Żywe mosty
Żywe mosty korzeniowe to konstrukcje tworzone metodą kształtowania drzew, powszechną w południowej części indyjskiego stanu Meghalaya. Są robione ręcznie z korzeni powietrznych figowca sprężystego[1] przez ludność Khasi i Jaintia zamieszkującą górzyste tereny wzdłuż południowej części płaskowyżu Shillong.
Mosty korzeniowe zaobserwowano również w indyjskim stanie Nagaland[2] oraz kilku regionach Indonezji[3].
Budujący pozwalają rosnąć korzeniom drzew wzdłuż wydrążonych pni palmy betelowej, aby nadać im pożądany kierunek[4]. Kiedy korzenie osiągną cel, łodygi są usuwane, a korzenie zrastają się w glebie. Z biegiem czasu dalsze ukorzenienie prowadzi do budowy wytrzymałego, sprężystego mostu. Powstanie takiej konstrukcji zajmuje około 15 lat[5]. Najdłuższe z mostów mają ponad 50 metrów długości, a w jednym miejscu rosną one nawet jeden nad drugim.
Szacuje się, że część z nich może mieć nawet 500 lat[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lebende Bauten. (niem.). baubotanik.org. [dostęp 2018-04-22].
- ↑ Living Root Bridges of Nagaland India – Nyahnyu Village Mon District / Guy Shachar (ang.). guyshachar.com. [dostęp 2018-04-22].
- ↑ WEST SUMATRA, INDONESIA Jembatan Akar (ang.). atlasobscura.com. [dostęp 2018-04-22].
- ↑ Indias amazing living root bridges (ang.). bbc.com. [dostęp 2018-04-22].
- ↑ Re-Envisioning Our Environment (ang.). businessinsider.com. [dostęp 2018-04-22].
- ↑ Żywe mosty w Indiach mają już ponad 500 lat. rynekinfrastruktury.pl. [dostęp 2018-04-22].