6 Armia Obrony Powietrznej (ZSRR)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
6 Armia Obrony Powietrznej – związek operacyjny Sił Zbrojnych ZSRR i Federacji Rosyjskiej.
Zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W wyniku kolejnych reorganizacji przeformowana w 6 Armię Lotniczą i Obrony Powietrznej Federacji Rosyjskiej. Nowy związek operacyjny skupiał jednostki lotnicze i siły lądowej obrony powietrznej dyslokowane w rejonie Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. Jego strategicznym zadaniem jest ochrona Petersburga oraz Kolsko-Murmańskiego i Archangielsko-Siewierodwinskiego regionów przemysłowych, a także baz Floty Północnej. W 2010 posiadał (różne dane) 58-66 bombowców Su-24, 85 myśliwców przechwytujących MiG-31, 89-116 myśliwców Su-27, 18-20 samolotów rozpoznawczych Su-24MR, 26-28 samolotów rozpoznawczych MiG-25RB, 76 śmigłowców bojowych Mi-26, 4 śmigłowce desantowo-transportowe Mi-6, ponad setką transportowo-bojowych i specjalnych śmigłowców Mi-8, a także 524 systemami przeciwlotniczymi S-300P i niewielką liczbą S-400. W sumie armia liczyła około 24 000 żołnierzy[1].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- W latach 1991–1992[2]
- 27 Korpus Obrony Powietrznej – Ryga
- 54 Korpus Obrony Powietrznej – Gatczyna
- 14 Dywizja OP – Talin
- 54 Kerczeński pułk lotnictwa myśliwskiego – Wajnodo
- 159 Taliński pułk lotnictwa myśliwskiego – Bessowiec
- 177 Jarosławski pułk lotnictwa myśliwskiego – Lednoje Pole
- 180 pułk lotnictwa myśliwskiego – Gromowo
- 655 pułk lotnictwa myśliwskiego – Piarnu
- 384 pułk lotnictwa myśliwskiego – Tallin
- 425 pułk lotnictwa myśliwskiego – Haapsału
- 458 pułk lotnictwa myśliwskiego – Kotlas
- 656 pułk lotnictwa myśliwskiego – Tapa
- 689 Sandomierski pułk lotnictwa myśliwskiego – Niwieńskoje
- 941 Wileński pułk lotnictwa myśliwskiego – Polarnyj
- W 2010[1]
- dowództwo – Petersburg
- 21 Korpus Obrony Powietrznej
- 54 Korpus Obrony Powietrznej
- 149 Mieszana Dywizja Lotnicza
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Grabowski 2011 ↓, s. 137.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 345.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
- Tomasz Grabowski: Rosyjska siła. Siły Zbrojne i główne problemy polityki obronnej Federacji Rosyjskiej w latach 1991-2010. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2011. ISBN 978-83-61294-52-8.