Żwirka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Żwirka
Жвирка
Ilustracja
Kościół i klasztor bernardynów w 2007 roku
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Rejon

czerwonogrodzki

Data założenia

1885

Powierzchnia

2,18 km²

Populacja (2019)
• liczba ludności
• gęstość


3 665[1]
1702 os./km²

Nr kierunkowy

+380 3257

Kod pocztowy

80041

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, blisko górnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Żwirka”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Żwirka”
Ziemia50°27′54″N 24°15′24″E/50,465000 24,256667

Żwirka (ukr. Жвирка) – osiedle typu miejskiego, położone w rejonie czerwonogrodzkim obwodu lwowskiego Ukrainy, położone nad rzeką Bug. Obecnie stanowi część miasta Sokal.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość założona w 1885 roku. Do 1951 w województwie lubelskim w tzw. Polsce Ludowej, na mocy umowy o zmianie granic z 15 lutego 1951 włączona do Ukraińskiej SRR. Status osiedla posiada od 1956 roku.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

W Żwirce znajduje się zrujnowany klasztor bernardynów z kościołem Matki Bożej Pocieszenia. Jest to zespół klasztorny z XVII wieku o monumentalnej bryle w stylu barokowym. Klasztor był do wybuchu II wojny światowej miejscem kultu Matki Bożej Sokalskiej. W 1951 roku uznawany za cudowny obraz został potajemnie przeniesiony do kaplicy kościoła św. Bernardyna w Krakowie położonej za zakrystią. W 2002 roku został przeniesiony do nowego Sanktuarium Matki Bożej Sokalskiej w Hrubieszowie.

Po zmianie granic w 1951 roku klasztor został zamieniony na więzienie o zaostrzonym rygorze i znacznie zrujnowany.

27 marca 2012 roku zabytkowy klasztor wraz z kościołem w wyniku zaniedbań ukraińskich władz więziennych spłonął doszczętnie. Z zabytkowych zabudowań pozostały jedynie opalone ściany[2].

W tutejszym klasztorze został pochowany m.in. Jan Ostroróg – polski pisarz-pamiętnikarz, przyrodnik, wojewoda poznański.

Klasztor po pożarze w 2012 roku

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2019 року. Державна служба статистики України. Київ, 2019. стор.51
  2. Kurier Galicyjski, 30 marca-12 kwietnia, nr 6(154)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]