Żerkowice (Zawiercie)

Żerkowice
	Dzielnica Zawiercia
	; Żerkowice
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Powiat	zawierciański
Miasto	Zawiercie
W granicach Zawiercia	1 lutego 1977
SIMC	0945730
Strefa numeracyjna	32
Kod pocztowy	42-400
Tablice rejestracyjne	SZA
	Położenie na mapie Zawiercia;
	50°31′35,29″N 19°30′28,57″E/50,526469 19,507936

Żerkowice – dzielnica miasta Zawiercie od 1 lutego 1977^[1], nie związana urbanistycznie z centrum miasta.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1220 roku, z dokumentu biskupa krakowskiego Iwo Odrowąża^[2] w którym miejscowość wymieniona jest w staropolskiej formie Zirkowycze^[3]. Jan Długosz zapisał nazwę miejscowości jako Zirkowicze należącą do parafii kromołowskiej^[4].

W 1424 jako wieś zanotowana w historycznym dokumencie mówiącym, że król polski Władysław Jagiełło na prośby ówczesnego właściciela Krystyna z Kozichgłów przenosi z prawa polskiego na prawo średzkie należące do niego wsie leżące w ziemi krakowskiej: Choroń, Oltowiec, Mirów, Kotowice, Postawczowice, Jaworznik, Dupice, Żerkowice, Siamoszyce, Giebołtów, Kowalów i Kowalików^[4].

Turystyka i rekreacja[edytuj | edytuj kod]

Przez Żerkowice przechodzi czerwony szlak Orlich Gniazd i czerwony Jurajski Rowerowy Szlak Orlich Gniazd^[5]. W Żerkowicach są też skały wapienne, na których uprawiana jest wspinaczka skalna. Są to Kamienie Żerkowickie (Kamień Żerkowicki Dolny i Kamień Żerkowicki Górny), Przewodnik, Jaskółcza Skała, Ostry Kamień, Borsucza Skała, Reniferowa Skała^[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Dz.U. 1977 nr 3, poz. 15.
↑ Stefan Krakowski, Alfred Czarnota: Dzieje Częstochowy od zarania do czasów współczesnych. Katowice: Śląsk, 1964, s. 28–31.
↑ Franciszek Kulczycki, Monumenta mediiaevi historica res gestas Poloniae illustrantia, Tomus IX, Cracoviae, 1886, s. 27.
↑ ^a ^b Waldemar Bukowski: Słownik historyczno-geograficzny województwa krakowskiego w średniowieczu, Cz. IV, zesz. 3 (Mieszczyński Staw – Mogilany), hasło: „Mirów”. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Societas Vistulana, 2011, s. 536–545. ISBN 978-83-61033-50-9.
↑ Jura Krakowsko-Częstochowska. Część północna 1:52 000, Warszawa: ExpressMap, 2015, ISBN 978-83-88112-71-3.
↑ Grzegorz Rettinger, Jura Środkowa, wyd. 3, Kraków: Wspinanie.pl, 2019.

[3-15-1] Dz.U. 1977 nr 3, poz. 15.

[dzieje-2] Stefan Krakowski, Alfred Czarnota: Dzieje Częstochowy od zarania do czasów współczesnych. Katowice: Śląsk, 1964, s. 28–31.

[kulczycki-3] Franciszek Kulczycki, Monumenta mediiaevi historica res gestas Poloniae illustrantia, Tomus IX, Cracoviae, 1886, s. 27.

[bukowski-4] Waldemar Bukowski: Słownik historyczno-geograficzny województwa krakowskiego w średniowieczu, Cz. IV, zesz. 3 (Mieszczyński Staw – Mogilany), hasło: „Mirów”. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Societas Vistulana, 2011, s. 536–545. ISBN 978-83-61033-50-9.

[expressmap-5] Jura Krakowsko-Częstochowska. Część północna 1:52 000, Warszawa: ExpressMap, 2015, ISBN 978-83-88112-71-3.

[rettinger-6] Grzegorz Rettinger, Jura Środkowa, wyd. 3, Kraków: Wspinanie.pl, 2019.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Części miasta wg TERYT	Argentyna Blanowice Borowe Pole Bzów Kalinówka Karlin Kosowska Niwa Kromołów Łośnice Marciszów Piecki Pomrożyce Ręby Skarżyce Warty Wierczki Wydra Zielona Zuzanka Żerkowice
Pozostałe obszary	Centrum Dąbrowica Miodowa Nowe Zawiercie Piłsudskiego Stary Rynek Stawki Szymańskiego Warty Zawiercie Duże Zawiercie Małe Zuzanka I
Osiedla	Argentyna Blanowice Borowe Pole Bzów Centrum Dąbrowica Kromołów Marciszów Miodowa Piłsudskiego Stary Rynek Stawki Szymańskiego Warty Wydra Zielona Zuzanka Zuzanka I Żerkowice
Sołectwa	Karlin Łośnice Pomrożyce Skarżyce