Przejdź do zawartości

20 Armia (ZSRR)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
20 Armia
20-я армия
Historia
Państwo

 ZSRR

Sformowanie

czerwiec 1941

Rozformowanie

21 kwietnia 1944

Dowódcy
Pierwszy

gen. por. Fiodor Riemiezow

Ostatni

gen. por. Nikołaj Gusiew

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Armia Czerwona

20 Armia (ros. 20-я армия) – związek operacyjny Armii Czerwonej z okresu II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze formowanie

[edytuj | edytuj kod]

Armia została sformowana w czerwcu 1941 roku w Orłowskim Okręgu Wojskowym. Od dniu 26 czerwca włączona została w skład armii rezerwowych Naczelnego Dowództwa.

W dniu 2 lipca 1942 roku weszła w skład Frontu Zachodniego i skierowana do walk na Białorusi, wzięła udział w kontrnatarciu w rejonie Orszy, w dniach 2–6 lipca przeciw niemieckiej 3 Grupie Pancernej[1]. Następnie broniła Orszy oraz linii obronnych na kierunku Smoleńska. Pod koniec lipca została okrążona. Po wyjściu z okrążenia zajęła pozycje obronne w rejonie Jarcewa.

W październiku 1941 roku wzięła udział w operacji wiaźmińskiej, w trakcie której powtórnie znalazła się w okrążeniu na zachód od Wiaźmy. W ciężkich walkach resztki oddziałów armii wyszły na możejską linię obrony. Z powodu dużych strat rozkazem Naczelnego Dowództwa z dnia 20 października została rozwiązana, a jej oddziały zostały przekazane innym armiom Frontu Zachodniego.

Drugie formowanie

[edytuj | edytuj kod]

Ponownie została sformowana w rozkazem z dniem 30 listopada 1941 roku z oddziałów grupy operacyjnej płk. Aleksnadra Liziukowa, wchodzącej w skład Frontu Zachodniego. W dniach 6 – 25 grudnia 1941 roku wzięła udział w kontrnatarciu w ramach operacji klinsko-sołniecznogorskiej, zdobywając m.in. Sołniecznogorsk. Od stycznia do kwietnia 1942 roku brała udział w operacji rżewsko-wiażminskiej docierając w rejon Gżatska. W sierpniu 1942 roku bierze udział w kontrnatarciu rejonie Rżewa.

Następnie do marca 1943 roku zajmuje pozycję na linii obronnej RżewWiaźma, a następnie w kontrnatarciu w ramach operacji rżewsko-wiażminskiej w której uczestniczy w dniach 2–31 marca. Po czym została wycofana do drugiej linii.

W dniu 23 lipca 1943 roku została przekazana do odwodu Naczelnego Dowództwa Armii Czerwonej. 10 sierpnia 1943 roku weszła w skład Frontu Kalinińskiego, lecz już 1 września ponownie została włączona w skład odwodu Naczelnego Dowództwa.

W dniu 15 października 1943 roku weszła w skład Frontu Nadbałtyckiego[2]. W dniu 5 listopada 1943 roku ponownie włączona w skład odwodu Naczelnego Dowództwa. 10 kwietnia 1944 roku włączona w skład Frontu Leningradzkiego.

W dniu 21 kwietnia 1944 roku zgodnie z rozkazem z dnia 18 kwietnia 1944 roku Naczelnego Dowództwa została rozformowana, a na bazie jej dowództw utworzono dowództwo 3 Frontu Nadbałtyckiego.

Dowódcy

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze formowanie

[edytuj | edytuj kod]

Drugie formowanie

[edytuj | edytuj kod]

Skład

[edytuj | edytuj kod]
2 lipca 1941 7 lipca 1941 1 grudnia 1942
61 Korpus Strzelecki 5 Korpus Zmechanizowany 331 Dywizja Strzelecka
69 Korpus Strzelecki 352 Dywizja Strzelecka
7 Korpus Zmechanizowany 28 Brygada Strzelecka
35 Brygada Strzelecka
64 Brygada Strzelecka

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 103.
  2. W dniu 20 października 1943 roku front został przemianowany na 2 Front Nadbałtycki.
  3. Sztemienko 1969 ↓, s. 38.
  4. Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 109,110.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
  • Andriej Grieczko: Siły zbrojne państwa radzieckiego. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
  • Велкая Отечественная война 1941–1945. Moskwa: Политиэдат, 1985.
  • Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944–1945. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1974.
  • Sergiej Sztemienko: Sztab generalny w latach wojny. Warszawa: 1969.
  • Mikołaj Plikus (kier.): 50 lat Armii Radzieckiej. Mała kronika. Warszawa: 1968.