Żuraw australijski
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
Antigone rubicunda[1] | ||
(Perry, 1810) | ||
![]() | ||
Systematyka | ||
Domena | eukarionty | |
Królestwo | zwierzęta | |
Typ | strunowce | |
Podtyp | kręgowce | |
Gromada | ptaki | |
Podgromada | Neornithes | |
Infragromada | ptaki neognatyczne | |
Rząd | żurawiowe | |
Rodzina | żurawie | |
Podrodzina | żurawie | |
Rodzaj | Antigone | |
Gatunek | żuraw australijski | |
Synonimy | ||
| ||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | ||
![]() | ||
Zasięg występowania | ||
![]() |
Żuraw australijski[4] (Antigone rubicunda) – gatunek dużego ptaka z rodziny żurawi (Gruidae) zamieszkujący północną Australię, we wschodniej Australii osiąga wybrzeże południowe. Nielicznie gniazduje na Nowej Gwinei (w dorzeczach rzek Sepik i Fly)[2]. Nie wyróżnia się podgatunków[2][5].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
- Wygląd zewnętrzny
- Duży ptak o upierzeniu ciała srebrnoszarym. Przedłużone wewnętrzne lotki ramieniowe zwisają jako kiść przypominająca ogon. Lotki dłoniowe są czarne. Nieopierzona głowa na czole i górnej części jest jasnoszara, a na policzkach i z tyłu czerwona. Długie, czarne, podobne do włosów pióra tworzą brodę. Długie nogi są koloru ciemnoszarego. Głowa młodych osobników jest początkowo całkowicie opierzona i szara lub jasnobrązowa.
- Rozmiary
- wys. ciała: 100–120 cm, rozpiętość skrzydeł: do 200 cm
- Waga
- samce 7 kg, samice 6 kg
- Zachowanie
- W czasie poru suchej koczują i odbywają krótkie wędrówki. Ptaki te przebywają w większych grupach. Nocują w płytkiej wodzie i w ciągu dnia szukają pożywienia. Ptaki latają z wyprostowaną szyją, a nogi sięgają daleko poza krótki ogon. Trąbiące głosy wydawane są zarówno w locie, jak i na ziemi.
Środowisko[edytuj | edytuj kod]
Płytkie i rozległe tereny bagniste, obszary zalane; występuje na łąkach, pastwiskach i nieużytkach.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Do wygrzebywania pokarmu używają silnych dziobów. Żywią się podziemnymi pędami i korzeniami roślin bagiennych. Dietę uzupełniają owadami, ślimakami i małymi kręgowcami, jak również jedzą zboże i inne uprawy polowe.
Lęgi[edytuj | edytuj kod]
- Zachowania godowe
- Samce i samice tokują, wykonując taniec godowy. Skaczą z wygiętymi skrzydłami, wydając trąbiące głosy, wyginając szyję i wyrzucają głowę do góry, aż dziób skierowany jest pionowo w górę.
- Gniazdo
- Budują duże gniazda zbudowane z materiału roślinnego leżące zazwyczaj w płytkiej wodzie lub na małej wyspie. Czasami składają jaja bezpośrednio na gołej ziemi.
- Jaja i wysiadywanie
- Samica składa zazwyczaj dwa jaja (rzadziej jedno). W wysiadywaniu jaj biorą udział obydwoje rodzice przez okres 28–30 dni.
- Pisklęta
- Po 2–3 dniach młode opuszczają gniazdo. W razie niebezpieczeństwa chowają się wśród roślinności w najbliższym otoczeniu. Rodzina pozostaje w płytkiej wodzie lub na terenach wilgotnych. Młode są karmione przez rodziców około roku, lecz same już polują na owady i inne małe zwierzęta. Gdy nauczą się latać, jeszcze przez dłuższy czas zostają z rodzicami.
Populacja[edytuj | edytuj kod]
Liczebność żurawia australijskiego jest szacowana na około 100 tys. osobników.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grus rubicunda, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.) [dostęp 2014-02-22]
- ↑ a b c Archibald, G.W., Meine, C.D., Kirwan, G.M. & Garcia, E.F.J.: Brolga (Antigone rubicunda). W: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-04-01].
- ↑ BirdLife International , Grus rubicunda, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] [dostęp 2014-02-22] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Podrodzina: Gruinae Vigors, 1825 - żurawie (wersja: 2017-06-25). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-04-01].
- ↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Flufftails, finfoots, rails, trumpeters, cranes, limpkin (ang.). IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-04-01].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- E. Keller, J. H. Reichholf, G. Steinbach: Leksykon zwierząt: Ptaki cz. 2. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 40. ISBN 83-7311-181-6.