(90377) Sedna

(90377) Sedna

Zdjęcie Sedny z Kosmicznego Teleskopu Hubble’a
Odkrywca	M. Brown, C. Trujillo, D. Rabinowitz
Data odkrycia	14 listopada 2003
Numer kolejny	90377
Oznaczenie tymczasowe	2003 VB12
Charakterystyka orbity (2025-05-05)
Przynależność obiektu	TNO, obiekt odłączony lub wewnętrzna część Obłoku Oorta
Półoś wielka	551,9 ± 0,2 au
Mimośród	0,8618
Peryhelium	76,26 au
Aphelium	1027,5 ± 0,3 au
Okres obiegu wokół Słońca	12 966 ± 6 lat
Średnia prędkość	ok. 1,0 km/s
Inklinacja	11,93°
Charakterystyka fizyczna
Średnica	model termofizyczny: 995 ± 80 km, standardowy model termiczny: 1060 ± 100 km
Okres obrotu	ok. 10,273 h
Albedo	0,32 ± 0,06
Jasność absolutna	ok. 1,49m
Średnia temperatura powierzchni	< 33 K

(90377) Sedna (symbol: ) – duża planetoida transneptunowa, poruszająca się po bardzo wydłużonej orbicie.

Odkrycie i nazwa

Sedna na zdjęciach z 2003 roku (moment odkrycia 14 listopada)

Planetoida ta została odkryta 14 listopada 2003 przez Mike’a Browna, Chada Trujillo oraz Davida Rabinowitza, z California Institute of Technology, za pomocą 120-centymetrowego teleskopu Samuela Oschina, znajdującego się w Obserwatorium Palomar niedaleko San Diego. Odkrycia dokonano w ramach prowadzonego od jesieni 2001 przeglądu zewnętrznych rejonów Układu Słonecznego. Odkrycie zostało zweryfikowane przez amatorskie obserwatorium Tenagra w Arizonie. Planetoida ta obserwowana była również przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a.

Otrzymała ona najpierw oznaczenie prowizoryczne 2003 VB₁₂.

Obiekt nazwany został imieniem Sedny, mitologicznej bogini mórz w wierzeniach Inuitów – ludów zamieszkujących rejony arktyczne, od Grenlandii po Czukotkę w Rosji.

Orbita

Rysunki przedstawiające lokalizację Sedny względem innych obiektów astronomicznych

Sedna – wizja artysty

Słońce i planety Układu Słonecznego widziane z Sedny – wizja artysty

Orbita Sedny nachylona jest do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 11,93°. Na jeden obieg wokół Słońca potrzebuje ok. 12 970 lat. Krąży w średniej odległości ok. 552 au, po mocno wydłużonej eliptycznej orbicie o mimośrodzie około 0,86. Średnia prędkość orbitalna tej planetoidy to ok. 1,0 km/s.

W momencie odkrycia znajdowała się w odległości 90 au i tym samym okazała się najdalszym obserwowanym obiektem w Układzie Słonecznym. Obecnie Sedna zbliża się do Słońca i w 2075 roku osiągnie peryhelium, znajdując się wtedy w odległości 76,3 au od Słońca (ponad dwa razy dalej niż Pluton). Następnie przez około 6500 lat będzie się oddalać, aż osiągnie aphelium w odległości ok. 1028 au od Słońca (ok. 20 razy dalej niż Pluton).

Jest określana jako obiekt odłączony nowej klasy sednoid lub nawet wchodzący w skład wewnętrznej części obłoku Oorta.

Właściwości fizyczne

Sedna ma średnicę szacowaną na ok. 995 km. Jej albedo wynosi ok. 0,32, a jasność absolutna to ok. 1,52^m. Sedna jest prawdopodobnie bardzo zimnym obiektem; temperaturę jej powierzchni oszacowano na około –240 do –261 °C (12–33 K). Naukowcy przypuszczają, że składa się ona ze skał i lodu.

Sedna jest prawdopodobnie pierwszym odkrytym obiektem z wewnętrznej części Obłoku Oorta i zarazem pierwszym bezpośrednim dowodem jego istnienia. Jest to drugi po Marsie najczerwieńszy obiekt w naszym Systemie. Sedna jest jednym z niewielu tak dużych obiektów odkrytych w Układzie Słonecznym od 1930 roku, kiedy to po raz pierwszy zaobserwowano Plutona.

Sedna może zostać uznana w przyszłości za planetę karłowatą i plutoid.

Zobacz też

• lista planetoid 90001–91000
• lista ponumerowanych planetoid
• lista obiektów transneptunowych

Bibliografia

• (90377) Sedna w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
• (90377) Sedna w bazie Minor Planet Center (ang.)

Linki zewnętrzne

• Diagram orbity (90377) Sedna w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
• Mike Brown: Sedna (2003 VB12). [dostęp 2020-12-20]. (ang.).