Śmiłowo (powiat gostyński)
51°46′33″N 16°48′57″E/51,775833 16,815833
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Strefa numeracyjna |
65 |
| Kod pocztowy |
64-125[2] |
| Tablice rejestracyjne |
PGS |
| SIMC |
0375183 |
Położenie na mapie gminy Poniec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu gostyńskiego  | |
| 51°46′33″N 16°48′57″E/51,775833 16,815833[1]
| |
Śmiłowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, w gminie Poniec.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość pierwotnie związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od początku XIV wieku. Po raz pierwszy wymieniana w dokumencie zapisanym po łacinie z 1310 jako Smelow, 1366 Smilowo, de Smilowa, 1370 Smilow, 1410 Smylowo, 1411 Szmilowo, 1498 Szmylowo[3].
Według pierwszego zachowanego zapisu w 1310 książę śląski i wielkopolski, pan Głogowa i Poznania dziedzic Królestwa Polskiego Henryk III głogowski ustanowił dystrykt w Poniecu, a w jego granicach odnotowano m.in. wieś Szurkowo. W 1410 wieś należała do parafii Poniec. W 1580 leżała w powiecie kościańskim Korony Królestwa Polskiego[3].
Miejscowość była wsią rycerską, później szlachecką aby w XV wieku wejść posiadanie miasta Poniec oraz mieszczan ponieckich. W XV wieku odnotowane zostało kilka procesów o granice pomiędzy Śmiłowem, a miastem Poniec. W 1411 mieszczanie ponieccy pozwani zostali i toczyli proces o granice z właścicielami Śmiłowa Pietraszem Gościejewskim oraz z Sobkiem Wyskotą. W 1413 miał miejsce proces pomiędzy Bartoszem z Ponieca, a Stroszynem Wyskotą o granice Oporówka i Śmiłowa. Kiedy Stroszyn prowadził przy pomocy opola rozgraniczenie miejscowości przez środek rzeki, mieszczanie ponieccy na polecenie swego pana Bartosza przeszkadzali mu w tym. W 1415 sąd utrzymał mieszczan ponieckich w posiadaniu prawa niemieckiego w ich wsi Śmiłowo wbrew roszczeniom Janusza Korzboka z Zawad. W tej sprawie sądowej Korzbok pozwał ich w sprawie swego człowieka, którego pojmali i osądzili, chociaż gotów był sam sądzić w swoich dobrach. W 1424 król polski Władysław Jagiełło na prośbę Bartosza Sokołowskiego z Ponieca nadał prawo magdeburskie miastu Poniec wraz z przedmieściem oraz wsią Śmiłowo[3].
Wieś odnotowały również historyczny spis podatkowy. W 1580 miał w niej miejsce pobór od 3,5 łana, 3 zagrodników, 2 komorników, 4 wiatraków dziedzicznych oraz jednego wiatraka dorocznego[3].
Po rozbiorach Polski miejscowość wraz z całą Wielkopolską znalazła się w zaborze pruskim. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Śmiełowo należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Kröben (krobskim) w rejencji poznańskiej[4]. Śmiełowo należało do okręgu bojanowskiego tego powiatu i stanowiło odrębny majątek, który należał do miasta Poniec[4]. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 258 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 39 dymów (domostw)[4].
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa leszczyńskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 137223
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1280 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c d Jurek 2011 ↓, s. 23–24.
- ↑ a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 233.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Jurek: Słownik historyczno-geograficzny województwa poznańskiego w średniowieczu, cz. V, (Ś – W), zesz. 1, hasło „Śmiłowo”. Poznań: Wydawnictwo PTPN, 2011, s. 23–24.
