7 Pułk Artylerii Lekkiej (II RP)

7 Pułk Artylerii Lekkiej 7 Pułk Artylerii Polowej
Historia
Państwo	II Rzeczpospolita
Rozformowanie	1939
Tradycje
Święto	12 września
Dowódcy
Ostatni	ppłk Mieczysław Hubert
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja	Częstochowa
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	artyleria
Podległość	7 Dywizja Piechoty

7 Pułk Artylerii Lekkiej (7 pal) - oddział artylerii lekkiej Wojska Polskiego.

Pułk stacjonował w garnizonie Częstochowa, w Koszarach „Zacisze” (obecnie część dzielnicy Stradom).
Święto pułkowe obchodzono 12 września, w rocznicę zagonu na Kowel, przeprowadzonego w 1920 roku.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Powstał jako 7 Pułk Artylerii Polowej. Swój rodowód wiąże z Polakami walczącymi w armii austriackiej, którzy z chwilą rozpadu monarchii znaleźli się w rejonie Ołomuńca na Morawach. Istniały tam baterie zapasowe jednostek artylerii. Transporty wojskowe z tego rejonu były wysyłane do Warszawy. W listopadzie 1918 zaczęto organizować poszczególne baterie tworząc 1 pap. Ten zaś 20 grudnia 1918 został przemianowany na 6 Pułk Artylerii Polowej. Następnie 23 maja 1919 został on wcielony do 7 Pułku Artylerii Polowej.

Pułk brał udział w walkach 1919, początkowo poszczególnymi bateriami. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej już jako pułk.

Po zakończeniu działań bojowych w 1921 pułk przemieszczono do Częstochowy, która stała się garnizonem pułku. Pułk wchodzi wtedy w skład 7 Dywizji Piechoty.

23 sierpnia 1924 roku zginął tragicznie dowódca oddziału, pułkownik Jerzy Krynicki. Wymieniony oficer „przechadzał się po dziedzińcu koszarowym i nagle z niewiadomych przyczyn, wypalił rewolwer, znajdujący się w kieszeni pułkownika, raniąc go w pachwinę. Mimo natychmiastowej pomocy, pułkownik Krynicki w krótkim czasie zmarł. Wypadek ten wywarł bardzo silne wrażenie tak w gronie oficerów, jak i w całym mieście”.

31 grudnia 1931 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski przemianował 7 Pułk Artylerii Polowej na 7 Pułk Artylerii Lekkiej.

W maju 1939 roku została wprowadzona nowa organizacja pokojowa pułku, zgodnie z którą liczył on trzy dywizjony po dwie baterie przy czym I dywizjon był uzbrojony w 75 mm armaty wz. 1897, natomiast II i III dywizjon w 100 mm haubice wz. 1914/1919 P.

Walki w kampanii wrześniowej

Pułk walczył w składzie 7DP

W kampanii wrześniowej pułk wziął udział w ramach 7. Dywizji Piechoty, która wchodziła w skład Armii „Kraków”.

24 sierpnia 1939 zmobilizowano pułk w składzie dwóch dywizjonów: dywizjon haubic 100 mm i dywizjon armat 75 mm. Poszczególne dywizjony zostały przydzielone do pułków 7 Dywizji Piechoty: I – 27 Pułku Piechoty, II – 25 Pułku Piechoty, III – 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty.

Po wymarszu z Częstochowy poszczególne dywizjony pułku zajęły stanowiska ogniowe za pozycjami piechoty na odcinku pomiędzy Krzepicami a Lublińcem na północnym skrzydle Armii „Kraków”.

1 września poszczególne dywizjony brały udział w bitwie granicznej, a następnie zaczęły wycofywać się w kierunku Częstochowy. W czasie odwrotu największe straty poniósł 3 dywizjon pułku, który wspólnie z 75 pułkiem piechoty musiał przebijać się z rejonu Kochanowic do Częstochowy.

2 września oddziały niemieckie zaczęły okrążać 7 Dywizję Piechoty i ta musiała rozpocząć odwrót na wschód w kierunku Janowa. Odwrót ten był utrudniony z uwagi na zatłoczenie dróg. 3 września oddziały dywizji zaczęły zbierać się w rejonie Złotego Potoku, lecz oddziały niemieckiej 2 Dywizji Lekkiej wyszły na tyły oddziałów polskich i zaatakowały je z rejonu Lelowa. W toku tych walk dywizjony 7 Pułku Artylerii Lekkiej stoczyły szereg walk z czołgami nieprzyjaciela. Dywizja uległa jednak rozbiciu na kilka grup, które już samodzielnie usiłowały się przebić sobie drogę w kierunku Szczekocin nad Pilicą.

