113 Pułk Artylerii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z 113 Pułk Artylerii Haubic)
113 Pułk Artylerii
Ilustracja
Znak na pojazdach Pułku
Historia
Państwo

 Polska

Tradycje
Święto

9 września

Rodowód

113 pah (1951-1955)
36 dah (1955-1968)

Organizacja
Numer

JW 3330[1]

Dyslokacja

Kostrzyn nad Odrą

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Artyleria

Podległość

5 Saska Dywizja Pancerna
4 Dywizja Zmechanizowana

113 Pułk Artylerii (113 pa) – oddział Wojsk Rakietowych i Artylerii ludowego Wojska Polskiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

17 maja 1951 Minister Obrony Narodowej wydał rozkaz o sformowaniu 113 pułku artylerii haubic, w terminie do 1 grudnia 1952, w garnizonie Gubin-Komorów, w składzie 19 Dywizji Zmechanizowanej. W terminie do 20 grudnia 1955 pułk przeformowany został w 36 dywizjon artylerii haubic. Zmiana etatu związana była z przeformowaniem 19 DZ w 19 Dywizji Pancernej, która dwa lata później przemianowana została na 5 Saską Dywizję Pancerną. W 1968 ponownie przeformowany został w 113 pułk artylerii.

Stacjonował w garnizonie Kostrzyn nad Odrą. W 1989 pułk podporządkowany został dowódcy 4 Dywizji Zmechanizowanej. W 1994 oddział przemianowany został na 13 pułk artylerii.

Tradycje[edytuj | edytuj kod]

9 września 1996 jednostka otrzymała nazwę wyróżniającą „Kostrzyński” i imię patrona – pułkownika Mikołaja Gomólickiego oraz przyjęła dziedzictwo tradycji:

  • 1 pułku artylerii polowej 1918–1919
  • 13 Kresowego pułku artylerii lekkiej 1919–1939
  • 113 pułku artylerii haubic 1951–1955
  • 36 Dywizjonu artylerii haubic 1956–1968
  • 113 pułku artylerii 1968–1994

Na podstawie tej samej decyzji[2] Ministra Obrony Narodowej dzień 9 września ustanowiony został świętem pułku. W terminie do 31 grudnia 1998 jednostka została rozformowana, lecz jej tradycje pielęgnowane są przez kostrzyńskie Towarzystwo Miłośników 13 Kostrzyńskiego pułku artylerii.

Rozlokowanie 5 DPanc w 1989
W tym budynku zakwaterowany był sztab pułku (stan z 2008)

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

  • dowództwo, sztab
  • bateria dowodzenia
    • plutony: rozpoznania, łączności, topograficzno-rachunkowy, rozpoznania dźwiękowego
  • dywizjon haubic 122 mm
  • dywizjon haubic 152 mm
  • pluton przeciwlotniczy
  • kompanie: zaopatrzenia, remontowa, medyczna

Razem w pułku artylerii: 18 haubic 122 mm, 18 haubic 152 mm i 4 zestawy ZU-23-2.

Dowódcy jednostki[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy 36 dah:

  • mjr Edward Dziwisz (był w 1956)[3]

Przekształcenia[edytuj | edytuj kod]

113 pułk artylerii haubic (1951-1955) → 36 dywizjon artylerii haubic (1955-1968) → 113 pułk artylerii → 13 pułk artylerii

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
  2. Decyzja Nr 98/MON Ministra Obrony Narodowej z 20 czerwca 1996, Dziennik Rozkazów MON z 1996, poz. 198.
  3. Nalepa 1992 ↓, s. 86.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Edward,Jan Nalepa: Pacyfikacja zbuntowanego miasta. Wojsko Polskie w czerwcu 1956 r. w Poznaniu w świetle dokumentów wojskowych. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07959-5.
  • Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
  • Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek : materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. : praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.