34 Pułk Artylerii Lekkiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z 34 Pułk Artylerii (LWP))
34 Pułk Artylerii Lekkiej
Ilustracja
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1945

Rozformowanie

1957

Tradycje
Nadanie sztandaru

1947

Kontynuacja

4 pułk artylerii

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Mikołaj Chlupin

Organizacja
Numer

JW 2527[1][2]

Dyslokacja

Szczecin, Kołobrzeg[3]

Rodzaj wojsk

Artyleria

Podległość

12 Dywizja Piechoty[3]
8 Dywizja Piechoty

Kołobrzeg – koszary 34 pal w 1949

34 Pułk Artylerii Lekkiej (34 pal) – oddział artylerii lekkiej ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Pułk sformowany został w garnizonie Poznań na podstawie rozkazu nr 58/org. Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z 15 marca 1945, w składzie 12 Dywizji Piechoty.

Rejon formowania pułk opuścił już po zakończeniu wojny. Udziału w walkach nie brał. Po wojnie uczestniczył w akcji rolnej i osiedleńczej[4]. Stacjonował wtedy w Kluczewie. W marcu 1946 roku pułk stacjonował już w garnizonie Szczecin przy ulicy Unii Lubelskiej (budynek szpitala)[5]. Później przeniósł się do kompleksu koszarowego przy al. Wojska Polskiego.

W czerwcu 1947 roku gen. Marian Spychalski wręczył pułkowi sztandar.

W maju 1949 roku pułk przeszedł w podporządkowanie dowódcy 8 Dywizji Piechoty i przedyslokowany został do garnizonu Kołobrzeg. W 1951 roku jednostka przeformowana została w 34 pułk artylerii haubic[6].

W 1957 roku pułk został rozformowany. Na jego bazie sformowano: 103 i 104 dywizjon artylerii haubic oraz 48 szkolną baterię artylerii[7]. Pod koniec 1958 roku pułk został odtworzony[8]. W terminie do 15 marca 1963 roku jednostka przeformowana została w 34 Pułk Artylerii, a w maju 1967 roku przemianowana na 4 Pułk Artylerii[9][10].

Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy pułku:

  • ppłk Mikołaj Chlupin
  • ppłk Charłamow (1946)
  • mjr Tadeusz Pióro (od XI 1946)

Oficerowie pułku:

Skład etatowy[edytuj | edytuj kod]

Razem:
żołnierzy – 1093 (oficerów – 150, podoficerów – 299, kanonierów – 644)

sprzęt:

76 mm armata dywizyjna wz. 1942
122 mm haubica wz. 1938 (M-30)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP nr 053/Org. z 30.3.1946 roku
  2. Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
  3. a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 427.
  4. Ways 1967 ↓, s. 113.
  5. Dariusz Faszcza, Z dziejów 12 Szczecińskiej Dywizji Zmechanizowanej s. 24
  6. Rozkaz MON Nr 0044/Org. z 17.05.1951
  7. Rozkaz MON Nr 0025/Org. z 2.04.1957 r.
  8. Rozkaz MON Nr 0010/Org. z 2.10.1958 r.
  9. Rozkaz MON Nr 07/MON z 4 maja 1967 r.
  10. Wojtaszak i Kozłowski 2001 ↓, s. 179.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dariusz Faszcza: Z dziejów 12 Szczecińskiej Dywizji Zmechanizowanej. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2005. ISBN 83-11-10131-0.
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X–XX wiek : materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. : praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
  • Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
  • Garnizon Kołobrzeg. [dostęp 2016-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-09)].