Łęgoń (dopływ Odry koło Grzegorzowic)
 Łęgoń | |||||||||||||
| Kontynent | Europa | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Państwo |  Polska
| ||||||||||||
| Struga | |||||||||||||
| Długość | ok. 11,5[1] km | ||||||||||||
| Źródło | |||||||||||||
| Miejsce | Obora | ||||||||||||
| Współrzędne | 50°05′46″N 18°15′36″E/50,096111 18,260000 | ||||||||||||
| Ujście | |||||||||||||
| Recypient | Odra | ||||||||||||
| Miejsce | okolice Grzegorzowic | ||||||||||||
| Współrzędne | 50°10′35″N 18°15′13″E/50,176389 18,253611 | ||||||||||||
| Szlak | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie powiatu raciborskiego  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |||||||||||||
Łęgoń (niem. Längenbach[2], Lengon[3]) – niewielka struga w Polsce, w województwie śląskim, w powiecie raciborskim. Swoje źródło ma w raciborskiej dzielnicy Obora, na skraju Arboretum Bramy Morawskiej. Następnie przepływa przez dzielnicę Markowice i wkracza do gminy Nędza, gdzie przepływa przez zachodnią część rezerwatu przyrody Łężczak (w jego południowej części stanowi granicę pomiędzy Raciborzem a gminą Nędza), wieś Ciechowice i niedaleko wsi Grzegorzowice uchodzi do Odry, jako jej prawy dopływ. Końcowy odcinek strugi stanowi granicę pomiędzy gminą Nędza a gminą Kuźnia Raciborska. Do Łęgonia wpływa struga Żabnica[4], potok Suminka[5] oraz kilkanaście innych cieków wodnych[6][7].
Nazwę Łęgoń wprowadzono urzędowo w 1951 roku[3]. Dolny bieg Łęgonia został uregulowany, przy ujściu zainstalowano przepompownię wody.
Z Łęgoniem związana jest legenda o rezydującym w nim utopcu, który wypatrywał okazji by wciągnąć kogoś pod wodę lub chociaż go przestraszyć.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wyznaczone za pomocą narzędzia do obliczania odległości na Wikimapii.
- ↑ Arkusz 5875 Buchenau. W: Topografische Karten (Meßtischblätter) 1:25 000. Das Reichsamt für Landesaufnahme.
- ↑ a b Zarządzenie nr 115 Prezesa Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 1951 r. (M.P. z 1951 r. nr 62, poz. 825, s. 1)
- ↑ Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych: Hydronimy. Izabella Krauze-Tomczyk, Jerzy Ostrowski (oprac. red). T. 1. Cz. 1: Wody płynące, źródła, wodospady. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006, s. 333. ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych: Hydronimy. Izabella Krauze-Tomczyk, Jerzy Ostrowski (oprac. red). T. 1. Cz. 1: Wody płynące, źródła, wodospady. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006, s. 281. ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Rastrowa Mapa Podziału Hydrograficznego Polski. [dostęp 2010-11-04].
- ↑ Geoportal. [dostęp 2010-11-04].