21 cm Kanone 12 (Eisenbahn)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
21 cm Kanone 12 (Eisenbahn)
Ilustracja
21 cm Kanone 12 (Eisenbahn)
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Producent

Krupp

Rodzaj

działo kolejowe

Historia
Prototypy

1935–1938

Produkcja seryjna

1938–1940

Wyprodukowano

2

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

210 mm lub 211[1] mm

Długość lufy

33 300 mm (L/158,3)

Donośność

45 – 115 km[1]

Prędkość pocz. pocisku

1625 m/s (pocisk o masie 107,5 kg)

Masa

302 t [1]

Kąt ostrzału

+25° do +55° (w pionie)

Wysokość linii ognia

3250 mm

Długość odrzutu

700-750 mm (lufa) 980 mm (łoża)

Szybkostrzelność

1 strz./10 min.

21 cm Kanone 12 (Eisenbahn) Langer Gustav – niemieckie działo kolejowe dalekiego zasięgu o kalibrze 210 mm. Oficjalnie armata ta powstała nie jako operacyjna broń, ale raczej w roli eksperymentalnego działa mającego przynieść wiele praktycznych danych balistycznych, w rzeczywistości ważnym powodem jej powstania była rywalizacja pomiędzy niemiecką armią a marynarką wojenną. W 1935 postanowiono wrócić do projektu budowy działa o bardzo dalekim zasięgu.

Pierwsze próby w 1935 przeprowadzono z działem o kalibrze 105 mm. Bazując na doświadczeniach "działa paryskiego" szukano wówczas sposobu zapobieżenia zbytniego i przedwczesnego niszczenia się długiej lufy, opracowano specjalne pociski z "klinami" pasującymi do bruzd gwintu lufy. Lufę o kalibrze 210 mm wyprodukowano w 1937, okazało się wówczas, że licząca ponad 33 m długości lufa (L/158 – o długości 158 kalibrów) była tak ciężka, że załamywała się pod wpływem własnej wagi, co wymusiło użycie zewnętrznych zastrzałów wzmacniających ją.

K 12 E weszła do służby jako "tajna broń" w 1938, pierwsze testy pokazały, że miała ona zasięg około 120 km, ale specjalna amunicja, która miała zapobiegać niszczeniu się lufy, w rzeczywistości przyspieszała ten proces, ograniczając żywotność lufy do około 90 strzałów.

W 1940 armata został przewieziona w okolice Pas-de-Calais, skąd ostrzeliwała wybrzeże Kentu. Najdalszy zaobserwowany w Anglii pocisk spadł w okolicach Rainham (około 85 km od działa), ale większość oddanych strzałów nie została w Anglii w ogóle zauważona, jako że pociski lądowały na niezaludnionych terenach, a ilość materiału wybuchowego w pociskach była tak mała, że nie powodowała praktycznie żadnych zniszczeń. Z wojskowego punktu widzenia projekt ten był zupełnym fiaskiem i pochłonął wiele środków, nie przynosząc żadnych praktycznych rezultatów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.