1 Berliński Batalion Łączności
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1943 |
| Rozformowanie |
1994 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
1 kompania łączności |
| Kontynuacja | |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
1 1 Berliński batalion łączności (1 bł) – samodzielny pododdział wojsk łączności Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W maju 1943 w składzie 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki została sformowana 1 samodzielna kompania łączności w składzie: dowództwo kompanii, kwatermistrzostwo, pluton sztabowy, pluton radiowy, pluton ruchomych środków łączności, trzy plutony kablowo-telefoniczne, pluton gospodarczy, warsztaty naprawcze sprzętu łączności i baza ładowania akumulatorów. Kompania liczyła 16 oficerów, 38 podoficerów i 112 szeregowców. Wyposażenie stanowiło: 1 radiostacja średniej mocy RSB, 6 radiostacji małej mocy RB, 1 odbiornik radiowy, 1 ładownia akumulatorów, 2 aparaty telegraficzne Morse’a, 51 aparatów telefonicznych, 2 łącznice telefoniczne 12-numerowe, 75 km kabla telefonicznego, 11 zestawów narzędzi do budowy linii[2]. W czerwcu 1945 kompania przybyła wraz z dowództwem i sztabem dywizji do Siedlec. Z początkiem października 1945 przedyslokowała się do Legionowa[3].
Rozkazem naczelnego dowódcy Wojska Polskiego nr 0295/Org. z 15 października 1945, na bazie 1 kł został sformowany według etatu nr 2/24 1 samodzielny batalion łączności. Stan etatowy batalionu wynosił 165 żołnierzy. 20 grudnia batalion otrzymał wyróżniającą nazwę „Berliński”. Na podstawie rozkazu naczelnego dowódcy WP nr 052/Org. z 17 lutego 1947 1 samodzielny batalion łączności został przeformowany w 1 kompanię łączności według etatu nr 2/36, a rok później kompania przeszła na etat nr 2/81 o stanie osobowym 133 żołnierzy. Jednocześnie nadano jej numer JW 2222. W 1951 ponownie sformowany został 1 batalion łączności. Kwaterował wtedy w Koszarach Południowych przy Szosie Warszawskiej w Legionowie[3].
Na podstawie rozkazu ministra obrony narodowej nr 057/Org. z 19 września 1955 i rozkazu dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego nr 0031/Org. z 30 września 1955, na bazie 1 batalionu łączności sformowana została 110 kompania łączności. Rok później 110 kompania łączności po raz kolejny przeformowana została w 1 Berliński batalion łączności.
W okresie przemian ustrojowych w Polsce batalion został pozbawiony wyróżniającego tytułu „Berliński”. Otrzymał też nowy numer: JW 2146[3].
Na podstawie zarządzenia Ministra Obrony Narodowej nr 085/Org. z 27października 1994, na bazie 1 batalionu łączności, sformowany został 1 batalion dowodzenia. Miejscem stacjonowania batalionu pozostały koszary przy ul. Koszarowej 1 w Legionowie[4].
Dowódcy jednostki[edytuj | edytuj kod]
- dowódcy kompanii
- por. Marcin Kasjanowski (1943)
- kpt. Włodzimierz Malinowski (1943)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ Kowalski 2014 ↓, s. 132.
- ↑ a b c Kowalski 2014 ↓, s. 133.
- ↑ Kowalski 2014 ↓, s. 133–134.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Kowalski: Polskie wojska łączności na przełomie XI i XXI wieku. Sieradz: Stowarzyszenie Przyjaciół 15 Sieradzkiej Brygady Wsparcia Dowodzenia, 2014.