Éder Jofre

Éder Jofre
Gablota poświęcona Jofremu na Estádio do Morumbi
Pełne imię i nazwisko	Éder Zumbano Jofre
Pseudonim	Galo de Ouro, Jofrinho
Data i miejsce urodzenia	26 marca 1936 São Paulo
Obywatelstwo	Brazylia
Wzrost	163 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	kogucia, piórkowa
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	78
Zwycięstwa	72
Przez nokauty	50
Porażki	2
Remisy	4

Éder Zumbano Jofre (ur. 26 marca 1936 w São Paulo) – brazylijski bokser, zawodowy mistrz świata w wadze koguciej i piórkowej.

Kariera amatorska

Wziął udział w igrzyskach olimpijskich w 1956 w Melbourne, gdzie po wygraniu jednej walki przegrał w ćwierćfinale wagi koguciej z Claudio Barrientosem z Chile.

Kariera zawodowa

Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1957. W 1960 został zawodowym mistrzem Ameryki Południowej w wadze koguciej po wygranej z Ernesto Mirandą. W tym samym roku pokonał go w walce rewanżowej, a także wygrał ze swym pogromcą z igrzysk olimpijskich Barrientosem i z José Medelem.

18 listopada 1960 w Los Angeles zmierzył się z Eloyem Sanchezem o wakujący tytuł mistrza świata federacji NBA w wadze koguciej (po rezygnacji José Becerry). Jofre wygrał przez nokaut w 6. rundzie. W obronie tytułu pokonał Piero Rollo (25 marca 1961 w Rio de Janeiro przez poddanie w 9. rundzie) i Ramona Ariasa (19 sierpnia 1961 w Caracas przez techniczny nokaut w 7. rundzie), a następnie spotkał się 18 stycznia 1962 w São Paulo z Johnnym Caldwellem, który był uznawany za mistrza świata wagi koguciej przez federację EBU. Jofre wygrał przez techniczny nokaut w 10. rundzie stając się uniwersalnym mistrzem świata kategorii koguciej. Kontynuował skuteczne obrony pasa mistrzowskiego, zwyciężając kolejno: Hermana Marquesa (2 maja 1962 w Daly City przez TKO w 10. rundzie), José Medela (11 września 1962 w São Paulo przez KO w 6. rundzie), Katsutoshiego Aokiego (4 kwietnia 1963 w Tokio przez KO w 3. rundzie), Johnny'ego Jamito (18 maja 1963 w Quezon City przez TKO w 12. rundzie) i Bernardo Caraballo (27 listopada 1964 w Bogocie przez KO w 7. rundzie. W kolejnej walce o tytuł 18 maja 1965 w Nagoi Jofre został pokonany niejednogłośnie na punkty przez byłego mistrza świata wagi muszej Masahiko „Fighting” Haradę. Była to pierwsza porażka Jofrego w karierze. W walce rewanżowej 31 maja 1966 w Tokio Harada pokonał go jednogłośnie na punkty. Po tej walce Jofre wycofał się z ringu.

Powrócił jednak w 1969, startując w wadze piórkowej. Po wygraniu 14 kolejnych walk spotkał się 5 maja 1973 w Brasílii mistrzem świata federacji WBC w tej wadze José Legrą. Jofre wygrał na punkty i został ponownie mistrzem świata. 21 października tego roku w Salvadorze zwyciężył przez nokaut w 4. rundzie byłego mistrza świata Vicente Saldívara, który powrócił na ring po dwuletniej nieobecności. 18 czerwca 1974 Jofre został pozbawiony tytułu mistrzowskiego przez WBC za odmowę walki z oficjalnym challengerem Alfredo Marcano. Stoczył potem jeszcze 7 zwycięskich walk i ostatecznie wycofał się w 1976.

Został wybrany w 1992 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

Później udzielał się publicznie. Był m.in. radnym São Paulo. Jest wegetarianinem.

Bibliografia

• James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 450-453. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.)
• Dan Cuoco: Eder Jofre – The Second Best Pound-for-Pound Fighter in Boxing History (ang.). International Boxing Research Organization, 2008-06-30. [dostęp 2013-02-10].
• Ted Sares: Eder Jofre: The Greatest Fighter Who Fought Under the Radar (ang.). boxing247.com, 2007-05-26. [dostęp 2013-02-10].
• Mike Casey: The Boy from Brazil: Eder Jofre (ang.). Boxing.com, 2012-01-08. [dostęp 2013-02-10].
• Eder Jofre (ang.). [dostęp 2013-02-10].
• Eder Jofre (ang.). International Boxing Hall of Fame. [dostęp 2013-02-10].
• Eder Jofre (the "Golden Bantam") (ang.). The Cyber Boxing Zone Encyclopedia. [dostęp 2013-02-10].
• Wykaz walk zawodowych Jofrego (ang.). boxrec.com. [dostęp 2013-02-10].