Środki łączności

Środki łączności – urządzenia i sprzęt umożliwiający przekazywanie informacji na odległość.

Środki łączności powinny zapewnić dostarczanie informacji w postaci fonicznej, tekstowej, graficznej lub sformatowanych sygnałów^[1]

Podział środków łączności[edytuj | edytuj kod]

Środki telekomunikacyjne
umożliwiają przesyłanie informacji na znaczne odległości bez względu na przeszkody terenowe; zazwyczaj są mobilne i pozwalająca komunikować się z otoczeniem z każdego miejsca.
- Środki teletransmisyjne
  - radiowe (radiostacje)
  - radioliniowe (radiolinie)
  - satelitarne (terminale i zestawy)
  - urządzenia kablowe (regeneratory kablowe)
  - kable (wewnątrz węzłowe i międzywęzłowe /dalekosiężne/)
- Środki telekomutacyjne
  - łącznice
  - łącznico-krotnice
  - krotnice
- Urządzenia końcowe (abonenckie)
  - aparaty telefoniczne
  - modemy komunikacyjne
  - terminale abonenckie
  - telefaxy.
- Urządzenia specjalne
Środki pocztowe
- Pojazdy (motocykle, samochody) i statki powietrzne (śmigłowce łącznikowe) do transportu poczty polowej.
- Odpowiednio wyposażone miejsca pracy elementów poczty polowej, w środki do segregacji i przechowywania przesyłek pocztowych oraz w środki radiowe do łączności ze statkami powietrznymi.
- Środki do właściwego zabezpieczenia przesyłek pocztowych (szafy, sejfy specjalne skrzynie, pojemniki, torby itp.).
Środki sygnalizacyjne
- Środki wizualne
- Środki dźwiękowe

Rola środków łączności (jawna, niejawna):

Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 442. ISBN 83-11-06229-3.
Jarosław Wołejszo, Zbigniew Fiołna: Dowodzenie brygadą zmechanizowaną (pancerną) w walce. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2002.
Regulamin działań wojsk lądowych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych, DWLąd. Wewn. 115/2008.