1 Batalion Grenadierów
 Barwy batalionu (brygady) | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
luty 1945 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr Adam Budzyński |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
1 Batalion Grenadierów – pododdział piechoty 1 Brygady Grenadierów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Batalion utworzono z 3 batalionu strzelców 1 Samodzielnej Brygady Strzelców po jego przemianowaniu po rozkazie Naczelnego Wodza L.dz. 1210/Tjn.Org.43 z 21 września 1943 roku na 1 batalion grenadierów skadrowany, po wysłaniu uzupełnień dla 1 Dywizji Pancernej. Ponowne rozwijanie batalionu rozpoczęto w Szkocji jesienią 1944 r. Zdolność bojową miał osiągnąć do 1 czerwca 1945 r. W walkach na froncie nie wziął udziału. Oficerowie wywodzili się z I Korpusu Polskiego, a nieliczni z 1 pułku grenadierów Warszawy 1 Dywizji Grenadierów, żołnierze w ok. 80% z armii niemieckiej lub organizacji Todta, do których wcześniej zostali przymusowo wcieleni.
Stacjonował pierwotnie w Alyth, a następnie w Forres[1]. Nawiązywał do tradycji 1 Pułku Grenadierów Warszawy walczącego we Francji w 1940.
Obsada dowódcza batalionu[edytuj | edytuj kod]
Dowódca batalionu[2]
- mjr Adam Budzyński
Zastępca dowódcy batalionu
- mjr Tadeusz Stefan Estkowski[3]
- mjr Antoni Chudzikiewicz [4]
- adiutant batalionu - kpt. Adolf Janusz Stępień
- dowódca kompanii dowodzenia – ppor. Walter Wójcik
- dowódca kompanii broni wsparcia – por. Franciszek Salamoński
- dowódca 1 kompanii – por. Jan Nowosad
- dowódca 2 kompanii – por. Józef Stal
- dowódca 3 kompanii – por. Edward Gazda
- dowódca 4 kompanii – kpt. Tadeusz Swoboda
Znaki rozpoznawcze[edytuj | edytuj kod]
- Patki - granatowe z pąsową (szkarłatną [5])żyłką[1]
- Otoki: granatowe[1]
- Znaki na wozach: czarna cyfra 55 na czerwonym tle[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d 4 Dywizja Piechoty ↓, s. 12–13.
- ↑ 4 Dywizja Piechoty ↓, s. 12-13.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 40.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 41.
- ↑ J. Dembinok "Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie..." s. 43
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zbigniew Wawer: Organizacja polskich wojsk lądowych w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk: Bellona, 1992. ISBN 83-11-08218-9.
- 4 Dywizja Piechoty – Pamięci żołnierzy 4 Dywizji Piechoty i ich dowódcy gen. Glabisza. Tuchowo: Mała poligrafia WSD Redemptorystów.
- Józef Dembiniok: Wojsko Polskie we Francji--I Korpus Polski w Wielkiej Brytanii (Oznaki i odznaki Polskich Si± Zbrojnych na Zachodzie / Józef Dembiniok, Bernard Szczech, Andrzej Urbanski). Krajowa Agencja Wydawnicza. ISBN 83-03-00719-X.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 12. Londyn: 1973.