4 września 1939, wobec braku możliwości dalszej walki, poszczególne grupy z 7 Dywizji Piechoty zaczęły poddawać się do niewoli. Poddała się większość oddziałów 7 Pułku Artylerii Lekkiej . Tylko jednej, 1. baterii haubic, która dołączyła do zaimprowizowanego batalionu, udało się wyjść z okrążenia i dotarła ona w komplecie w rejon lasu „Niebo”, gdzie znajdowały się stanowiska 36 Dywizji Piechoty, szykujące się do walki na przedpolach Końskich. Bateria ta następnie walczyła w składzie tej dywizji.

Żołnierze pułku

Armata 75 mm wz. 1897

Haubice 100 mm wz. 1914/19P

Dowódcy pułku:

• płk art. Kazimierz Dzierżanowski (X-XI 1918)
• kpt. art. Mieczysław Nowicki (p.o. XI 1918)
• płk art. Aleksander Kowalewski (II - X 1919)
• mjr art. Adam Zarzycki (X 1919)
• ppłk art. Witold Konczakowski (VII - X 1921)
• płk art. Jerzy Krynicki (X 1921 - † 23 VIII 1924)
• ppłk art. Eugeniusz Dąbrowski (do 25 X 1924 → dowódca 24 pap)
• płk art. Leszek Roguski (25 X 1924 - 29 I 1930 → dyspozycja dowódcy OK IV)
• ppłk dypl. Józef Kapciuk (21 I 1930 - IV 1937)
• ppłk dypl. Konstanty Kazimierz Ważyński (p.o. IV - V 1937)
• ppłk dypl. Stanisław Rola-Arciszewski (V 1937 - VII 1938)
• ppłk dypl. Stanisław Wójtowicz (VII 1938 - VIII 1939)
• ppłk art. Mieczysław Hubert (VIII - IX 1939)

Zastępcy dowódcy pułku:

• ppłk dypl. Konstanty Kazimierz Ważyński (I 1936 - I 1938 → dowódca 21 pal)

Oficerowie:

• ppłk SG Jan Tiletschke (nadetatowy)
• mjr dypl. Jan I Szewczyk
• kpt. Marian Ludwik Sochański
• Aleksander Rode
• kpt. Andrzej Wachowicz (od 1924 dowódca baterii, oficer oświatowy)
• por. Józef Winter

Budynek koszar, obecnie Centralna Szkoła Państwowej Straży Pożarnej w Częstochowie

Obsada personalna pułku w latach 1919-1920

• dowódca pułku - płk Aleksander Kowalewski
• dowódca I dywizjonu - mjr Bolesław Pileski
• dowódca 1 baterii - por. Bolesław Pileski
• dowódca 2 baterii - por. Władysław Łoś
• dowódca 3 baterii - por. Stanisław Łepkowski
• dowódca II dywizjonu - por. Władysław Rudnicki (od VI 1919), od 1 XII 1919 kapitan
• dowódca 4 baterii - por. Władysław Rudnicki (do VI 1919)
• dowódca 4 baterii - ppor. Wacław Śniechowski (od VI 1919)
• dowódca 4 baterii - por. Eustachy Kuryło
• dowódca III dywizjonu - kpt. Juliusz Szponar
• dowódca 9 baterii - por. Kazimierz Baran

Obsada personalna pułku w 1939 r.

