Ślimak (anatomia)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Schemat budowy ślimaka: 1 – blaszka podstawna, 2 – błona przedsionkowa (Reissnera), 3 – błona pokrywająca, 4 – narząd Cortiego.

Ślimak (łac. cochlea) – anatomiczna część ucha wewnętrznego ssaków złożony z części kostnej, mającej kształt skręconego kanału, wykonującego 2,5 obrotu wokół wrzecionka (wyglądem przypomina muszlę ślimaka) i mieszczącego się w niej przewodu ślimakowego (część błędnika błoniastego), który zawiera narząd słuchu — narząd Cortiego. Przewód ślimakowy kończy się ślepo na wierzchołku ślimaka, jest wypełniony płynem zwanym śródchłonką, czyli endolimfą. Po obu jego stronach biegną przewody zwane schodami przedsionka (łac. scala vestibuli) i schodami bębenka (łac. scala tympani), łączące się na wierzchołku ślimaka, wypełnione przychłonką, czyli perylimfą[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Maciej Zabel, Sylwia Borska, Urban & Partner Elsevier, Histologia : podręcznik dla studentów medycyny i stomatologii, wyd. Dodruk, Wrocław: Elsevier Urban & Partner, [cop. 2014], ISBN 978-83-7609-865-4, OCLC 934787638 [dostęp 2022-05-30].