10 Dywizja Piechoty (PSZ)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
10 Dywizja Piechoty
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1942

Rozformowanie

1942

Dowódcy
Pierwszy

płk Alfred Jan Schmidt

Organizacja
Dyslokacja

Ługowaja[1]

Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

Polskie Siły Zbrojne w ZSRR

Skład

27 Pułk Piechoty
28 Pułk Piechoty
10 Pułk Artylerii Lekkiej

10 Dywizja Piechoty (10 DP) – wielka jednostka piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

Formowanie i dyslokacje[edytuj | edytuj kod]

8 grudnia 1941 roku dowódca Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, generał dywizji Władysław Anders wydał wytyczne do organizacji między innymi 10 Dywizji Piechoty według etatów brytyjskich. W początkowym okresie zamiast trzech pułków piechoty dywizja miała mieć tylko dwa. Uzbrojenie, wyposażenie i umundurowanie dostarczyć mieli Brytyjczycy.

9 stycznia 1942 roku w Tockoje zorganizowane zostały zawiązki oddziałów dywizji. 13 stycznia do miejscowości Ługowaja, w obwodzie dżambulskim (Kazachska Socjalistyczna Republika Radziecka), gdzie miała być formowana 10 DP wyjechał zawiązek 10 pułku artylerii lekkiej liczący 12 oficerów i 35 podoficerów. 19 stycznia przystąpiono do formowania dywizji. W ocenie Oddziału III Sztabu PSZ w ZSRR dywizja miała zakończyć szkolenie przygotowawcze bez broni do 1 czerwca 1942 roku i być gotowa do przyjęcia broni angielskiej.

W dniach 24 marca – 4 kwietnia 1942 roku 10 DP ewakuowana została do Iraku w ramach pierwszej ewakuacji[2], a 27 kwietnia do Palestyny, gdzie wcielona została do 3 Dywizji Strzelców Karpackich. 6 maja 1942 roku 10 pułk artylerii lekkiej przemianowany został na 3 Karpacki pułk artylerii lekkiej.

Organizacja i obsada personalna[edytuj | edytuj kod]

  • dowództwo 10 Dywizji Piechoty
  • 27 pułk piechoty
  • 28 pułk piechoty
  • 10 pułk artylerii lekkiej
  • 10 pułk artylerii ciężkiej
  • 10 dywizjon rozpoznawczy
  • 10 dywizjon artylerii przeciwlotniczej
  • 10 batalion saperów
  • 10 kompania przeciwpancerna
  • 10 kompania łączności
  • 10 kompania żandarmerii – por. żand. Tadeusz Birn
  • 10 kompania sanitarna
  • 10 kompania warsztatowa
  • 10 kompania Pomocniczej Służby Kobiet
  • 10 pluton samochodowy
  • 10 pluton transportowo-kolejowy
  • ośrodek oddziałów specjalnych
  • szpital polowy
  • 10 kolumna samochodowa
  • 10 park intendentury
  • sąd polowy 10 DP
  • komenda uzupełnień nr 6
  • stacja zborna
  • referat Opieki Społecznej

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Witold Biegański: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990. ISBN 83-03-02923-1.
  • Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
  • Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Maciej Szczurowski, Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, s. 206, 219, 220, 224, 279, ISBN 83-7174-918-X, OCLC 830299476.
  • Władysław Wierzbicki, Przyczynki do historii Żandarmerii odrodzonego Wojska Polskiego, Koło Oddziałowe Stowarzyszenia Polskich Kombatantów nr 106 „Żandarm”, Londyn 1990, s. 95, 96.