7 Pułk Haubic Polowych (austro-węgierski)

Pułk Haubic Polowych Nr 7 (niem. Feldhaubitzregiment Nr. 7) – pułk artylerii polowej cesarskiej i królewskiej Armii.

Historia pułku

W 1872 roku został sformowany 13 Pułk Artylerii Polowej. 1 maja 1885 roku oddział został przeformowany w 7. Węgierski Pułk Artylerii Korpuśnej (niem. Ungarisches Korpsartillerieregiment Nr. 7) i włączony w skład 7 Brygady Artylerii.

W 1889 roku sztab pułku razem z 1. i 2. Dywizjonem oraz 7. Dywizjonem Artylerii Konnej i Depot kadry zapasowej stacjonował w Temeszwarze, natomiast 32. Ciężki Dywizjon w Lugoj (węg. Lugos).

6 kwietnia 1908 roku oddział został przemianowany na 7 Pułk Haubic Polowych.

Do 1914 roku pułk stacjonował w Temeszwarze (obecnie Timișoara) i wchodził w skład 7 Brygady Artylerii Polowej.

Od 1872 roku szefem pułku był książę Bawarii Leopold.

W 1914 roku organizacja oddziału przewidywała komendę pułku, kadrę zapasową i dwa dywizjony haubic. W skład dywizjonu wchodziły dwie sześciodziałowe baterie. W tym samym roku przestarzałe haubice M99 wymieniono na nowoczesne 100 mm haubice polowe M.14.

Komendanci pułku

• płk Jakob Peter ( – 1890)
• płk Anton Kronholz (1905)
• płk Dominik Žagar (1914)

Bibliografia

• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1890. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1889. (niem.).
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
• Juliusz Bator: Wojna galicyjska. Działania armii austro-węgierskiej na froncie północnym (galicyjskim) w latach 1914-1915. Kraków: Wydawnictwo EGIS Sp. z o.o., 2008. ISBN 978-83-7396-747-2. (pol.).brak strony w książce