Żyła główna górna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Żyła główna górna i jej dopływy.

Żyła główna górna, inaczej żyła próżna górna lub żyła czcza górna (łac. vena cava superior) – duże naczynie żylne zbierające krew z górnej (nadprzeponowej) połowy ciała.

Przebieg[edytuj | edytuj kod]

Żyła główna górna powstaje z połączenia dwóch żył ramienno-głowowych na powierzchni tylnej pierwszej chrząstki żebrowej prawej. Następnie biegnie wzdłuż bocznego brzegu mostka, zatacza łuk wypukły w stronę prawą i wstępuje do worka osierdziowego. Tam wpada do prawego przedsionka. Jej koniec leży zazwyczaj na poziomie końca mostkowego drugiej przestrzeni międzyżebrowej lub górnego brzegu trzeciej chrząstki żebrowej.

Długość[edytuj | edytuj kod]

Jest osobniczo zmienna. Zwykle wynosi około 6–8 cm.

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Średnica żyły wynosi około 20–22 mm.
Jest pozbawiona zastawek. Nie ma także elementów kurczliwych. W dolnej części jest objęta mięśniówką pochodzącą z prawego przedsionka serca.

Sąsiedztwo[edytuj | edytuj kod]

Dopływy[edytuj | edytuj kod]

Czasami może uchodzić do niej:

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka, Stanisław Hiller (oprac.), Wiesław Łasiński (red.), t. III, Warszawa: Państ. Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1993, s. 393–394, ISBN 83-200-1460-3, ISBN 83-200-1628-2, OCLC 834048842.