Łazarz (postać biblijna)
| ||
| wyznawca | ||
 Wskrzeszenie Łazarza, Juan de Flandes, ok. 1500 | ||
| Miejsce urodzenia | Betania, Judea | |
| Data śmierci | I wiek | |
| Czczony przez | Kościół katolicki Cerkiew prawosławną | |
| Wspomnienie | 4 maja, 17 czerwca, 16 lub 17 października i 17 grudnia | |
| Szczególne miejsca kultu | Betania | |
Św. Łazarz z Betanii – postać biblijna. Według Nowego Testamentu został wskrzeszony przez Chrystusa (co opisuje Ewangelia Jana), święty Kościoła katolickiego oraz święty Kościoła prawosławnego.
Mieszkał na wschodnim stoku Góry Oliwnej w Betanii razem z siostrami: Marią i Martą. Po zmartwychwstaniu Jezusa, Łazarz według jednej z legend trafił na Cypr[1], gdzie przez ponad 40 lat był biskupem chrześcijańskiej gminy w Kition (Larnace). Po śmierci został pochowany w miejscu, gdzie obecnie wznosi się Cerkiew św. Łazarza w Larnace. Kiedy Cypr dostał się we władanie Franków, jego szczątki zostały wywiezione do Francji i według różnych źródeł miały trafić do Autun i Avallon[1].
Według legendy prowansalskiej, po Wniebowstąpieniu Chrystusa, Łazarz udał się do Francji, gdzie został biskupem Marsylii.
W ikonografii św. Łazarz najczęściej przedstawiany jest w scenie wskrzeszenia oraz na uczcie w Betanii.
Jest patronem rzeźników, grabarzy, żebraków, trędowatych i zakonu lazarytów.
Od jego imienia pochodzi nazwa lazaret.
Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 17 grudnia, ale martyrologia wymieniają go także 4 maja, 17 czerwca, 16 lub 17 października[2][1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 3: H-Ł. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 660-670. ISBN 83-7097-464-3.
- ↑ Święty Łazarz, biskup - Liturgia internetowa.
