100 Dywizja Strzelecka (ZSRR)
| |||
| Historia | |||
| Państwo |  ZSRR
| ||
| Sformowanie | 24 kwietnia 1924 (I formowanie), 18 marca 1942 (II formowanie) | ||
| Rozformowanie | 18 września 1941 (I formowanie), 1945 (II formowanie) | ||
| Nazwa wyróżniająca | Lwowska | ||
| Tradycje | |||
| Rodowód | 45 Terytorialna Dywizja Strzelecka (I formowanie) | ||
| Kontynuacja | 1 Gwardyjska Dywizja Strzelecka (I formowanie) | ||
| Dowódcy | |||
| Pierwszy | ?. Dobrienko (I formowanie,) pułkownik/generał major Franc Pierchorowicz (II formowanie) | ||
| Ostatni | generał major Iwan Russijanow (I formowanie), pułkownik/generał major Fiodor Krasawin (II formowanie) | ||
| Działania zbrojne | |||
| Agresja ZSRR na Polskę, Wojna zimowa, II wojna światowa | |||
| Organizacja | |||
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe | ||
| Rodzaj wojsk | piechota | ||
100 Dywizja Strzelecka – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej.
Spis treści
I formowanie[edytuj | edytuj kod]
Dywizja Strzelców sformowana w Uralskim Okręgu Wojskowym. Brała udział w agresji na Polskę w 1939[1] i w Wojnie zimowej w Finlandii.
W czerwcu 1941 roku w składzie 2 Korpus Strzelecki 13 Armii Frontu Zachodniego.
W 1941 w jej skład wchodziły:
- 85 pułk strzelecki
- 331 pułk strzelecki
- 355 pułk strzelecki
- 34 pułk artylerii
- 46 pułk artylerii haubic
- 81 pułk artylerii przeciwpancernej
- 397 dywizjon moździerzy
- 183 dywizjon artylerii przeciwlotniczej
- 69 batalion rozpoznawczy
- 90 batalion saperów
- 29 batalion łączności
- 23 batalion medyczno-sanitarny
- 2 batalion transportowy
- 62 kompania chemiczna
Po walkach pod Jelnią, na bazie resztek dywizji utworzono 1 Dywizję Strzelecką Gwardii.
II formowanie[edytuj | edytuj kod]
Dywizja ponownie sformowana 18 marca 1942 w Wołogdzie w Archangielskim Okręgu Wojskowym. Żołnierze pochodzili głównie z okręgów wojskowych: Wołogdy, rejonów Archangielska i regionów Republiki Komi. Za zdobycie Lwowa w ramach operacji lwowsko-sandomierskiej dywizja otrzymała miano "lwowskiej". W zimie 1945 w trakcie operacji sandomiersko-śląskiej żołnierze dywizji wyzwolili niemiecki obóz Auschwitz w dniu 27 stycznia 1945 roku. Jako pierwsi do obozu dotarli żołnierze 454 pułku piechoty. Przed południem zwiadowcy dywizji weszli na teren podobozu Monowitz. W południe oswobodzono centrum Oświęcimia, a ok. godz. 15.00, po krótkiej potyczce z wycofującymi się Niemcami, weszli jednocześnie na teren KL Auschwitz I i do oddalonego o mniej więcej 2 km Auschwitz II-Birkenau. W walkach o wyzwolenie Auschwitz, Birkenau, Monowitz oraz miasta Oświęcimia zginęło ponad 200 żołnierzy radzieckich.
W jej skład wchodziły:
- 454 pułk piechoty
- 460 pułk piechoty
- 472 pułk piechoty
- 1031 pułk artylerii
- 408 samodzielny dywizjon przeciwpancerny
- 189 kompania rozpoznawcza
- 326 batalion inżynieryjny
- 676 samodzielny batalion łączności (640 samodzielna kompania łączności)
- 246 batalion medyczno-sanitarny
- 346 samodzielny batalion przeciwchemiczny
- 530 kompania transportu samochodowego
- 374 piekarnia polowa
- 845 dywizyjny szpital weterynaryjny (walczyły też psy i konie)
- 1973 polowa stacja pocztowa (poczta polowa)
- 1153 Polowa Kasa Banku Państwowego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Cygan 2006 ↓, s. 96.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wiktor Krzysztof Cygan: Kresy we krwi. Obrona północno-wschodniej Polski we wrześniu 1939. Warszawa: Espadon Publishing, 2006. ISBN 978-83-60786-00-0.
- RKKA (ros.). [dostęp 08 grudnia 2016].
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
