 113. ISBN 83-04-03529-4.
  3. a b c Marek Staffa: Słownik geografii turystycznej Sudetów, t. 15. Wyd. I. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1994, s. 76. ISBN 83-85773-06-1.
  4. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. [dostęp 2013-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
  5. a b c Krystyna Bartnik: Śląsk w zabytkach sztuki. Bystrzyca Kłodzka. Wyd. I. Wrocław-Warszawa-Kraków: Ossolineum, 1992, s. 116 i 117. ISBN 83-04-03529-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]