111 Dywizja Pancerna (ZSRR)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
111 Dywizja Pancerna
111-я танковая дивизия
Historia
Państwo

 ZSRR

Sformowanie

lipiec 1941

Rozformowanie

1 września 1941

Tradycje
Rodowód

123 pułk pancerny z 82 Dywizji Zmotoryzowanej

Kontynuacja

16 Dywizja Pancerna

Dowódcy
Pierwszy

pułkownik I. I. Siergiejew

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Rodzaj wojsk

wojska pancerne

Podległość

Front Zabajkalski

111 Dywizja Pancernazwiązek taktyczny wojsk pancernych Armii Czerwonej okresu II wojny światowej.

Działania bojowe[edytuj | edytuj kod]

Dywizja sformowana w Zabajkalskim Okręgu Wojskowym w lipcu 1941 roku na terytorium Mongolii. W latach 1941 - 1945 w składzie 17 Armii Frontu Zabajkalskiego. Stacjonowała w rejonie Czojbalsanu. W okresie 9.08 - 3.09.1945 uczestniczyła w Operacji kwantuńskiej będąc w rezerwie dowódcy Frontu Zabajkalskiego. W dniu 4 marca 1955 przeformowana w 16 Dywizję Pancerną.[1].

Skład[edytuj | edytuj kod]

  • 222 pułk czołgów
  • 223 pułk czołgów
  • 111 zmotoryzowany pułk strzelców
  • 111 pułk artylerii
  • 111 batalion rozpoznawczy
  • 111 samodzielny dywizjon przeciwlotniczy
  • 111 samodzielny batalion łączności
  • 111 batalion transportowy
  • 111 batalion remontowy
  • 111 batalion pontonowo-mostowy
  • 111 batalion medyczno-sanitarny
  • 111 kompania regulacji ruchu
  • 111 piekarnia polowa
  • 100 poczta polowa
  • 2120 polowa kasa Gosbanku.

Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Na dzień 10.08.1945 roku:

  • czołgi: 159 szt,
  • samochody: 669 szt,
  • stan osobowy: 5 826.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]