3,7 cm PaK 36

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
3,7 cm PaK 36
Ilustracja
Fińska armata 3.7cm PaK 36 w Muzeum Wojskowym w Helsinkach
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Producent

Rheinmetall

Rodzaj

armata przeciwpancerna

Historia
Wyprodukowano

14 459

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

37 mm

Nabój

37×249R

Długość lufy

1665 mm (L/45)

Donośność

7000 m

Prędkość pocz. pocisku

762 m/s (pocisk o masie 0,68 kg)

Długość

3400 mm

Szerokość

1650 mm

Wysokość

1170 mm

Masa

440 kg w położeniu marszowym
328 kg w położeniu bojowym

Kąt ostrzału

-8° do + 25° w pionie, 59° w poziomie

Szybkostrzelność

13 strz./min

3,7 cm PaK 36 (niem. Panzerabwehrkanone 36) – niemiecka armata przeciwpancerna kalibru 37 mm. Opracowywana od 1925 w zakładach Rheinmetall, weszła do produkcji seryjnej w 1928, jako jedno z najnowocześniejszych dział przeciwpancernych świata. Produkcję przyspieszono w 1933, a w 1936 armata otrzymała oznaczenie PaK 35/36. Zadebiutowała bojowo podczas hiszpańskiej wojny domowej i wykazała się dużą skutecznością przeciw ówczesnym, lekko opancerzonym, czołgom[1].

Jako 3,7 cm KwK 36 L45 stanowiła także uzbrojenie wczesnych modeli czołgu PzKpfw III i innych pojazdów niemieckich. Pocisk wystrzelony z PaK 36 z odległości 500 m przebijał ok. 30 mm pancerza (przy kącie nachylenia płyty 30°)[2].

Pierwsza wiarygodna informacja o dostępności tej broni (ilości) znalazła się w Überblick Rüststand des Heeres (spisie wyposażenia wojskowego) z 1 września 1939 roku. Zgodnie z nią liczba tych armat wynosiła 10 411 egzemplarzy. Ogólny zapas amunicji 3,7 cm wynosił około 16 000 000 sztuk. W kampanii wrześniowej zużyto około 2 000 000 tych pocisków[3].

W kampanii wrześniowej armata wciąż była dość skuteczna, ale już w 1940, w czasie operacji Fall Gelb nie była w stanie przebić grubych pancerzy czołgów francuskich i brytyjskich[1] (np. Matilda Mk II, Char B1 czy Somua S-35). Nadal jednak służyła w armii niemieckiej aż do czasu ataku na Związek Radziecki, kiedy okazała się całkowicie bezsilna wobec czołgów T-34. Zyskała wtedy przezwisko „Anklopf” – „kołatka”.

Została zastąpiona armatą 5 cm PaK 38, ale w ograniczonym zakresie była używana jeszcze w 1945. Skuteczność dział próbowano poprawiać używając do nich nadkalibrowych pocisków kumulacyjnych (Stielgranate 41). Na lawetach części dział zamontowano lufy kalibru 75 mm, tworząc z nich działa piechoty 7,5 cm IG 37[1].

Działo przeciwpancerne PaK 36 było jednym z najczęściej używanych i najpopularniejszych dział przeciwpancernych z okresu przed II wojną światową. Nieco zmieniona wersja była produkowana w Japonii jako 37 mm Typ 97, wersje eksportowe produkowano do Włoch (cannone contracarro da 37/45) oraz Holandii (37-mm Rheinmetall), a także do Związku Radzieckiego (1-K), gdzie stanowiła również punkt wyjścia dla innych radzieckich armat przeciwpancernych kalibru 37 mm i 45 mm[1].

Działo Pak 36 z pociskiem nadkalibrowym

Amunicja[edytuj | edytuj kod]

  • Panzergranate (Pzgr.) – pocisk przeciwpancerny pełnokalibrowy wybuchowy, bez czepca ochronnego ani balistycznego, o masie 685 g, w tym 13 g materiału wybuchowego (pentryt z 15% dodatkiem wosku)[4]. Pierwszy, zasadniczy typ pocisku przeciwpancernego. Przebijalność pancerza odchylonego o 30° wynosiła 35 mm na 100 m i 29 mm na 500 m[5].
  • Panzergranate 40 (Pzgr. 40) – pocisk przeciwpancerny podkalibrowy, z czepcem balistycznym, o masie 368 g[4]. Przebijalność pancerza odchylonego o 30° wynosiła 64 mm na 100 m i 31 mm na 500 m[5].
  • Stielgranate 41 (Stielgr. 41) – pocisk przeciwpancerny kumulacyjny nadkalibrowy – nakładany na wylot lufy, stabilizowany brzechwowo o masie 8510 g. Nabój rozdzielnego ładowania – ładunek miotający w łusce[4]. Przebijalność pancerza odchylonego o 30° wynosiła 180 mm na 100 m[5].
  • Sprenggranate 18 umgearbeitet (Spgr. 18 umg.) – pocisk odłamkowo-burzący, o masie 615 g (z zapalnikiem A.Z. 39) w tym 26 g materiału wybuchowego (pentryt z 10% wosku)[6].
  • Sprenggranate 40 (Spgr. 40) – nowszy pocisk odłamkowo-burzący, o masie 665 g (z zapalnikiem A.Z. 39) w tym 45 g materiału wybuchowego (pentryt z 10% wosku)[6].

Łuska miała długość 250 mm[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War. London: Barnes & Noble Books, 1998, s. 182–183. ISBN 0-7607-1022-8.
  2. Christian Ankerstjerne: Armour penetration table. [w:] Panzerworld – Germany’s weapons and Panzer of World War II [on-line]. 2010-12-22. [dostęp 2011-02-10]. (ang.).
  3. Thomas Anderson: Panzerjäger. Historia niszczycieli czołgów. T. I: 1939-1942. Wydawnictwo RM, 2023, s. 42. ISBN 978-83-8151-551-1.
  4. a b c Gąsior 2010 ↓, s. 33.
  5. a b c Gąsior 2010 ↓, s. 38.
  6. a b Gąsior 2010 ↓, s. 33–34.
  7. Gąsior 2010 ↓, s. 37.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Łukasz Gąsior. Amunicja do dział 3,7 cm Pak 35/36 L/45. „Poligon”. Nr 6(23)/2010, listopad – grudzień 2010. Magnum-X. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]