AEG J.I

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
AEG J.I
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Allgemeine Elektricitäts-Gesellschaft

Typ

samolot piechoty

Konstrukcja

dwupłat o konstrukcji mieszanej

Załoga

2

Historia
Data oblotu

1917

Lata produkcji

1917 – 1919

Liczba egz.

ok. 600

Dane techniczne
Napęd

1 silnik rzędowy, 6-cylindrowy Benz Bz.IV

Moc

200 KM (149 kW)

Wymiary
Rozpiętość

13,46 m

Długość

7,20 m (7,92 m)[1]

Wysokość

3,35 m

Powierzchnia nośna

33,18 m2 (34,50 m2)

Masa
Własna

1455 kg (1480 kg)

Startowa

1740 kg (1765 kg)

Osiągi
Prędkość maks.

150 km/h (152 km/h)

Prędkość przelotowa

125 km/h (140 km/h)

Prędkość wznoszenia

2,8 m/s

Pułap

4500 m

Zasięg

590 km

Długotrwałość lotu

2,5 godz.

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 karabiny maszynowe lMG08/15 kal. 7,92 mm, 1 karabin maszynowy Parabellum kal. 7,92 mm
Liczba miejsc
1 pasażer (wersja J.IIK)
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie

AEG J.Iniemiecki samolot piechoty z okresu I wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Po doświadczeniach pierwszych lat wojny dowództwo niemieckie uznało, że należy tworzyć oddziały lotnicze dla bezpośredniego wsparcia wojsk lądowych, tak powstała koncepcja budowy nowego typu samolotu określonego jako samolot piechoty. Taki właśnie samolot oznaczony jako J.I powstał w wytwórni AEG. Jego konstrukcja oparta była na budowanym już samolocie rozpoznawczym AEG C.IV. Nowo powstały samolot różnił się od niego zastosowaniem nowego silnika oraz opancerzeniem przedniej części kadłuba blachą pancerną o grubości 5,1 mm. Otrzymał on również dodatkowe uzbrojenie w postaci dwóch karabinów maszynowych strzelających w dół[2].

W 1917 roku rozpoczęto jego produkcję seryjną, w czasie której nieznacznie zmieniono jego konstrukcję, taka wersja otrzymała oznaczenie J.Ia. W 1918 roku zbudowano wersję kolejną tego samolotu oznaczoną jako J.II, samolot ten miał przedłużony kadłub, co poprawiło jego własności lotnicze. Zaraz też rozpoczęto jego produkcję seryjną. Łącznie w latach 1917 – 1918 zbudowano ok. 600 samolotów tego obu wersji.

Po zakończeniu I wojny światowej, samoloty w wersji J.II, które nie zostały przekazane lotnictwu wojskowemu, zostały przebudowane. Usunięto z nich uzbrojenie i opancerzenie kadłuba, a kabinę obserwatora zabudowano, tworząc kabinę dla pasażera. Tak przebudowany samolot otrzymał oznaczenie J.IIK.

Samolot AEG J.II po przebudowie na samolot pasażerski

Użycie w lotnictwie[edytuj | edytuj kod]

Samoloty AEG J.I i J.II wprowadzono do użytkowania od 1917 roku do specjalnie utworzonych jednostek lotniczych wsparcia piechoty, gdzie były używane do końca wojny.

Samoloty AEG J.II przebudowane na wersję pasażerską zostały sprzedane niemieckiej linii lotniczej Deutsche Luft-Reederei i były użytkowane na trasie Berlin – Weimar.

Dwa samoloty J.I zostały zdobyte na lotnisku Ławica i wyremontowane. Dwa kolejne zdobyli powstańcy wielkopolscy[3]. Jeden z nich wykorzystywano do 1921 r. w Szkole Pilotów na Ławicy[4].

Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]

Samolot J.I to dwumiejscowy dwupłat konstrukcji mieszanej z przewagą elementów metalowych. Kadłub stanowiła spawana z rur stalowych kratownica kryta z góry sklejką, zaś dół i boki płótnem; skrzydła o dużym wydłużeniu z dźwigarami z rur stalowych z drewnianymi żebrami kryte płótnem, połączone ze sobą stojakami z rur stalowych; lotki tylko na górnym płacie. Usterzenie o płaskim profilu również z rurek stalowych, kryte płótnem, statecznik pionowy wsparty zastrzałami. Przednia część kadłuba do stanowiska obserwatora była opancerzona blachą pancerną o grubości 5,1 mm.

Napęd stanowił 6-cylindrowy silnik rzędowy Benz Bz.IV o mocy 200 KM (147 kW), chłodzony cieczą.

Podwozie klasyczne dwukołowe stałe z płozą ogonową.

Uzbrojenie: 1 ruchomy karabin maszynowy obserwatora Parabellum lMG14 kal. 7,92 mm z zapasem 500 naboi, 2 zsynchronizowane karabiny maszynowe lMG08/15 kal. 7,92 mm umieszczone pod kadłubem i strzelające pod kątem 45o do przodu w kierunku ziemi. Te karabiny były obsługiwane przez obserwatora za pomocą linki Bowdena. Każdy z karabinów miał zapas 500 naboi.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. W nawiasie dane wersji J.II różniące się od wersji J.I.
  2. Skrzydlata Polska i 29'1972 ↓, s. 19.
  3. Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 184.
  4. Morgała 1997 ↓, s. 113.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]