Żylicze (rejon brzostowicki)
53°06′10″N 24°02′49″E/53,102778 24,046944| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Wysokość |
152 m n.p.m. |
| Populacja (2019) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 1511 |
| Kod pocztowy |
231775 |
| Tablice rejestracyjne |
4 |
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
| 53°06′10″N 24°02′49″E/53,102778 24,046944
| |
Żylicze[2] (biał. Жылічы[a], Żyliczy, ros. Жиличи, Żyliczi[2]) – wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie brzostowickim, w sielsowiecie Pograniczny.
Znajduje się tu przystanek kolejowy Żylicze, położony na linii Wołkowysk – Brzostowica.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Wieś położona jest 59 km na wschód od Białegostoku, 10 km od granicy polsko-białoruskiej, tuż przy linii kolejowej Białystok-Wołkowysk. Na południowy wschód od miejscowości przebiega granica administracyjna pomiędzy rejonami brzostowickim i świsłockim. Znajduje się w niej stacja kolejowa[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś królewska ekonomii grodzieńskiej położona była w końcu XVIII wieku w powiecie grodzieńskim województwa trockiego[4].
W czasach zaborów w granicach Imperium Rosyjskiego, w guberni grodzieńskiej, w powiecie wołkowyskim, w gminie Świsłocz. W roku 1895 miała powierzchnię 465,5 dziesięciny (ok. 508,6 ha)[5]. Od 1919 roku pod administracją II Rzeczypospolitej. 7 czerwca 1919 roku, wraz z całym powiatem wołkowyskim, weszła w skład okręgu brzeskiego Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich – tymczasowej polskiej struktury administracyjnej[6]. Latem 1920 roku zajęta przez bolszewików, następnie odzyskana przez Polskę. 20 grudnia 1920 roku włączona wraz z powiatem do okręgu nowogródzkiego[7]. Od 19 lutego 1921 roku[8] w województwie białostockim, w powiecie wołkowyskim, w gminie Świsłocz. W 1921 roku składała się z 13 domów mieszkalnych[9]. W 1929 i 1930 roku liczyła 23 domy[10].
W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 roku miejscowość znalazła się pod okupacją radziecką. 2 listopada została włączona do Białoruskiej SRR. 4 grudnia 1939 roku włączona do nowo utworzonego obwodu białostockiego. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. 22 lipca 1941 roku włączona w skład okręgu białostockiego III Rzeszy. W 1944 roku ponownie zajęta przez wojska sowieckie i włączona do obwodu grodzieńskiego Białoruskiej SRR. Od 1991 roku w składzie niepodległej Białorusi.
Do 25 września 2003 roku Żylicze stanowiły część sielsowietu Kwatery. Został on tego dnia zlikwidowany, a wszystkie jego miejscowości włączone do ówczesnego sowietu osiedlowego Pograniczny[11].
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Według spisu powszechnego z 1921 roku, wieś zamieszkana była przez 67 osób, wyłącznie prawosławnych Białorusinów[9].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, przy użyciu białoruskiej łacinki: Žyličy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 4 października 2019 roku. (ros.).
- ↑ a b Nazewnictwo… ↓, s. 41
- ↑ Атлас… ↓, s. 16
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 97.
- ↑ Żylicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 891.
- ↑ Dz. Urz. ZCZW z 1919 r. Nr 5, poz. 41
- ↑ Dz.U. z 1920 r. nr 115, poz. 760
- ↑ Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
- ↑ a b Skorowidz… ↓, s. 107
- ↑ Mapa Taktyczna Polski 1:100 000. Mapster, 1930. [dostęp 2014-07-22].
- ↑ Решение Гродненского областного Совета депутатов от 25.09.2003 № 32. bankzakonov.com, 2003-09-25. [dostęp 2014-07-21]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych.. T. 5: Województwo białostockie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1924, s. 147.
- Атлас автомобильных дорог — Гродненская область. Mińsk: Biełkartografija, 2008, s. 48. ISBN 978-985-508-052-8. (ros.).
- Waldemar Rudnicki i inni: Nazewnictwo geograficzne świata. T. 11: Europa. Część I. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2009, s. 259. ISBN 978-83-254-0463-5.