• dowódca pułku - ppłk Mieczysław Hubert
• adiutant - kpt. Bronisław Kowalski
• oficer obserwacyjny - por. Józef Mularczyk
• oficer łączności - por. Tadeusz Iżycki
• oficer płatnik - kpt. Marian Łukasiewicz
• I dywizjon (12 armat 75 mm) - mjr Stanisław Ihnatowicz
  • 1 bateria - kpt. Stanisław Pruski
  • 2 bateria - por. Stanisław Kurzeja
  • 3 bateria - por. Czesław Góra
• II dywizjon (12 haubic 100 mm) - kolejno: mjr Jan Filipowski, kpt. Ludomir Łuczkowski, kpt. Andrzej Borkowski
  • 4 bateria - por. Stanisław Sobecki
  • 5 bateria - por. rez. Imieniński
  • 6 bateria - por. rez. Mikołaj Bykow
• III dywizjon (12 haubic 100 mm) - mjr Juliusz Możdżeń
  • 7 bateria - ppor. Bogusław Algusiewicz
  • 8 bateria - por. Ludwik Łanucha
  • 9 bateria - ppor. Feliks Gozdan

Pułk zmobilizował 64 dal dla 65 PAL-u:

• dowódca - kpt. Marian Leźnicki
  • 1 bateria - ppor. Zdzisław Skulimowski
  • 2 bateria - por. Antoni Włodzimierz Pruski
  • 3 bateria - (?)

Odznaczeni srebrnym krzyżem Orderu „Virtuti Militari” V klasy za wojnę 1918-1920
Spis utworzony na podstawie „Zarys historji wojennej 7-go pułku artylerii polowej” s. 28

kpt. Stanisław Asłanowicz kan. Piotr Baczyński por. Kazimierz Baran por. Henryk Dudek bomb. Antoni Graczyk por. Stanisław Hrebenda ppor. Władysław Jentys kpr. Wiktor Kafarski

st. ogn. Józef Kaznowski plut. Edward Mazurkiewicz kpr. Jan Modrzejewski plut. Jan Ogonowski mjr Bolesław Pileski kan. Jan Poczęsny kan. Zygmunt Psiuk

ogn. Stefan Racsek ppłk Adam Sielicki kan. Władysław Skonieczny kan. Franciszek Smigiel kpt. Wacław Śniechowski por. Kazimierz Stafiej ogn. Józef Weczera

Symbole pułkowe

Chorągiew (sztandar)
16 grudnia 1937 Prezydent RP Ignacy Mościcki zatwierdził wzór sztandaru dla 7 pal.

26 maja 1938 na Polu Mokotowskim w Warszawie, Minister Spraw Wojskowych generał dywizji Tadeusz Kasprzycki, w imieniu Prezydenta RP, wręczył dowódcy pułku sztandar.

O powojennych losach sztandaru brak jest informacji.

Na lewej stronie płatu sztandarowego umieszczone były na tarczach:

• w prawym górnym rogu – wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej,
• w lewym górnym rogu – wizerunek św. Barbary,
• w prawym dolnym rogu – godło m. Częstochowy,
• w lewym dolnym rogu – odznaka pamiątkowa 7 pal

Na ramionach krzyża kawalerskiego znajdowały się wyhaftowane nazwy i daty ważniejszych bitew pułku:

• na górnym – „Kowel 12.IX.1920”,
• na dolnym – „Warszawa 12.XI.1918”,
• na lewym – „Lwów 15.I.1919”,
• na prawym – „Wilno 19.IV.1919”

Odznaka pamiątkowa
16 lutego 1931 Minister Spraw Wojskowych zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 7 Pułku Artylerii Polowej. Odznaka o wymiarach 42 x 36 mm jest kompozycją krzyża barwy srebrzystej i ośmiu emaliowanych proporców pokrytych emalią zielono-czarną. Ramiona krzyża zakończone są kulkami. Krzyż obwiedziony jest wąską wypustką z białej emalii i na ramionach wpisano numer i inicjały 7 PAP. W centrum orzeł wz. 1927, na srebrnej tarczy w otoku wieńca laurowego na tle skrzyżowanych złocistych luf armatnich. Dwuczęściowa - oficerska wykonana w srebrze, złocona i emaliowana, żołnierska - w tombaku. Wykonanie: Wiktor Gontarczyk - Warszawa.

Bibliografia

• Władysław Ryłko, Zarys historii wojennej 7-go Pułku Artylerii Polowej, Warszawa 1929.
• Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914 - 1939. Londyn: 1975.
• Roman Łoś: Artyleria polska 1914-1939. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 1991. ISBN 83-11-07772-X.
• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
• Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
• Witold Jarno, Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939, Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Historii Polski Współczesnej, Wydawnictwo „Ibidem”, Łódź 2001, ​ISBN 83-88679-10-4​.
• Steblik Władysław: Armia „Kraków” 1939. Wyd. MON, Warszawa, 1989