Przejdź do zawartości

Ałunit

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ałunit
Ilustracja
Ałunit
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

zasadowy siarczan potasu i glinu KAl3[(OH)6/(SO4)2]

Twardość w skali Mohsa

3,5 – 4[1]

Przełam

muszlowy lub nierówny

Łupliwość

niewyraźna

Gęstość minerału

2,6 – 2,9 g/cm³[1]

Właściwości optyczne
Barwa

biała, szara, żółtawa, czerwona

Rysa

biała

Połysk

szklisty

Ałunit (kamień ałunowy) – minerał, hydroksosiarczan glinu i potasu KAl3[(OH)6/(SO4)2][1]. Nazwa pochodzi od łac. Alunit (alumen) lub franc. alun = ałun, ponieważ z minerału tego otrzymuje się ałun.

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Minerał kruchy, przeświecający. Tworzy niewielkie kryształy izometryczne, krystalizuje w układzie trygonalnym[1]. Występuje w skupieniach ziarnistych, zbitych, ziemistych i włóknistych.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Tworzy się w wyniku procesów powulkanicznych. Stanowi produkt przeobrażeń skaleni potasowych[1]. Spotykany jest w postaci żył wśród skał łupkowych. Występuje z haloizytem, kaolinitem i rudami złota.

Miejsca występowania: Włochy – Toskania, USA – Nevada, Kolorado, Utah, AustraliaNowa Południowa Walia, Azerbejdżan, Hiszpania, Grecja, Francja.

W Polsce występuje w Sudetach w okolicach Nowej Rudy.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Ważny surowiec do produkcji nawozów potasowych, ałunu – stosowanego przy produkcji papieru, w przemyśle chemicznym, farbiarskim – utrwalanie barwników, w medycynie – powstrzymywanie krwawienia. Kamień kolekcjonerski.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Jan Flis: Terminy geograficzne. Wyd. V (zmienione). Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1999. ISBN 83-02-04531-4.