8 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

8 Dywizja Piechoty
8 Dywizja Lekka
8 Dywizja Strzelców

8. Infanterie-Division
8. leichte Division
8. Jäger-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	15 października 1935
Rozformowanie	1945
Nazwa wyróżniająca	Górnośląska
Tradycje
Rodowód	III Dowództwo Artylerii
Działania zbrojne
II wojna światowa agresja na Polskę bitwa pod Biłgorajem bitwa pod Krasnobrodem agresja na Belgię agresja na Francję atak na ZSRR bitwa pod Smoleńskiem bitwa pod Diemiańskiem
Organizacja
Dyslokacja	Opole
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	piechota i artyleria
Podległość	1939: VIII Korpus Armijny 1941:VIII Korpus Armijny
Skład	patrz tekst

8 (Górnośląska) Dywizja Piechoty (niem. 8. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Polskę i Francję oraz ataku na Związek Radziecki.

Utworzona w grudniu 1934 roku jako III Dowództwo Artylerii, miejsce stacjonowania sztabu Opole. Na mocy rozkazu z dnia 15 października 1935 roku otrzymała oficjalną nazwę 8 Dywizja Piechoty.

Stacjonowała w VIII. Okręgu Wojskowym, w 1938 roku po przyłączeniu Sudetenlandu sztab oraz część oddziałów dywizji przeniesiono do obszaru Jesenik – Opava. W grudniu 1941 roku została odświeżona i przeformowana w 8 Dywizję Lekką (8. leichte Division). 30 czerwca 1942 r. dywizję kolejny raz przemianowano na 8 Dywizję Strzelców (8. Jäger-Division).

Szlak bojowy

Wojnę dywizja rozpoczęła w strukturze VIII Korpusu Armijnego 14 Armii Grupy Armii „Południe”. O świcie 1 września 1939 roku przekroczyła granicę w rejonie Gliwic i rozpoczęła ciężkie walki o przełamanie polskich granicznych fortyfikacji w rejonie Mikołowa, dalej nacierała w stronę Dunajca i Sanu. Żołnierze 8 Dywizji Piechoty po zajęciu Katowic zamordowali 80 osób w parku Kościuszki.

Między 14 a 17 września brała udział w bitwie o Biłgoraj. Ostatnie walki w kampanii w Polsce toczyła podczas bitwy w rejonie Tomaszowa Lubelskiego. 23 września po bitwie pod Krasnobrodem sztab dywizji dostał się do polskiej niewoli po przegranej potyczce z 25 Pułkiem Ułanów Wielkopolskich z Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Po zakończeniu walk, w pierwszej połowie października, jednostkę transportem kolejowym przerzucono nad granicę francuską w rejon Eifel. W Kampanii francuskiej, w jej pierwszym etapie, przełamała belgijskie fortyfikacje w Ardenach i maszerowała w stronę Mozy, którą przekroczyła pod Yvoir. Następnie brała udział w walkach o Twierdze Mauberg i w Lesie Mormal oraz walczyła o przeprawę przez Skalde. W drugiej fazie kampanii francuskiej jednostka przeszła Sommę pod Amiems i prowadziła walki pościgowe przez Sekwanę w stronę Loary. Po zawieszeniu broni osłaniała wybrzeże atlantyckie po obu stronach ujścia Żyrondy. Od końca lipca 1940 roku do marca 1941 roku okupowała i ochraniała wybrzeże w Normandii. Dywizja w kwietniu 1941 roku z rejonu Rouen została przetransportowana do Prus Wschodnich. Kampanię rosyjską rozpoczęła w strukturze VIII. Korpusu Armijnego 9 Armii Grupy Armii Środek. W pierwszych dniach walk przełamała graniczne radzieckie fortyfikacje na wschód od Suwałk, uczestniczyła w bitwie o Grodno oraz nacierała w stronę Berezyny. Podczas bitwy smoleńskiej uczestniczyła w zażartych walkach na północ i na wschód od Smoleńska. W październiku uczestniczyła w podwójnej bitwie okrążającej pod Wiaźmą i Briańskiem. Przełamała sowieckie pozycje nad rzeką Wop i nacierała dalej w stronę Dniepru. Poniosła duże straty w walkach zamykających kocioł pod Wiaźmą, w wyniku których została wycofana na tyły i na początku listopada koleją została przetransportowana do Francji. W grudniu 1941 roku została odświeżona i przeformowana w 8. lekką Dywizję Piechoty (8. leichte Division).

Na początku 1942 r. dywizja powróciła na front wschodni, walczyła pod Demiańskiem i jeziorem Ilmen. W marcu 1944 została przerzucona na front południowy, walczyła podczas odwrotu na Ukrainie, w Karpatach i na Słowacji. Resztki poddały się Armii Czerwonej w maju 1945.

Dowódcy dywizji

• gen. mjr Heinrich Höring 1 X 1934 – 1 V 1935;
• gen. por. Rudolf Koch – Erpach 1 V 1935 – 25 X 1940;
• gen. por. Gustav Höhne 25 X 1940 – XII 1941;

Struktura organizacyjna

• Stan na sierpień 1939:
  • 28 pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, I batalionu, 13 kompanii moździerzy i 14 kompanii przeciwpancernej – Troppau, II batalionu – Šternberk, III batalionu Nový Jičín;
  • 38 pułku piechoty: miejsce postoju sztabu, II i III batalionu – Kłodzko, I batalionu – Nysa, rezerwowego batalionu – Jesenik;
  • 84 pułk piechoty: miejsce stacjonowania sztabu, I i III batalionu – Gliwice, II i rezerwowego batalionu – Kędzierzyn;
  • 8 pułk artylerii: miejsce postoju sztabu i III dywizjonu – Troppau, I i II dywizjonu – Gliwice;
  • I dywizjon 44 pułku artylerii ciężkiej: miejsce postoju – Nysa;
  • 8 batalion pionierów: miejsce postoju – Nysa;
  • 8 oddział rozpoznawczy: miejsce postoju – Bruntál;
  • 8 oddział łączności: miejsce postoju – Prudnik;

• Stan na czerwiec 1941:
  • 28, 38 i 84 pułk piechoty, 8 pułk artylerii, I dywizjon 44 pułku artylerii ciężkiej, 8 batalion pionierów, 8 oddział przeciwpancerny, 8 oddział rozpoznawczy, 8 oddział łączności, 8 polowy batalion zapasowy;

Bibliografia

• Benedikt Erenz, Karl-Heinz Janssen: Niemcy o zbrodniach Wehrmachtu. Warszawa: 1997. ISBN 83-11-08722-9.
• Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński: Operacja Barbarossa 1941. Hitlera uderza na ZSRR. Poznań: 2009. ISBN 978-83-261-0286-8.
• Władysław Steblik: Armia Kraków 1939. Warszawa: 1989. ISBN 83-11-07434-8.
• Mueller – Hillebrandt D., Das Heer 1933 – 1945, Frankfurt nad Menem 1954 – 1969;
• Haupt Werner Die deutschen Infanterie-Division, b.m.w 1991;
• Haupt Werner Sturm auf Moskau 1941. Der Angriff. Die Schlacht. Der Ruckschlag b.m.w i b.d.w;
• Haupt Werner Army Group Center. The Wehrmacht in Russia 1941 – 1945 b.m.w i b.d.w;--

Linki zewnętrzne

• www.feldgrau.com