(90377) Sedna

(90377) Sedna
Zdjęcie Sedny z Kosmicznego Teleskopu Hubble’a
Odkrywca	M. Brown, C. Trujillo, D. Rabinowitz
Data odkrycia	14 listopada 2003
Numer kolejny	90377
Oznaczenie tymczasowe	2003 VB12
Charakterystyka orbity (J2000)
Przynależność obiektu	TNO, obiekt odłączony lub wewnętrzna część Obłoku Oorta
Półoś wielka	484,5 ± 0,2 au
Mimośród	0,8426
Peryhelium	76,26 au
Aphelium	892,8 ± 0,3 au
Okres obiegu wokół Słońca	10 666 ± 6 lat
Średnia prędkość	ok. 1,0 km/s
Inklinacja	11,93°
Charakterystyka fizyczna
Średnica	model termofizyczny: 995 ± 80 km, standardowy model termiczny: 1060 ± 100 km
Okres obrotu	ok. 10,273 h
Albedo	0,32 ± 0,06
Jasność absolutna	ok. 1,3m
Średnia temperatura powierzchni	< 33 K

(90377) Sedna – duża planetoida transneptunowa, poruszająca się po bardzo wydłużonej orbicie.

Odkrycie i nazwa

Sedna na zdjęciach z 2003 roku (moment odkrycia 14 listopada)

Planetoida ta została odkryta 14 listopada 2003 przez Mike’a Browna, Chada Trujillo oraz Davida Rabinowitza, z California Institute of Technology, za pomocą 120-centymetrowego teleskopu Samuela Oschina, znajdującego się w Obserwatorium Palomar niedaleko San Diego. Odkrycia dokonano w ramach prowadzonego od jesieni 2001 przeglądu zewnętrznych rejonów Układu Słonecznego. Odkrycie zostało zweryfikowane przez amatorskie obserwatorium Tenagra w Arizonie. Planetoida ta obserwowana była również przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a.

Otrzymała ona najpierw oznaczenie prowizoryczne 2003 VB₁₂.

Obiekt nazwany został imieniem Sedny, mitologicznej bogini mórz w wierzeniach Inuitów – ludów zamieszkujących rejony arktyczne, od Grenlandii po Czukotkę w Rosji.

Orbita

Rysunki przedstawiające lokalizację Sedny względem innych obiektów astronomicznych

Sedna – wizja artysty

Słońce i planety Układu Słonecznego widziane z Sedny – wizja artysty

Orbita Sedny nachylona jest do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 11,93°. Na jeden obieg wokół Słońca potrzebuje ok. 10 670 lat. Krąży w średniej odległości ok. 485 au, po mocno wydłużonej eliptycznej orbicie o mimośrodzie około 0,84. Średnia prędkość orbitalna tej planetoidy to ok. 1,0 km/s.

W momencie odkrycia znajdowała się w odległości 90 au i tym samym okazała się najdalszym obserwowanym obiektem w Układzie Słonecznym. Obecnie Sedna zbliża się do Słońca i w 2076 roku osiągnie peryhelium, znajdując się wtedy w odległości 76 au od naszej Dziennej Gwiazdy (ponad dwa razy dalej niż Pluton). Następnie przez około 5330 lat będzie się oddalać, aż osiągnie aphelium w odległości ok. 893 au od Słońca (ok. 18 razy dalej niż Pluton).

Jest określana jako obiekt odłączony nowej klasy sednoid lub nawet wchodzący w skład wewnętrznej części obłoku Oorta.

Właściwości fizyczne

Sedna ma średnicę szacowaną na ok. 995 km. Jej albedo wynosi ok. 0,32, a jasność absolutna to 1,3^m. Sedna jest prawdopodobnie bardzo zimnym obiektem; temperaturę jej powierzchni oszacowano na około –240 do –261 °C (12–33 K). Naukowcy przypuszczają, że składa się ona ze skał i lodu.

Sedna jest prawdopodobnie pierwszym odkrytym obiektem z wewnętrznej części Obłoku Oorta i zarazem pierwszym bezpośrednim dowodem jego istnienia. Jest to drugi po Marsie najczerwieńszy obiekt w naszym Systemie. Sedna jest jednym z niewielu tak dużych obiektów odkrytych w Układzie Słonecznym od 1930 roku, kiedy to po raz pierwszy zaobserwowano Plutona.

Sedna może zostać uznana w przyszłości za planetę karłowatą i plutoid.

Zobacz też

• lista planetoid 90001–91000
• lista ponumerowanych planetoid
• lista obiektów transneptunowych

Bibliografia

• (90377) Sedna w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
• (90377) Sedna w bazie Minor Planet Center (ang.)

Linki zewnętrzne

• Diagram orbity (90377) Sedna w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
• Mike Brown: Sedna (2003 VB12) (ang.). [dostęp 2020-12-20].