ARV Almirante Clemente
.JPEG) Bliźniacza fregata „General José Trinidad Moran” w 1979 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
5 maja 1954 |
| Wodowanie |
12 grudnia 1954 |
 Marynarka Wojenna Wenezueli
| |
| Wejście do służby |
4 grudnia 1956 |
| Wycofanie ze służby |
2008 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 1300 ton |
| Długość |
całkowita: 99,1 metra |
| Szerokość |
10,8 m |
| Zanurzenie |
3,4 m |
| Napęd | |
| 2 turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM 2 kotły Ansaldo-Foster Wheeler 2 śruby | |
| Prędkość |
34 węzły |
| Zasięg |
3500 Mm przy prędkości 15 węzłów |
| Sensory | |
| radary SPS-6, SPS-10, SPG-34 sonar SQS-4 | |
| Uzbrojenie | |
| 4 działa kal. 102 mm (2 x II) 4 działka plot. kal. 40 mm (2 x II) 8 działek plot. kal. 20 mm (4 x II) 2 miotacze Hedgehog 4 mbg, 2 zrzutnie bg | |
| Wyrzutnie torpedowe |
3 x 533 mm (1 x III) |
| Załoga |
162 |
ARV Almirante Clemente – wenezuelska fregata (początkowo klasyfikowana jako lekki niszczyciel) z okresu zimnej wojny, jedna z sześciu zbudowanych jednostek typu Almirante Clemente. Okręt został zwodowany 12 grudnia 1954 roku w stoczni Ansaldo w Livorno, a w skład Marynarki Wojennej Wenezueli wszedł w grudniu 1956 roku. Jednostka, oznaczona znakami burtowymi D-12 i F-11, zakończyła służbę jako fregata w marcu 1986 roku, kiedy to została przekazana Straży Granicznej. Okręt, oznaczony znakiem GC-11, został wycofany ze służby w 2008 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze trzy fregaty (początkowo klasyfikowane jako lekkie niszczyciele) typu Almirante Clemente zostały zamówione we Włoszech w 1953 roku[1][2]. Do budowy jednostek dla oszczędności masowych zastosowano na szeroką skalę stopy aluminium, co jednak sprawiło wiele problemów podczas eksploatacji[1][3]. Okręty miały klimatyzowane pomieszczenia załogi i stanowisko dowodzenia oraz wyposażono je w stabilizatory Denny-Brown[1][2].
ARV „Almirante Clemente” zbudowany został w stoczni Ansaldo w Livorno[2][3]. Stępkę okrętu położono 5 maja 1954 roku, został zwodowany 12 grudnia 1954 roku, a ukończono go w 1956 roku[1][3].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Długość całkowita fregaty wynosiła 99,1 metra, szerokość 10,8 metra i zanurzenie maksymalne 3,4 metra[2][3]. Wyporność standardowa wynosiła 1300 ton, zaś pełna 1500 ton[1][3]. Okręt napędzany był przez dwie turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM, do których parę dostarczały dwa kotły Ansaldo-Foster Wheeler[2][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 34 węzłów[2][3][a]. Okręt zabierał zapas 350 ton paliwa, co zapewniało zasięg wynoszący 3500 Mm przy prędkości 15 węzłów[1][3].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dwóch podwójnych zestawów dział uniwersalnych kal. 102 mm Mark XIX L/45, kierowanych radarem[2][3]. Silne było uzbrojenie przeciwlotnicze, na które składały się dwa podwójne zestawy działek Bofors kal. 40 mm L/60 Mark 1 oraz cztery podwójne zestawy działek automatycznych Oerlikon kal. 20 mm L/70 Mark 24[2][3]. Uzbrojenie uzupełniał potrójny aparat torpedowy kal. 533 mm[2][3]. Broń ZOP stanowiły: dwa 24-pociskowe miotacze Hedgehog oraz cztery miotacze i dwie zrzutnie bomb głębinowych[2][3]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radary SPS-6, SPS-10 i SPG-34 oraz sonar SQS-4[2].
Załoga okrętu składała się z 12 oficerów oraz 150 podoficerów i marynarzy[1][3].
Służba[edytuj | edytuj kod]
_during_Unitas_XIX_1978.jpg)
4 grudnia 1956 roku okręt został przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli, otrzymując numer taktyczny D-12[2][3]. W kwietniu 1968 roku[4][5] w brytyjskiej stoczni Cammell Laird rozpoczęto gruntowną modernizację jednostki: zdemontowano oba stanowiska dział kal. 102 mm, montując w ich miejscu dwie pojedyncze armaty OTO Melara kal. 76 mm L/62; usunięto też całość uzbrojenia przeciwlotniczego i torpedowego, zastąpionego przez podwójny zestaw działek kal. 40 mm Breda-Bofors L/70 i dwie potrójne wyrzutnie torped kal. 324 mm[2][3]. Okręt otrzymał też nowe wyposażenie radioelektroniczne, na które składały się radary Decca 1226, Plessey AWS-2 i Selenia RTN-10X oraz sonar Plessey MS-26[2][3]. W lutym 1975 roku „Almirante Clemente” rozpoczął próby morskie po zakończeniu przebudowy[4][5]; w tym roku numer taktyczny fregaty został zmieniony na F-11[2]. W latach 1984–1985 we Włoszech dokonano instalacji nowych jednostek napędowych: dwóch silników wysokoprężnych GMT 16-645 E7CA o łącznej mocy 6000 KM, przez co prędkość maksymalna zmalała do 22 węzłów[3][6].
W marcu 1986 roku „Almirante Clemente” został przekazany Straży Granicznej, otrzymując oznaczenie GC-11[2][7]. Jednostka została wycofana ze służby w 2008 roku, stając się źródłem części zapasowych dla ostatniej pozostałej w służbie fregaty tego typu – „General José Trinidad Moran”[8][b].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Moore 1974 ↓, s. 588 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 32 węzły.
- ↑ Gogin 2018 ↓ podaje, że okręt wycofano ze służby w 2011 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: ALMIRANTE CLEMENTE frigates (1956-1957). Navypedia. [dostęp 2018-03-06]. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
