Łęgoń
51°46′44″N 16°23′27″E/51,778889 16,390833| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2009) |
222 |
| Strefa numeracyjna |
65 |
| Kod pocztowy |
67-400[2] |
| Tablice rejestracyjne |
FWS |
| SIMC |
0377905 |
Położenie na mapie gminy Wschowa  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wschowskiego  | |
| 51°46′44″N 16°23′27″E/51,778889 16,390833[1]
| |
Łęgoń (pol. hist. Łagnowo, niem. Langenau) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie wschowskim, w gminie Wschowa.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość pierwotnie związana była z Dolnym Śląskiem oraz z Wielkopolską. Miejscowość istnieje od XIV wieku lub co najmniej od wieku XV. Wymieniona została w falsyfikacie zapisanym w XV wieku pod datą 1311 jako Langenow, w 1528 Langnowo, Lagniewo, Łagnowo. Nazwa Łagnowo dawniej obejmowała dwie becne wsie Łęgoń oraz Cieniawę[3].
Miejscowość leżała na granicy Wielkopolski i Śląska. W połowie należała do opactwa cystersów w Lubiążu, a w połowie do szlachty wielkopolskiej z Korony Królestwa Polskiego. Inwentarz dóbr starostwa wschowskiego z 1758 mówi o folwarku w Łęgoniu - „wsi częścią do Polski, częścią do Śląska należącej"[3].
Wieś po raz pierwszy odnotowana została w falsyfikacie zapisanym w XV wieku datowanym na 1311, w którym Henryk książę głogowski zaświadczył, że Ramfold Filcz sprzedał za 400 grzywien wieś Łęgoń w dystrykcie Góra wraz z sądownictwem wyższym i niższym opatowi lubiąskiemu. W 1326 Jan książę ścinawski zatwierdził klasztorowi w Lubiążu posiadanie przywilejów i dóbr, m.in. wsi Łęgoń. W 1585 Łukasz Rydzyński zapisał swojej żonie Annie Rokossowskiej po 12 000 złotych posagu i wiana na Jarogniewicach i Kawczynie leżących w powiecie kościańskim, a także Świdnicy i Kowalewie w powiecie wschowskim oraz opustoszałej wsi Łęgoń w księstwie głogowskim[3].
W 1529 wieś należała do dystryktu Góra, a w 1528 i 1585 odnotowana została w księstwie głogowskim. Była wsią graniczną podzieloną na dwie części. W początku XVI wieku szczegółowo opisano okolice wsi. W 1528 miejscowość została odnotowana w recesie granicznym przy opisie granicy Wielkopolski z Dolnym Śląskiem. Przebiegała ona przez drogę z Łęgonia do Świdnicy (wtedy nazywana była Siedlnicą) w Koronie Królestwa Polskiego, a Łęgoniem znajdującym się w księstwie. Granicę wyznaczał kopiec położony poomiędzy dębem oznaczonym krzyżem, a strugą płynącą od młyna w Łęgoniu. Od kopca granica biegła do drogi z Łęgonia do Kowalewa i dalej drogą oraz strugą płynącą od młyna w Łęgoniu do młyna Zulcz, a od niego do brodu zwanego Hundsloch aż do łąki w Łęgoniu. Wójtostwo w Łęgoniu posiadali wówczas od wielu lat szlachcice z Polski. Granica pomiędzy Świdnicą, a Łęgoniem biegła dalej od brodu łęgnowskiego drogą w stronę Święciechowy i Rydzyny aż do drogi Hundsloch, która biegnie z Góry do Głogowa. Drogę tą nazywano "Polską Drogą" i stanowiła ona granicę wsi Siedlnica i Olbrachcice w Koronie Królestwa Polskiego oraz Bronie i Lęgoń w księstwie głogowskim aż do kopca narożnego dzielącego Olbrachcice, Długie, Bronie i Łęgoń[3].
W 1791 miejscowość została oznaczona na mapie Karola Perthéesa, który osobno zaznaczył folwark Langnowo oraz wieś Langenau. Folwark leżący po stronie polskiej przekształcił się w odrębną osadę, należącą do powiatu wschowskiego Korony Królestwa Polskiego, a pierwotna wieś Łęgoń (zwana wówczas Łagnowo) należała do powiatu górowskiego w księstwie głogowskim. Oba sąsiadujące ze sobą osady nosiły jednak nadal tę samą nazwę Langenau. W 1945 władze polskie nadały wsi w powiecie wschowskim nazwę Łęgoń. Natomiast wsi leżącej w powiecie górowskim nadały nazwę Cieniawa[3].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa leszczyńskiego.
25 czerwca 2009 roku sołectwo zamieszkiwało 222 mieszkańców[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 72777
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 705 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c d e Gąsiorowski 1992 ↓, s. 25-26.
- ↑ Sołectwa, Sołtysi i Rady Sołeckie. wschowa.pl, 2009-06-25. [dostęp 2009-08-12].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Antoni Gąsiorowski: Słownik historyczno-geograficzny województwa poznańskiego w średniowieczu, cz. III L-Q, zeszyt 4, hasło „Łęgoń”. Poznań: Wydawnictwo PTPN, 1992, s. 25-26.
