Adam Sołtan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Lech Sołtan
Ilustracja
major dyplomowany kawalerii major dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

24 września 1898
Polanówka, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1917–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Grupa Operacyjna Kawalerii gen. Andersa

Stanowiska

szef sztabu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Adam Lech Sołtan herbu własnego Sołtan[1] (ur. 24 września 1898 w Polanówce, zm. 1940 w Charkowie) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 września 1898 w Polanówce, w ówczesnym powiecie nowoaleksandryjskim guberni lubelskiej, w rodzinie Bohdana Wiktora (1861–1912) i Marii Franciszki z Sołtanów (1863–1926)[2][3][1]. Był bratem Marii (1889–1967), Stanisława, podporucznika kawalerii Wojska Polskiego, pośmiertnie odznaczonego Orderem Virtuti Militari, Bohdana Józefa (1893–1960), Heleny (1895–1967) i Teresy (1901–1973)[3][1]. Ukończył Gimnazjum Męskie Komitetu Wielkiej Księżnej Tatiany w Kijowie[4].

W październiku 1917, po zdaniu matury, wstąpił jako ochotnik do 1 pułku ułanów[5]. Po rozwiązaniu I Korpusu Polskiego w Rosji (21 maja 1918) przyjechał do Warszawy i rozpoczął studia na Uniwersytecie[5]. 11 listopada 1918 wziął udział w rozbrajaniu Niemców w stolicy, a następnie wstąpił do odtworzonego 1 pułku ułanów[5]. W jego szeregach walczył na wojnie z bolszewikami. 24 września 1920 pod wsią Bubnów koło Łucka został ranny[4].

Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w 1 pułku ułanów w Augustowie[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 33. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[7]. Na porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 października 1920 w korpusie oficerów jazdy[8][9][10]. 2 kwietnia 1929 został awansowany na rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 24. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[11]. Od 15 czerwca do 15 września 1930 odbył staż w artylerii i piechocie. Od 15 października do 15 grudnia 1930 ukończył Kurs Próbny przy Wyższej Szkole Wojennej. 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza XI Kursu 1930–1932[12]. 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu[13] na stanowisko instruktora[14]. W latach 1933–1936 był dyrektorem nauk Szkoły Podchorążych Kawalerii. Na stopień majora awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 33. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[15].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 był szefem sztabu Nowogródzkiej Brygady Kawalerii w Baranowiczach[16][17]. 11 września 1939 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Andersa[18].

Dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie podpułkownikiem[19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[20].

W 1923 ożenił się z Marią Sariusz-Zaleską herbu Jelita (1901–1976), z którą miał dwie córki: Teresę (1924–1976) i Marię (1928–1948)[4][1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Marek Jerzy Minakowski: Adam Lech Sołtan h. wł.. [w:] Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl) [on-line]. Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2023-10-03].
  2. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  3. a b Sołtan 2004 ↓, s. 138.
  4. a b c Kolekcja ↓, s. 2.
  5. a b c Kolekcja ↓, s. 4.
  6. Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 14, 86.
  7. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 175.
  8. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 601, 687.
  9. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 543, 610.
  10. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 290, 356.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 107.
  12. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 153, 800.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 405.
  14. a b W świetle 1982 ↓, s. 33 (relacja N.N., byłego jeńca Starobielska).
  15. Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 344.
  16. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 131, 543.
  17. Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 127, 446.
  18. Głowacki 1986 ↓, s. 358.
  19. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  20. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  21. a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
  22. a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 131.
  23. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96.
  24. M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.
  25. Kolekcja ↓, s. 1 foto.
  26. Na podstawie fotografii [1]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]