7 Dywizjon Samochodowy
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1921 |
| Rozformowanie |
1933 |
| Tradycje | |
| Święto |
11 listopada[1] |
| Kontynuacja | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
7 Dywizjon Samochodowy (7 dsam) – pododdział wojsk samochodowych Wojska Polskiego II RP.
Historia dywizjonu[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze jednostki samochodowe powstały samorzutnie w pierwszych dniach listopada 1918. W Poznaniu sformowano Obóz Samochodowy. Wykorzystywano sprzęt i materiały pozostawione przez wojska okupacyjne[3].
Dywizjon został sformowany w lipcu 1921 roku, w garnizonie Poznań (Okręg Korpusu Nr VII), na bazie Dowództwa Wojsk Samochodowych Okręgu Generalnego „Poznań” i podległych mu pododdziałów.
W strukturze dyonu występowała między innymi Kolumna Szkolna Samochodów Pancernych. Jesienią 1925 roku kolumna została wyłączona ze składu wojsk samochodowych, podporządkowana dowódcy 15 Pułku Ułanów Poznańskich i przemianowana na 3 Szwadron Samochodów Pancernych.
W 1929 roku jednostka została skadrowana i przemianowana na Kadrę 7 Dywizjonu Samochodowego.
Dzień 11 listopada został ustanowiony świętem dywizjonu, w rocznicę utworzenia w 1919 roku Dowództwa Wojsk Samochodowych Okręgu Generalnego „Poznań”.
W grudniu 1933 roku Kadra 7 dsam została połączona z 1 Pułkiem Pancernym. Na bazie obu jednostek został utworzony 1 Batalion Czołgów i Samochodów Pancernych, który 26 lutego 1935 roku został przeformowany w 1 Batalion Pancerny.
W warsztatach samochodowych dywizjonu na stanowisku kierownika technicznego pracował Mikołaj Aksan[4].
Dowódcy batalionu i komendanci kadry[edytuj | edytuj kod]
- ppłk Marek Krzyczkowski (od IX 1921)
- mjr / ppłk inż. Witold Leon Suszyński (15 III 1923[5] – III 1929 → dyspozycja dowódcy OK VII[6])
- mjr Władysław Srocki (1929)
- mjr Henryk Emil Cybulski (od 1929)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziennik Rozkazów MSWojsk. nr 16 z 19 maja 1927 roku
- ↑ a b Rudzki, Kulesza i Jeszka 1928 ↓, s. 1209.
- ↑ Madeyski 1928 ↓, s. 1157.
- ↑ Wacław Ryżewski. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (139), s. 425, 1992. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 29 czerwca 1923 roku, s. 433.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 88.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Album dziesięciolecia Okręgu Korpusu Nr VII, Drukarnia "Kadra" w Warszawie, Poznań 1932
- Jacek Skalski, Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. 1 Batalion Pancerny, zeszyt 5, P.W. "Egross-Mikromax" Sp. z o.o., Warszawa 1991, ISBN 83-85253-20-3
- Janusz Magnuski, Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993, ISBN 83-86028-00-9, OCLC 834071453.
- Zygmunt Madeyski. Wojska samochodowe. (Szkic historyczny).. „Przegląd Wojskowo-Techniczny. Broń Pancerna”. 4 (6), s. 1157-1162, 1928. Warszawa: Drukarnia Ministerstwa Spraw Wojskowych; Dowództwo Saperów; Dowództwo Broni Pancernych; Dowództwo Wojsk Łączności.
- Piotr Rudzki, Jerzy Kulesza, Józef Jeszka. Krótki rys historyczny powstania i pracy formacyj samochodowych. „Przegląd Wojskowo-Techniczny. Broń Pancerna.”. 4 (6), s. 1193-1246, 1928. Warszawa: Drukarnia Ministerstwa Spraw Wojskowych; Dowództwo Saperów; Dowództwo Broni Pancernych; Dowództwo Wojsk Łączności.