ARV Almirante Brión

ARV Almirante Brión
	; „Almirante Brión” w 1964 r.
Klasa	fregata
Typ	Almirante Clemente
	Historia
Stocznia	Ansaldo, Livorno
Położenie stępki	12 grudnia 1954
Wodowanie	4 września 1955
	Marynarka Wojenna Wenezueli
Wejście do służby	1957
Wycofanie ze służby	1978
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 1300 ton; pełna: 1500 t
Długość	całkowita: 99,1 metra
Szerokość	10,8 m
Zanurzenie	3,4 m
	Napęd
	2 turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM; 2 kotły Ansaldo-Foster Wheeler; 2 śruby
Prędkość	34 węzły
Zasięg	3500 Mm przy prędkości 15 węzłów
	Sensory
	radary SPS-6, SPS-10, SPG-34; sonar SQS-4
	Uzbrojenie
	4 działa kal. 102 mm (2 x II); 4 działka plot. kal. 40 mm (2 x II); 8 działek plot. kal. 20 mm (4 x II); 2 miotacze Hedgehog; 4 mbg, 2 zrzutnie bg
Wyrzutnie torpedowe	3 x 533 mm (1 x III)
Załoga	162
	Multimedia w Wikimedia Commons

ARV Almirante Brión – wenezuelska fregata (początkowo klasyfikowana jako lekki niszczyciel) z okresu zimnej wojny, jedna z sześciu zbudowanych jednostek typu Almirante Clemente. Okręt został zwodowany 4 września 1955 roku w stoczni Ansaldo w Livorno, a w skład Marynarki Wojennej Wenezueli wszedł w 1957 roku. Jednostka, oznaczona znakiem burtowym D-23, została wycofana ze służby w 1978 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

Druga seria trzech fregat (początkowo klasyfikowanych jako lekkie niszczyciele) typu Almirante Clemente została zamówiona we Włoszech w 1954 roku^[1]^[2]. Do budowy jednostek dla oszczędności masowych zastosowano na szeroką skalę stopy aluminium, co jednak sprawiło wiele problemów podczas eksploatacji^[1]^[3]. Okręty miały klimatyzowane pomieszczenia załogi i stanowisko dowodzenia oraz wyposażono je w stabilizatory Denny-Brown^[1]^[2].

ARV „Almirante Brión” zbudowany został w stoczni Ansaldo w Livorno^[2]^[3]. Stępkę okrętu położono 12 grudnia 1954 roku, został zwodowany 4 września 1955 roku, a ukończono go w 1957 roku^[1]^[3].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Długość całkowita fregaty wynosiła 99,1 metra, szerokość 10,8 metra i zanurzenie maksymalne 3,4 metra^[2]^[3]. Wyporność standardowa wynosiła 1300 ton, zaś pełna 1500 ton^[1]^[3]. Okręt napędzany był przez dwie turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM, do których parę dostarczały dwa kotły Ansaldo-Foster Wheeler^[2]^[3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 34 węzłów^[2]^[3]^[a]. Okręt zabierał zapas 350 ton paliwa, co zapewniało zasięg wynoszący 3500 Mm przy prędkości 15 węzłów^[1]^[3].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dwóch podwójnych zestawów dział uniwersalnych kal. 102 mm Mark XIX L/45, kierowanych radarem^[2]^[3]. Silne było uzbrojenie przeciwlotnicze, na które składały się dwa podwójne zestawy działek Bofors kal. 40 mm L/60 Mark 1 oraz cztery podwójne zestawy działek automatycznych Oerlikon kal. 20 mm L/70 Mark 24^[2]^[3]. Uzbrojenie uzupełniał potrójny aparat torpedowy kal. 533 mm^[2]^[3]. Broń ZOP stanowiły: dwa 24-pociskowe miotacze Hedgehog oraz cztery miotacze i dwie zrzutnie bomb głębinowych^[2]^[3]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radary SPS-6, SPS-10 i SPG-34 oraz sonar SQS-4^[2].

Załoga okrętu składała się z 12 oficerów oraz 150 podoficerów i marynarzy^[1]^[3].

Służba[edytuj | edytuj kod]

Okręt został przyjęty w skład Marynarki Wojennej Wenezueli w 1957 roku, otrzymując numer taktyczny D-23^[1]^[3]. W 1962 roku w macierzystej stoczni w Livorno dokonano modernizacji uzbrojenia jednostki: zdemontowano wszystkie działka kal. 40 mm i kal. 20 mm, instalując w zamian dwa podwójne zestawy działek kal. 40 mm Breda-Bofors L/70 i miotacz bomb głębinowych kal. 305 mm Menon^[2]^[3]^[b]. Jednostka została wycofana ze służby w 1978 roku^[3]^[4].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Moore 1974 ↓, s. 588 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 32 węzły.
↑ Moore 1974 ↓, s. 588 podaje, że z okrętu zdjęto także wyrzutnie torpedowe i miotacze Hedgehog.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Moore 1974 ↓, s. 588.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gogin 2018 ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 636.
↑ Moore 1981 ↓, s. 715.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Ivan Gogin: ALMIRANTE CLEMENTE frigates (1956-1957). Navypedia. [dostęp 2018-03-07]. (ang.).
John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).

[4] Moore 1974 ↓, s. 588 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 32 węzły.

[5] Moore 1974 ↓, s. 588 podaje, że z okrętu zdjęto także wyrzutnie torpedowe i miotacze Hedgehog.

[CITEREFMoore1974588-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Moore 1974 ↓, s. 588.

[CITEREFGogin2018-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gogin 2018 ↓.

[CITEREFGardinerChumbley1996636-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 636.

[CITEREFMoore1981715-6] Moore 1981 ↓, s. 715.

[1]

[2]

[3]

[a]

[b]

[4]

Wenezuela	„Almirante Clemente” „General Juan José Flores” „General José Trinidad Moran” „Almirante Brión” „General José de Austria” „Almirante José García”
Indonezja	„Iman Bondjol” „Surapati”