130 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
130 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1955

Rozformowanie

1957

Nazwa wyróżniająca

nie posiadał

Patron

nie posiadał

Tradycje
Rodowód

15 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej

Dowódcy
Pierwszy

kpt. Michał Humenny

Organizacja
Numer

JW 4148[1]

Dyslokacja

Garnizon Żagań

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Artyleria

Podległość

11 Dywizja Zmechanizowana

Skład

Etat Nr 5/169

130 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej (130 paplot) – oddział artylerii przeciwlotniczej Ludowego Wojska Polskiego.

Na podstawie rozkazu Nr 0056/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 marca 1949 roku 11 Dywizja Piechoty została przeformowana w 11 Zmotoryzowaną Dywizję Piechoty. W składzie dywizji planowano sformować 15 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej (JW 4148). Pododdział miał być zorganizowany w Żaganiu, według etatu Nr 5/50 o stanie 351 wojskowych. Do połowy 1950 roku proces formowania dywizjonu nie został rozpoczęty[2].

Na podstawie rozkazu Nr 0055/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 czerwca 1950 roku 11 Zmotoryzowana Dywizja Piechoty została przeformowana w 11 Dywizję Zmechanizowaną. W składzie dywizji został sformowany 15 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej (JW 4148). Pododdział został zorganizowany w Żaganiu, w koszarach przy ulicy Dworcowej, według etatu Nr 5/72 o stanie 346 wojskowych i 6 pracowników kontraktowych. Proces formowania dywizjonu miał być zakończony do dnia 1 października 1950 roku[3].

Na podstawie rozkazu Nr 0056/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 września 1955 roku na bazie 15 daplot został sformowany 130 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej (JW 4148). Pułk został zorganizowany w terminie do dnia 20 grudnia 1955 roku, według etatu Nr 5/169 o stanie 426 wojskowych i 12 pracowników kontraktowych. Na stanowisko dowódcy pułku został wyznaczony kapitan Michał Humenny[4].

Na podstawie rozkazu Nr 0025/Org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 2 kwietnia 1957 roku 130 paplot został rozformowany w terminie do dnia 15 sierpnia 1957 roku. W skład 11 DZ został włączony 19 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej w Zgorzelcu[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
  2. Paweł Piotrowski, Śląski Okręg Wojskowy ..., s. 145, 189. Dywizjon miał osiągnąć gotowość bojową do dnia 1 listopada 1950 roku. Wiesław Chłopek, 11 Lubuska Dywizja ..., s. 45.
  3. Paweł Piotrowski, Śląski Okręg Wojskowy ..., s. 147, 190. Wiesław Chłopek, 11 Lubuska Dywizja ..., s. 46.
  4. Paweł Piotrowski, Śląski Okręg Wojskowy ..., s. 166, 196. Wiesław Chłopek, 11 Lubuska Dywizja ..., s. 48.
  5. Wiesław Chłopek, 11 Lubuska Dywizja ..., s. 49.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wiesław Chłopek, 11 Lubuska Dywizja Kawalerii Pancernej im. Króla Jana III Sobieskiego. Zarys dziejów, Żary: Wydawnictwo „Chroma”, 2005, ISBN 83-922412-3-1, OCLC 69492866.
  • Paweł Piotrowski, Śląski Okręg Wojskowy. Przekształcenia organizacyjne 1945-1956, Warszawa: Wydawnictwo TRIO, 2003, ISBN 83-88542-53-2, OCLC 830528040.