7 Gwardyjska Dywizja Rakietowa
 Emblemat WRPS | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Nazwa wyróżniająca |
Rieżycka |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja |
ZATO Oziornyj (Wypołzowo, Bołogoje-4) w obwodzie twerskim |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Podległość | |
7 Gwardyjska Rieżycka Dywizja Rakietowa (ros. 7-я гвардейская ракетная Режицкая Краснознамённая дивизия) – związek taktyczny Wojsk Rakietowych Przeznaczenia Strategicznego Związku Radzieckiego, następnie – Federacji Rosyjskiej[1].
Jednostka posiadająca numer 14245 stacjonuje w zamkniętym mieście ZATO Oziornyj (Wypołzowo, Bołogoje-4) w obwodzie twerskim)[2]. W 2008 dysponowała 18 zestawami strategicznych rakiet balistycznych RS-12 M[3].
Dywizja wchodziła w skład 27 Gwardyjskiej Armii Rakietowej[4][5].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
2011[6]
- dowództwo – Wypołzowo[7]
- 41 pułk rakietowy
- 510 Twerski pułk rakietowy
- 2423 techniczna baza rakietowa
- 281 węzeł łączności
- 509 batalion inżynieryjno-saperski
- 1501 ruchoma baza remontowa
Dowódcy dywizji[edytuj | edytuj kod]
- 1961 - 1970 — gen. mjr Piotr Uwarow;
- 1970 - 1973 — gen. mjr Jurij Ursakow;
- 1973 - 1977 — gen. mjr Aleksandr Wołkow;
- 1977 - 1982 — gen. mjr Jewgienij Stiepanowicz Iwanow;
- 1982 - 1986 — gen. mjr Wiktor Chramczenkow;
- 1986 - 1998 — gen. mjr Aleksandr Gribow;
- 1998 - 2000 — gen. mjr Aleksiej Abramow;
- 2000 - 2007 — gen. mjr Anatolij Szurko;
- 2007 - 2009 — gen. mjr Iwan Kuzyczkin;
- 2009 - 2011 — płk Aleksandr Gałaktionow;
- 2011 - 2013 — płk Andriej Burbin;
- 2013 - 2016 — płk Oleg Łankin;
- 2016 - 2020 — gen. mjr gwardii Maksim Riabczenko;
- od 2020 - płk gwardii Andriej Malinin[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Potyrała B., Szlufik W.: Dowództwo sił zbrojnych ZSRR od rewolucji naukowo-technicznej do równowagi strategicznej (lata pięćdziesiąte - siedemdziesiąte). Częstochowa: Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Częstochowie, 2000, s. 255. ISBN 83-7098-634-X.
- ↑ Potyrała B., Szlufik W.: Struktura terytorialna sił lądowych Związku Radzieckiego w latach 1945-1991. Częstochowa: Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Częstochowie, 2003, s. 171. ISBN 83-7098-870-9.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 55.
- ↑ Grabowski 2011 ↓, s. 80.
- ↑ Janik 2018 ↓, s. 187.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 341.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 413.
- ↑ ЗАТО ОЗЕРНЫЙ ТВЕРСКОЙ ОБЛАСТИ. ЗАТО Озерный Тверской области. [dostęp 2020-12-07]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
- Tomasz Grabowski: Rosyjska siła. Siły Zbrojne i główne problemy polityki obronnej Federacji Rosyjskiej w latach 1991-2010. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2011. ISBN 978-83-61294-52-8.
- Robert Janik: Zmiany organizacyjno-funkcjonalne w Silach Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. W: Szymon Markiewicz (red.): Rosyjska wizja prowadzenia operacji militarnych. Warszawa: Akademia Sztuki Wojennej, 2018. ISBN 978-83-7523-671-2.
- Stanisław Zarychta: Broń jądrowa w kształtowaniu bezpieczeństwa 1945–2015. Warszawa: Bellona SA, 2016. ISBN 978-83-11-14235-0.