Po śmierci Neferitesa I i walkach o sukcesję objął władzę w 392 p.n.e. Cała jego polityka wewnętrzna i zagraniczna była ukierunkowana na organizację obrony Egiptu przed perskim najeźdzcą. Achoris stworzył armię ateńskich najemników pod wodzą Chabriasa i flotę wojenną. Zawierał liczne przymierza skierowane przeciwko Persji - z wygnanym władcą Cypru Ewagorasem z Salaminy, z greckimi miastami Azji Mniejszej, kartagińskimi Barkidami, a w 389 p.n.e.[1] z Atenami.
W 387 p.n.e. udało się Ewagorasowi zdobyć Cypr, ale już w następnym roku sojusznicy opuścili Achorisa i Ewagorasa, zawierając separatystyczny pokój z Persją. Zwolnione z działań w Azji Mniejszej i Grecji siły perskie uderzyły na Egipt w następnym roku, ale zostały odparte przez Achorisa. W tym czasie Ewagoras zdobył Tyr i osiadł w Cylicji. Persowie odzyskali utracone na rzecz Ewagorasa ziemie w latach 381-380 p.n.e. Tuż przed upadkiem Cypru w 380 p.n.e., po którym Egipt musiał sam stawiać czoła Persji, Achoris zmarł.
