7 Brygada Strzelców (URL)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
7 Brygada Strzelców
Historia
Państwo

 Ukraińska Republika Ludowa

Sformowanie

1920

Rozformowanie

1920

Dowódcy
Pierwszy

płk Ołeksandr Szapował

Działania zbrojne
wojna ukraińsko-radziecka
wojna polsko-bolszewicka
Organizacja
Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

3 Żelazna DS

7 Brygada Strzelcówoddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1]. Jednocześnie z formowaniem nowych oddziałów, Armia URL przystąpiła do gruntownej reorganizacji swoich sił wykrwawionych w walkach z wojskami „białej” i „czerwonej” Rosji.
Rozkazem Naczelnego Dowództwa Sił Zbrojnych Ukraińskiej Republiki Ludowej nr 3 z 10 stycznia 1920 nakazano sformować w Kamieńcu Podolskim 4 Brygadę Strzelców. Na dowódcę wyznaczony został płk Ołeksandr Szapował. W jej skład wejść miały trzy kurenie strzelców, pułk artylerii, oddział konny i sotnia karabinów maszynowych[2][3]. 2 lutego do Kamieńca przybył płk Szapował i pod jego komendę przeszły wszystkie ukraińskie jednostki i instytucje wojskowe w mieście (w tym 1 pułk rekrutów). Rozkaz Naczelnego Dowództwa SZ nr 5 z 25 lutego określał, że dowódca brygady podlegać będzie bezpośrednio ministrowi spraw wojskowych. W połowie marca 1920 działał już sztab brygady, zakończono formowanie pierwszego kurenia, a w fazie organizacji znajdowały się drugi kureń, sotnia konna, bateria artylerii i sotnia techniczna. Przy sztabie utworzono rezerwę oficerów i urzędników wojskowych. Opiekę medyczną zapewniał punkt sanitarny i przydzielony oddział Czerwonego Krzyża[4].

Broń, umundurowanie i sprzęt wojskowy dostarczały jednostki polskie. Przekazały one Ukraińcom między innymi 350 karabinów i 8,5 tys. nabojów. 20 marca 4 Brygadę Strzelców włączono w skład nowo utworzonej 2 Dywizji Strzelców płk. Ołeksandra Udowyczenki (od 29 maja – 3 Żelazna Dywizja Strzelców). 26 maja brygada składała się ze sztabu, samodzielnej sotni konnej, 10., 11. i 12. kureni strzelców, 4 sotni technicznej i 4 pułku artylerii. Rozkazem dowódcy dywizji nr 27 z 9 czerwca brygada otrzymała numer 7, a jej kurenie odpowiednio 19, 20 i 21. Z powodu znacznych strat osobowych na froncie, 28 lipca cały stan osobowy 7 BS tymczasowo zebrano w dwóch kureniach zbiorczych. W październiku w brygadzie przeprowadzono mobilizację. Pozwoliło to na odtworzenie trzeciego kurenia[4].
W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[5]. 21 listopada, pod naporem wojsk sowieckich, brygada doznała dużych strat i przeszła na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie została internowana przez Wojsko Polskie. 23 listopada niedobitki brygady przekształcono w kureń, który z numerem porządkowym 19 wszedł w skład nowej 7 Zbiorczej Brygady Strzelców[6][7].

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

Organizacja brygady w październiku 1920[6]
  • dowództwo i sztab
  • sotnia techniczna
  • samodzielna sotnia konna
  • 19 kureń strzelców
  • 20 kureń strzelców
  • 21 kureń strzelców
  • dwie lekkie baterie artylerii

Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]

Dowództwo jednostki[6]
Stopień, imię i nazwisko
Okres pełnienia służby
Uwagi
Dowódcy brygady
płk Ołeksandr Szapował 10 I – 31 III
płk Pawło Szandruk 31 III - koniec wojny
Szefowie sztabu
sot. Spyrydon Biłeckyj 10 I – 31 III
sot. Ołeksandr Nizijenko 3 l III – 11 VI
por. Mychajło Zołotar 11 – 29 VI
por. Omeljan Hordynskyj 29 VI – VIII
sot. Mykoła Trutenko VIII – 6 XI
sot. Dmytro Linnyckyj 6 XI – koniec wojny

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Szajdak 2005 ↓, s. 108.
  2. Rukkas 2020 ↓, s. 271.
  3. Szandruk 1928 ↓, s. 205.
  4. a b Rukkas 2020 ↓, s. 272.
  5. Legieć 2002 ↓, s. 177.
  6. a b c Rukkas 2020 ↓, s. 273.
  7. Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]